ظهیر فاریابی، طاهر بن محمد: تفاوت میان نسخه‌ها

[[عوفی، محمد بن محمد|محمد عوفی]] در [[تذکره لباب الالباب|لباب الالباب]]، [[هدایت، رضاقلی|هدایت]] در [[مجمع الفصحاء]]، آذر در آتشکده و غیر‎هم او را طاهر ظهیرالدین بن محمد ابی‎فضل خوانده‎اند؛ از معاصرین مجیرالدین بیلقانی [[خاقانی شروانی|خاقانی شیروانی]]، [[نظامی، الیاس بن یوسف|نظامی گنجوی]] و جمال‎الدین اصفهانی می‎باشد یعنی در نیمه قرن ششم می‎زیسته‎؛ تاریخ تولد او به تحقیق ثبت نشده اما تقریباً مسلم است که در نیمه اول قرن ششم تولد یافته است<ref>ر.ک: گلشاییان، عباسقلی، ص96</ref>‏.

مدت ده سال نیز در مازندران اقامت داشت تا قزل ارسلان به تخت سلطنت جلوس کرد. حکیم نیز از مازندران به آذربایجان رفت و قزل ارسلان او را محترم داشت؛ ولی پس از دو سال از وی گریخته به اتابک ابوبکر نصرت‎الدین بن محمد بن ایلدگز پیوست‎. چهارده سال که بقیه عمر او بود در تبریز به سر برد و مداحی ابوبکر را می‎نمود تا در تبریز وفات نمود ولیکن مشهور است که در اواخر عمر عزلت اختیار کرده به طاعت و عبادت پرداخته است<ref>ر.ک: همان، ص97-96</ref>‏.

تاریخ وفات او را تمام تذکره‎ها 598ق نوشته‎اند. در جلد دوم ‎نامه خسروان خطی تألیف جلال‎الدین میرزا تاریخ وفات این گوینده را سال چهاردهم سلطنت اتابک ابوبکر نصرت‎الدین بن محمد بن ایلدگز می‎نویسد که مطابق می‎شود با 598ق زیرا که ابوبکر در 584ق به سلطنت رسیده است. مقبره او در محله سرخاب تبریز در محلی معروف به مقبرة الشعرا است<ref>ر.ک: همان، ص97</ref>‏.

معلوم نیست که اول ممدوح فاریابی که بوده ولی از قرائن معلوم می‎شود که طغرل شاه باشد که از سنه 590-571ق سلطنت کرده و آخرین پادشاه سلجوقی است. دیگر از ممدوحین استاد اتابک محمد بن ایلدگز معروف به جهان‎پهلوان دوم اتابک آذربایجان است که از حدود سنه 568 تا 583ق فرمانفرمایی داشته؛ ولی فقط دو سال بیشتر حکیم در عراق نبود و در این مدت هم بیشتر مدح خواجه صدرالدین وزیر اتابک محمد را می‎نمود و بیشتر قصاید حکیم در مدح خواجه است<ref>ر.ک: همان، ص98</ref>‏.

{{ب|'' ماند بدان گروه که نشناختند باز ''|2='' اعجاز پاک مولوی از سحر سامری ''<ref>ر.ک: همان، ص 101-100</ref>}}

اهمیت ظهیر در دوره خود را نزهة المجالس نیز تأیید می‎کند که 35 فقره از رباعی‎ها شاعر را در بین رباعی‎های این مجموعه جای داده است<ref>ر.ک: جلال پور، حسین، ص94</ref>‏.

نخستین بار چهار سال پس از مرگش یکی از دوستداران شعرش به نام شمس‎الدین کاشی دیوان او را جمع‎آوری کرد <ref>ر.ک: همان</ref>‏.