کتاب البيع (میلانی - جديد): تفاوت میان نسخه‌ها

مقرر اثر در مقدمه‌اش بر کتاب، مکاسب محرمه را محور مباحث عالی در فقه معاملات از سوی فقهای بزرگ دانسته است که شروح و تعالیق کوچک و بزرگی درباره آن نوشته شده است. سپس اشاره کرده که جدش [[ميلاني، محمدهادي|سید محمدهادی میلانی]] این مباحث را در نجف اشرف از [[نائینی، محمدحسین|میرزا محمدحسین نائینی]] (متوفی 1355ق) و [[اصفهانی، محمدحسین|شیخ محمدحسین اصفهانی]] (متوفی 1361ق) فرا گرفت. سپس این مباحث را به ترتیب در نجف اشرف تدریس کرد و جماعتی از فضلای حوزه علمیه در درس وی حاضر می‌شدند که بعدها خود از مراجع بزرگ و مشاهیر علما و اساتید عالی‌رتبه شدند<ref>[https://www.noorlib.ir/View/fa/Book/BookView/Image/17875/1/5 ر.ک: مقدمه، ج1، ص6-5]</ref>‏.

در ادامه مقدمه به مرجعیت و برخی جنبه‌های علمی و معنوی شخصیت [[ميلاني، محمدهادي|سید محمدهادی میلانی]] اشاره شده و برای مطالعه بیشتر به کتاب «علم و جهاد» سید محمدعلی میلانی ارجاع شده است<ref>[https://www.noorlib.ir/View/fa/Book/BookView/Image/17875/1/6 ر.ک: همان، ص9-6]</ref>‏.

آیت‌الله میلانی کتب اجاره، صلاة، زکات، خمس را بر مبنای شرائع الاسلام محقق حلی در حوزه علمیه مشهد مقدس تدریس کرد و پس‌ازآن کتاب بیع را طبق کتاب [[المكاسب المحرمة|مکاسب]] [[انصاری، مرتضی بن محمدامین|شیخ انصاری]] تدریس نمود و البته به پایان نرسید<ref>[https://www.noorlib.ir/View/fa/Book/BookView/Image/17875/1/10 ر.ک: همان، ص 10]</ref>‏.

شیوه او در شرح عبارات بدین‌صورت است که ابتدا عبارت شیخ را با ادب فراوان و تواضع زیبایی نسبت به جایگاه علمی شیخ شرح و تقریر کرده است. به اعتقاد محقق کتاب ممکن است این ادب و احترام برای توجیه کلام خود و حمل عبارت برخلاف ظاهر آن است، چراکه می‌گوید: مقتضای مقام شیخ آن است که مرادش این‌چنین باشد اگرچه ظاهر عبارتش این‌گونه نباشد. سپس سخنان علما را حول کلام شیخ و دیگران به بحث و نقد کشیده است. هرگاه اشکالی بر شیخ یا یکی دیگر از فقها دارد می‌گوید: «این سهوی از قلم اوست» یا «کمک به او ممکن نیست»... بلکه گاهی نیز می‌بینیم که سخنی را رد می‌کند بدون این‌که به نام گوینده‌اش اشاره کند تا مقام و جایگاه گوینده حفظ شود. از جمله فقهایی متأخر از شیخ که [[ميلاني، محمدهادي|سید محمدهادی میلانی]] متذکر نظرات آن‌ها شده است: محمدکاظم خراسانی با عبارت «مرحوم آخوند»، سید محمدکاظم یزدی با عبارت «مرحوم سید»، [[اصفهانی، محمدحسین|محمدحسین اصفهانی]] با تعبیر «شیخنا الاستاد»<ref>[https://www.noorlib.ir/View/fa/Book/BookView/Image/17875/1/10 ر.ک: همان، ص 11-10]</ref>‏.

ظاهر کلامش گاه به هنگام ذکر دیدگاه استادش به‌گونه مباشر و بی‌واسطه است مانند این‌که می‌گوید: «استاد ما می‌‎گوید... و ما بر او اشکال می‌کنیم»؛ که دلالت بر تسلطش بر مباحث اساتیدش کرد. او بسیار اساتیدش به‌ویژه شیخ [[اصفهانی، محمدحسین|محمدحسین اصفهانی]] را گرامی می‌دارد؛ او به گفته‌های ایشان بسیار اعتماد کرده و به حاشیه‌اش بر مکاسب مراجعه می‌کند... <ref>[https://www.noorlib.ir/View/fa/Book/BookView/Image/17875/1/11 ر.ک: همان، ص11]</ref>‏.

در انتهای مقدمه، توجهات و رهنمودهای سید محمدهادی میلانی به فرزندش سید علی با ارائه تعدادی از نامه‌هایش مطرح شده است<ref>[https://www.noorlib.ir/View/fa/Book/BookView/Image/17875/1/12 ر.ک: همان، ص19-12]</ref>‏.