المرشد في علم التجويد: تفاوت میان نسخه‌ها

| کتابخانۀ دیجیتال نور =

نویسنده انگیزه‌اش در نگارش این اثر را تألیف کتابی در علم تجوید به شیوه آسان و قابل‌فهم و درعین‌حال گسترده دانسته که برای مبتدی و محقق قابل استفاده باشد<ref>ر.ک: مقدمه، ص6</ref>.

اولین فصل کتاب با ذکر فضیلت و آداب تلاوت قرآن کریم آغاز شده است. آیات و روایات فراوانی بر فضیلت تلاوت دلالت دارد که نویسنده روایاتی را به نقل از خلفا و صحابی پیامبر(ص) ذکر کرده است. در رابطه با آداب نیز به یازده ادب و سنت که حضور قلب و تدبر، ترتیل، طهارت بدن و لباس و مکان از جمله آن‌ها است، اشاره کرده است.<ref>ر.ک: متن کتاب، جلد1، ص15-11</ref>.

از مباحث مهمی که در باب دوم از فصل چهارم مطرح شده موضوع وقف و ابتدا است. نویسنده این موضوع را با بیتی از اشعار [[جزری، محمد بن محمد|ابن جزری]] (متوفی 338ق) آغاز کرده است. [[جزری، محمد بن محمد|ابن جزری]] آثار مختلفی در زمینه علوم قرآنی داشته و نویسنده اشاره به منبع این بیت نکرده است. نویسنده در مقدمه، اشعار [[جزری، محمد بن محمد|ابن جزری]] را به «مـقدمه جـزریه» او که منظومه‌ای در علم تجوید است نسبت داده بود<ref>ر.ک: مقدمه، ص6</ref>؛ اما در مقدمه جزریه چنین آمده است: «و بعد تجويدك للحروف*لابد من معرفة الوقوف...»<ref>ر.ک: قاری هروی، ملاعلی، ص244</ref>. پس از تحقیق مشخص شد که این بیت در ابتدای اقسام وقف کتاب «طيبة النشر في القرائات العشر» [[جزری، محمد بن محمد|ابن جزری]] ذکر شده است.<ref>ر.ک: محیسن، محمدسالم، ج1، ص113</ref>؛ که به‌عنوان دومین منبع در لیست منابع جلد اول ذکر شده است.<ref>ر.ک: متن کتاب، جلد1، ص309</ref>.

عقرباوی سپس این‌گونه موضوع را توضیح می‌دهد: هرگاه قاری نتوانست سوره یا آیه‌ای از قرآن را به یک‌نفس بخواند و تنفس بین دو کلمه هم در حال وصل جایز نبود چراکه همانند تنفس در وسط کلمه است، در این هنگام واجب است که وقف را برای تنفس و استراحت اختیار کند و پس از تنفس برای این‌که به معنی خللی وارد نشود ابتدا کند و ادامه آیه را بخواند<ref>ر.ک: همان، ص171</ref>. وقف به چهار قسم اختیاری، اضطراری، اختباری و انتظاری تقسیم می‌شود. وقف اختیاری یا اجتهادی نیز خود به پنج قسم تقسیم می‌شود که نویسنده این اقسام را به استناد به اشعار [[جزری، محمد بن محمد|ابن جزری]] توضیح داده است.<ref>ر.ک: همان، ص176-174</ref>.

اولین فصل از جلد دوم کتاب با ذکر مباحث مقدماتی علم تجوید آغاز شده است. معرفی قرآن کریم در دو سطر و ذکر معنای لغوی و اصطلاحی و اقسام تجوید و حکم هر قسم، کلیاتی است که در ابتدای مباحث ذکر شده است. تجوید در لغت به معنای تحسین و نیکو گردانیدن و در اصطلاح ادای هر حرف از مخرج آن و اعطای حق آن از نظر مخرج و صفت است.<ref>ر.ک: متن کتاب، جلد2، ص5</ref>.

تجوید بر دو گونه است: علمی و عملی. تجوید علمی عبارت از شناخت قضایا و احکامی که در کتب تجوید آمده است. تجوید عملی هم عبارت از تطبیق احکام مذکور است که برای مسلمین مستحب است؛ چراکه صحت قرائت توقف بر دانستن احکام تجوید ندارد اما نسبت به اهل علم واجب کفایی است.<ref>ر.ک: همان</ref>.

از دیگر قواعد تجویدی فصل دوم «مد و قصر» است. مدّ به معناى زیاد است و در اصطلاح بدین معناست که زمان صوت حرف مد را طول بدهیم. قصر به معناى محبوس کردن است و در اصطلاح یعنی حرف مد را به‌اندازه معمولی بکشیم و زیاد نکشیم. حروف مد سه تاست: الف ساکنه که بعدش فتحه است؛ واو ساکنه که قبلش مضموم است و یاء ساکنه که قبلش مکسور است. پس‌ازآن انواع مد اصلی و فرعی و اقسام چهارگانه مد لازم تبیین شده است.<ref>ر.ک: همان، ص23-20</ref>.

«خیشوم» یعنى انتهاى حفره‌هاى بینى که یک مخرج دارد و دو حرف «میم» و «نون» که دارای غنه هستند از این مخرج ادا می‌شوند<ref>ر.ک: همان، ص28-26؛ علامی، ابوالفضل، ص120</ref>.

هر یک از قراء سبعه آیاتی از قرآن کریم را به‌گونه‌ای خاص قرائت کرده است که منحصر به اوست، این موضوع اصطلاحاً «تفردات قراء سبعه» نامیده شده است. در بخشی از فصل سوم این جلد، تفردات هر یک از قراء به تفکیک ذکر شده است.<ref>ر.ک: متن کتاب، جلد2، ص131-121</ref>.

در آخرین فصل از کتاب موضوع اخلاقیات قرآن کریم مطرح شده است. قاری قرآن باید از مفاسد اخلاقی و مباهات و فخرفروشی پرهیز کند و خود را به نیکوشنیدن و سکوت و وقار آراسته گرداند. همچنین در نشر علم و تبلیغ و تعلیم مردم به استناد «خیرکم من تعلم القرآن و علمه» به‌اندازه توان و استعداد و امکاناتش مشارکت کند<ref>ر.ک: همان، ص234</ref>.

# علامی، ابوالفضل، پژوهشی در علم تجوید، قم، نشر یاقوت، 1381ش.

# محیسن، محمدسالم، الهادی شرح طيبة النشر في القراءات العشر، بیروت، دارالجیل، 1417ق.

# قاری هروی، ملاعلی، المنح الفكرية في شرح المقدمة الجزرية، تحقیق اسامة عطایا، دمشق، دارالغوثانی للدراسات القرآنیة، الطبعة الاولی، 1427ق.