۴۲۵٬۲۲۵
ویرایش
البيان الجلي في أفضلية مولی المؤمنین علي علیه‌السلام: تفاوت میان نسخه‌ها
البيان الجلي في أفضلية مولی المؤمنین علي علیه‌السلام (نمایش مبدأ)
نسخهٔ ۱ دسامبر ۲۰۱۸، ساعت ۲۲:۳۵
، ۱ دسامبر ۲۰۱۸←گزارش محتوا
| خط ۴۸: | خط ۴۸: | ||
باز در جای دیگر به وسعت علم آن حضرت چنین اشاره شده است: ابونعیم در حلية الأولیاء به نقل از عبدالله بن مسعود می‌گوید: قرآن بر هفت حرف نازل شده است و هرکدام از آن حروف، ظاهر و باطنی دارد و علم ظاهر و باطن آن نزد علی بن ابی‌طالب است.<ref>[https://www.noorlib.ir/View/fa/Book/BookView/Image/30025/1/103 ر.ک: همان، ص103]</ref> | باز در جای دیگر به وسعت علم آن حضرت چنین اشاره شده است: ابونعیم در حلية الأولیاء به نقل از عبدالله بن مسعود می‌گوید: قرآن بر هفت حرف نازل شده است و هرکدام از آن حروف، ظاهر و باطنی دارد و علم ظاهر و باطن آن نزد علی بن ابی‌طالب است.<ref>[https://www.noorlib.ir/View/fa/Book/BookView/Image/30025/1/103 ر.ک: همان، ص103]</ref> | ||
درباره زهد او نیز روایات زیادی نقل شده است؛ از جمله اینکه بیت‌المال مسلمین از طلا و نقره پر شده بود، آن حضرت تمام آن را بین مسلمانان تقسیم نمود؛ بهگونهای که چیزی از آن باقی نماند و در آنجا دو رکعت نماز خواند و فرمود: يا صفراء و يا بيضاء غري غيري.<ref>ر.ک: همان، ص118</ref> | درباره زهد او نیز روایات زیادی نقل شده است؛ از جمله اینکه بیت‌المال مسلمین از طلا و نقره پر شده بود، آن حضرت تمام آن را بین مسلمانان تقسیم نمود؛ بهگونهای که چیزی از آن باقی نماند و در آنجا دو رکعت نماز خواند و فرمود: يا صفراء و يا بيضاء غري غيري.<ref>[https://www.noorlib.ir/View/fa/Book/BookView/Image/30025/1/118 ر.ک: همان، ص118]</ref> | ||
از جمله مباحث طولانی کتاب، روایات مربوط به برخی از قضاوت‌های آن حضرت است. در این بخش از کتاب، به ماجرا‌هایی اشاره شده که خلفای سه‌گانه و برخی دیگر همچون معاویه، عایشه و عبدالله بن عمر در امر قضا در مورد آنها درمانده شده و به [[امام على(ع)]] توسل جسته و از او طلب همکاری کرده‌اند.<ref>[https://www.noorlib.ir/View/fa/Book/BookView/Image/30025/1/136 ر.ک: همان، ص136 تا 168]</ref> | از جمله مباحث طولانی کتاب، روایات مربوط به برخی از قضاوت‌های آن حضرت است. در این بخش از کتاب، به ماجرا‌هایی اشاره شده که خلفای سه‌گانه و برخی دیگر همچون معاویه، عایشه و عبدالله بن عمر در امر قضا در مورد آنها درمانده شده و به [[امام على(ع)]] توسل جسته و از او طلب همکاری کرده‌اند.<ref>[https://www.noorlib.ir/View/fa/Book/BookView/Image/30025/1/136 ر.ک: همان، ص136 تا 168]</ref> | ||