۴۲۵٬۲۲۵
ویرایش
آية المباهلة (تمیمی): تفاوت میان نسخه‌ها
جز
جایگزینی متن - 'مي' به 'می'
جز (جایگزینی متن - ' اين ' به ' این ') |
جز (جایگزینی متن - 'مي' به 'می') |
||
| خط ۳: | خط ۳: | ||
| عنوان =آية المباهلة (رافد تمیمی) | | عنوان =آية المباهلة (رافد تمیمی) | ||
| پدیدآوران = | | پدیدآوران = | ||
[[ | [[تمیمی، رافد]] (نویسنده) | ||
| زبان =عربی | | زبان =عربی | ||
| خط ۲۶: | خط ۲۶: | ||
}} | }} | ||
'''آية المباهلة'''، نوشته [[ | '''آية المباهلة'''، نوشته [[تمیمی، رافد|رافد تمیمی]]، کتابی است به زبان عربی با موضوع کلام شیعه. نویسنده در این اثر به بیان معنا و دلالت آیه مباهله پرداخته و روایات مربوط به آن را بیان می‌کند. او شبهات وارده از [[ابن تیمیه، احمد بن عبدالحلیم|ابن تیمیه]] درباره دلالت این آیه بر برخی موارد مانند امامت [[امام على(ع)|امیرالمؤمنین]] و... را مطرح کرده و پاسخ می‌گوید. | ||
==ساختار== | ==ساختار== | ||
کتاب با سخن گروه معارف و کلام سازمان حج و زیارت شروع می‌شود. سپس محتوای مطالب است و نتیجه بحث و فهرست منابع و مآخذ. نویسنده در نگارش این اثر از بیست منبع از منابع سنی و شیعه استفاده کرده است که مهم‌ترین آنها عبارتند از: [[الإرشاد في معرفة حجج الله على العباد]] [[مفید، محمد بن محمد|شیخ المفید]]، [[الإصابة في | کتاب با سخن گروه معارف و کلام سازمان حج و زیارت شروع می‌شود. سپس محتوای مطالب است و نتیجه بحث و فهرست منابع و مآخذ. نویسنده در نگارش این اثر از بیست منبع از منابع سنی و شیعه استفاده کرده است که مهم‌ترین آنها عبارتند از: [[الإرشاد في معرفة حجج الله على العباد]] [[مفید، محمد بن محمد|شیخ المفید]]، [[الإصابة في تمیيز الصحابة]] [[ابن حجر عسقلانی، احمد بن علی|ابن حجر عسقلانی]]، [[تاریخ مدینة دمشق|تاريخ مدينة دمشق]] [[ابن عساکر، علی بن حسن|ابن عساکر]]، [[الجامع الصحیح و هو سنن الترمذي|سنن ترمذی]]، [[سنن ابن ماجة|سنن ابن ماجه]]، [[صحيح مسلم]]، المستدرك على الصحيحين [[حاکم نیشابوری، محمد بن عبدالله|حاکم نیشابوری]]، [[مسند الإمام أحمد بن حنبل|مسند احمد بن حنبل]]، منهاج السنة [[ابن تیمیه، احمد بن عبدالحلیم|ابن تیمیه]]، [[منهاج الكرامة في معرفة الإمامة|منهاج الكرامة]] [[علامه حلی، حسن بن یوسف|علامه حلی]]، [[المیزان في تفسير القرآن|المیزان في تفسير القرآن]] [[طباطبایی، محمدحسین|محمدحسین طباطبائی]] و... | ||
==گزارش محتوا== | ==گزارش محتوا== | ||
| خط ۴۲: | خط ۴۲: | ||
و با استناد به روایات متعدد به بیان شأن نزول آن می‌پردازد؛ هنگامی که رسول خدا بعد از نزول آیه فوق، نصارای نجران را به مباهله دعوت کرد و آنان در ابتدا پذیرفتند، ایشان به‌همراه حسن و حسین و [[امام على(ع)|علی]] و فاطمه(ع) به قصد مباهله خارج شدند، ولی نصارای نجران پس از دیدن این افراد از مباهله پشیمان شده و پرداخت جزیه را پذیرفتند.<ref>ر.ک: همان، ص11-16</ref> | و با استناد به روایات متعدد به بیان شأن نزول آن می‌پردازد؛ هنگامی که رسول خدا بعد از نزول آیه فوق، نصارای نجران را به مباهله دعوت کرد و آنان در ابتدا پذیرفتند، ایشان به‌همراه حسن و حسین و [[امام على(ع)|علی]] و فاطمه(ع) به قصد مباهله خارج شدند، ولی نصارای نجران پس از دیدن این افراد از مباهله پشیمان شده و پرداخت جزیه را پذیرفتند.<ref>ر.ک: همان، ص11-16</ref> | ||
وی با استفاده از تفسیر [[ | وی با استفاده از تفسیر [[المیزان في تفسير القرآن|المیزان]] در بخش دلالت آیه، حرف «فاء» در: «فَمَنْ حَاجَّکَ فِيهِ مِنْ بَعْدِ مَا جَاءَکَ مِنَ الْعِلْمِ» (آل عمران: 61) را به معنی تفریع از مطلب قبلی (که سابقا بین آنان مبنی بر سؤال مسیحیان از چگونگی عقیده مسلمانان درباره عیسی بن مریم مطرح شده بود) می‌داند و ضمیر «هاء» در «فيه» را به عیسی بن مریم یا مطلب حق سابق برمی‌گرداند. او در قسمت «فَقُلْ تَعَالَوْا نَدْعُ أَبْنَاءَنَا وَ أَبْنَاءَکُمْ وَ نِسَاءَنَا وَ نِسَاءَکُمْ وَ أَنْفُسَنَا وَ أَنْفُسَکُمْ ثُمَّ نَبْتَهِلْ فَنَجْعَلْ لَعْنَةَ اللَّهِ عَلَى الْکَاذِبِينَ» (آل عمران: 61)، دعوت به مباهله با زنان و فرزندان را نشانه یقین دعوت‌کننده به مباهله، به حقانیتش می‌داند و نیز تقدم فرزندان بر زنان و زنان بر خود را، بااینکه محبت انسان بر فرزندان بسیار زیاد است و نفس انسان باید مدافع زنان باشد. اینکه رسول خدا [[امام على(ع)|امیرالمؤمنین(ع)]] را مانند نفس خود دانسته‌اند دلالت بر این مطلب دارد که [[امام على(ع)|علی(ع)]] در کمالات و خصوصیات روحی و صفاتش در نزدیک‌ترین حد مشابهت به پیامبر(ص) است و دعوت از [[امام على(ع)|علی(ع)]] به مباهله صرفا به‌خاطر قرابت در خویشاوندی نبوده؛ زیرا نزدیک‌تر از او در خویشاوندی هم وجود داشته، مانند عباس عموی پیامبر(ص) که به لحاظ قرابت در خویشاوندی از علی(ع) که پسرعموی آن حضرت است به ایشان نزدیک‌تر است. در بخش پایانی آیه، یعنی: «ثُمَّ نَبْتَهِلْ فَنَجْعَلْ لَعْنَةَ اللّهِ عَلَى الْكاذِبِينَ» (آل عمران: 61)، ذکر کلمه «نجعل» بااینکه می‌توانست به‌جای آن از «نسأل» استفاده کند، دلالت بر حتمی‌الوقوع بودن نتیجه مباهله دارد.<ref>ر.ک: همان، ص17-25</ref> | ||
تمیمی در ادامه، چهار شبهه را مطرح می‌کند و پاسخ می‌دهد. وی ابتدا ادعای عدم دلالت مباهله بر امامت یا افضلیت در [[امام على(ع)|امیرالمؤمنین]] را از قول [[ابن تیمیه، احمد بن عبدالحلیم|ابن تیمیه]] در منهاج السنة و جماعتی دیگر نقل کرده و آن را ادعایی بدون دلیل می‌خواند. [[ابن تیمیه، احمد بن عبدالحلیم|ابن تیمیه]] معتقد است کلمه «أنفسنا» در آیه شریفه، دلالت بر مساوات در همه جهات و جانشینی پیامبر(ص) برای علی(ع) ندارد؛ زیرا این امر محال است، بلکه این کلمه صرفا دلالت بر مشابهت در برخی جهات مانند اشتراک در ایمان یا دین و... دارد. | تمیمی در ادامه، چهار شبهه را مطرح می‌کند و پاسخ می‌دهد. وی ابتدا ادعای عدم دلالت مباهله بر امامت یا افضلیت در [[امام على(ع)|امیرالمؤمنین]] را از قول [[ابن تیمیه، احمد بن عبدالحلیم|ابن تیمیه]] در منهاج السنة و جماعتی دیگر نقل کرده و آن را ادعایی بدون دلیل می‌خواند. [[ابن تیمیه، احمد بن عبدالحلیم|ابن تیمیه]] معتقد است کلمه «أنفسنا» در آیه شریفه، دلالت بر مساوات در همه جهات و جانشینی پیامبر(ص) برای علی(ع) ندارد؛ زیرا این امر محال است، بلکه این کلمه صرفا دلالت بر مشابهت در برخی جهات مانند اشتراک در ایمان یا دین و... دارد. | ||