۶۱٬۱۸۹
ویرایش
درسنامه وهابیت؛ پیدایش، جریانها و کارنامه: تفاوت میان نسخهها
درسنامه وهابیت؛ پیدایش، جریانها و کارنامه (نمایش مبدأ)
نسخهٔ ۱۰ نوامبر ۲۰۱۸، ساعت ۱۰:۳۴
، ۱۰ نوامبر ۲۰۱۸جایگزینی متن - 'نويسنده' به 'نویسنده'
جز (جایگزینی متن - 'است<ref>' به 'است.<ref>') |
جز (جایگزینی متن - 'نويسنده' به 'نویسنده') |
||
| خط ۴: | خط ۴: | ||
| عنوانهای دیگر = | | عنوانهای دیگر = | ||
| پدیدآوران = | | پدیدآوران = | ||
[[علیزاده موسوی، مهدی]] ( | [[علیزاده موسوی، مهدی]] (نویسنده) | ||
| زبان =فارسی | | زبان =فارسی | ||
| کد کنگره = | | کد کنگره = | ||
| خط ۲۹: | خط ۲۹: | ||
== گزارش محتوا == | == گزارش محتوا == | ||
نویسنده، درس اول را به مفهومشناسى سلفىگرى اختصاص داده است. در اين فصل با تبيين مفهوم سلف و مفاهيم مرتبط با آن، به تعارض انديشه سلفىگرى با انديشه اسلامى اشاره شده است. معنى اصطلاحى سلف، در بدعتى ريشه دارد كه [[ابن تیمیه، احمد بن عبدالحلیم|ابن تيميه]] در قرن هفتم ايجاد كرد. وى برخلاف گذشتگان به مفهومپردازى واژهى «سلف» پرداخت و آن را در معنايى به كار برد كه تا آن زمان، انديشمندان اسلامى چنين معنايى را دربارهى سلف اراده نكرده بودند. مهمترين بدعتى كه [[ابن تیمیه، احمد بن عبدالحلیم|ابن تيميه]] و سپس سلفيان پس از او بنيان نهادند، گسترش منابع تشريع به صحابه، تابعين و تابعين تابعين بود<ref>متن كتاب، ص16</ref> | |||
وى در درس دوم، سلفىگرى را در چهار حوزه معرفى روششناسى، معرفتشناسى، معنىشناسى و هستىشناسى تبيين كرده است. در حوزهى معنىشناسى، سلفيان قائل به ظاهرگرايى هستند. نگاه ظاهرگرايانه، به تشبيه و تجسيم ختم مىشود و به همين دليل، به آنها مجسمه يا مشبهه گفته مىشود. روششناسى سلفىگرى، نقلگرايى مفرط است؛ ازاينرو، در زمينهى معرفتشناسى نيز انديشهى سلفىگرى، به حديثگرايى افراطى مىانجامد. در نگاه سلفيان، در كشف مسائل و معارف دينى، تنها روش نقلى مشروعيت دارد. نخستين پيامد حسگرايى سلفى، نزدیک شدن اين مكتب به مكتب پوزيتيويسم يا اثباتگرايى است. پيامد ديگر حسگرايى سلفى، انكار وجود مجردات است. از ديدگاه آنان، انسانها پس از مرگ، هيچ ارتباطى با اين دنيا ندارند<ref>ر.ک: همان، ص81-80</ref> | وى در درس دوم، سلفىگرى را در چهار حوزه معرفى روششناسى، معرفتشناسى، معنىشناسى و هستىشناسى تبيين كرده است. در حوزهى معنىشناسى، سلفيان قائل به ظاهرگرايى هستند. نگاه ظاهرگرايانه، به تشبيه و تجسيم ختم مىشود و به همين دليل، به آنها مجسمه يا مشبهه گفته مىشود. روششناسى سلفىگرى، نقلگرايى مفرط است؛ ازاينرو، در زمينهى معرفتشناسى نيز انديشهى سلفىگرى، به حديثگرايى افراطى مىانجامد. در نگاه سلفيان، در كشف مسائل و معارف دينى، تنها روش نقلى مشروعيت دارد. نخستين پيامد حسگرايى سلفى، نزدیک شدن اين مكتب به مكتب پوزيتيويسم يا اثباتگرايى است. پيامد ديگر حسگرايى سلفى، انكار وجود مجردات است. از ديدگاه آنان، انسانها پس از مرگ، هيچ ارتباطى با اين دنيا ندارند<ref>ر.ک: همان، ص81-80</ref> | ||
| خط ۴۸: | خط ۴۸: | ||
آدرس مطالب و برخى توضيحات | آدرس مطالب و برخى توضيحات نویسنده در پاورقىهاى كتاب ذكر شده است. | ||
==پانويس == | ==پانويس == | ||