الهی اردبیلی، حسین بن عبدالحق: تفاوت میان نسخه‌ها

| data-type="authorCode" |AUTHORCODE3801AUTHORCODE

'''كمال‌الدين حسين بن خواجه شرف‌الدين عبدالحق الهى اردبيلى''' (870-905)، ملقب به کمال‌الدین و جمال‌الدین، از حكما، فقها، متكلمين و شعرا قرن نهم، متخلص به الهی.

چندى در هرات به نديمى امير على شير نوائى و غريب ميرزا فرزند سلطان حسين ميرزا گذراند و آن‌گاه به فارس عزيمت كرد و در حوزه مولانا جلال‌الدين دوانى و امير غياث‌الدين منصور دشتكى، دو استاد بى بديل آن عصر، در علوم عقلانى به كمال رسيد.

ذكر اين معنى نيز لازم است كه برخى وى را از علماء اهل سنت پنداشته‌اند، به اين دليل كه نزد علماى اهل سنت تلمذ و نيز از آنان استجازه كرده است و در كتب خويش هم بعد از لغت نبى(ص)، لفظ «و اصحابه» را آورده است و كتبى نيز براى امير عليشير نوايى، وزير سلطان حسين بايقرا تأليف كرده است؛ در حالى‌كه هيچ يك از اين امور، دليل تسنن نتواند بود، زيرا كه اين همه به نزد علماى شيعه شايع بوده و مثلاً [[حلی، حسن بن یوسف|علامه حلى]]، [[شهيد اول]]، [[شهيد ثانى]] و امثال آنان نزد علماى اهل سنت تلمذ و از آنان استجازه كرده‌اند؛ اشتمال ديباچه كتب بر لفظ اصحاب نيز مشعر به تسنن نيست، از آنرو كه نزد شيعه، اصحاب اطلاق مى‌شود به كسانى كه درك صحبت پيغمبر(ص) كرده باشند و بدو ايمان آورده باشند و تأليف كتاب به اسم امير عليشير نوايى را نيز بر همين منوال قياس بايد كرد و امثال [[نصیرالدین طوسی، محمد بن محمد|خواجه نصيرالدين طوسى]] و [[ابن میثم، میثم بن علی|ابن ميثم بحرانى]] از اكابر علماى شيعه را مثال بايد آورد كه كتبى به نام بزرگان اهل سنت تأليف كرده‌اند.