دفاع از حسین شهید(ع) رد بر کتاب شهید جاوید: تفاوت میان نسخه‌ها

# بنا به گفته نویسنده، در صفحه 6 کتاب «شهید جاوید» نوشته شده است: «حضرت امام حسین(ع) طبق روایاتی که از پیامبر(ص) شنیده بود، می‌دانست سرانجام کشته می‌شود». نویسنده سپس به این نکته اشاره می‌کند که: «ایشان (صالحی) در این صفحه این حرف را می‌زند، لکن در تمام کتاب منکر این حرف است و در ص273-290 حضرت را یک نفر متحیر و سرگردان معرفی کرده است که نمی‌دانسته است امرش به کجا منتهی می‌گردد و یا چشمش به دهان فرزندان عقیل بوده است؛ اگر می‌گفتند برویم می‌رفت و اگر می‌گفتند برگردیم، برمی‌گشت و در ص300 گفته است بر فرض که علی(ع) در پیشگویی خود به حسین(ع) گفته باشد تو در کربلا کشته می‌شوی، از کجا که این، آن سفر و این سرزمین آن کربلا باشد»<ref>ر.ک: مقدمه، صفحه هفتادوهفتم - هفتادوهشتم</ref>

# به گفته نویسنده، در خلال صفحات 43-70 «شهید جاوید»، هیچ ‌جا سخن از امر الهی و قیام خدایی در کار نیست، اما می‌گوید بر امام ثابت شد که صدهزار نیرو دارد، لذا به اتکای نامه‌های کوفیان و نامه مسلم، حرکت کرد و انقلاب نمود تا قدرت را به دست بیاورد و بعدا به اسلام خدمت نماید که ورق برگشت و نشد<ref>ر.ک: همان، صفحه هفتادوهشت</ref>

# نویسنده معتقد است نویسنده «شهید جاوید» برای پیشبرد عقیده نادرست خود، مرتکب خیانت شده و اقوال علمای دو فرقه اسلامی را تا هر جا که مخالف عقیده خود پنداشته، به هر طریقی بوده است، متنا و سندا در آنها خدشه کرده و هفت حدیث و خطبه مسلم را که ابدا خدشه بردار نیست، دروغ پنداشته و آن‌ها را تخطئه و تضعیف نموده است؛ از قبیل حدیث خواب امام که پیامبر(ص) به وی فرمود: «يا حسين اخرج إلی العراق»، حدیث «لاتحزني بفراقك»، داستان نزول فرشتگان در مکه بر امام(ع)، خطبه «خط الموت علی ولد آدم» و خطبه «لا أری الموت إلا سعادة». نویسنده در این باره چنین نوشته است: «این شخص این مطالب را از صفحه 94 کتاب الی 164 قریب هفتاد صحفه قلمفرسایی و چیزهایی نوشته است که واقعا خواننده تعجب می‌کند که یک فردی که لااقل کتب تاریخ و حدیث را همین‌قدر اگر دیده باشد، چگونه حاضر می‌شود آن حرف‌ها را بزند؛ مثلاًاین خطبه «خط الموت علی ولد آدم» که تمام آن هشت سطر است، عقیده دارد این خطبه در چندین جا در طول راه از مکه تا کربلا به تناسب مقام در هر جا یک جمله آن در مقابل اقلا شش‌صد نفر انسان خوانده شده است؛ ایشان هر سطری از این خطبه را مغایر با مقصدی که ذکر می‌کند می‌یابد، می‌گوید: این خطبه تقطیع شده و این کمال بی‌انصافی... است»<ref>ر.ک: همان، صفحه هفتادوهشت - هفتادونه</ref>

# نویسنده معتقد است آقای صالحی، به‌خلاف گفته خودش در ص6 کتاب، نه‌تنها منکر علم و معجزات امام حسین(ع) است، بلکه از قرائنی که پیداست از قدر و مقام آن حضرت کاسته و او را از افراد عادی هم بی‌هوش‌تر فرض کرده است. در این باره چنین نوشته شده است: «در ص273 شورای صحرا، چشمش به دهان فرزندان عقیل بوده است. در برخورد به حر بن یزید<ref>ص288-295</ref>به وی التماس می‌کرده است بگذارید بروم دستم را در دست یزید بگذارم، خودم می‌دانم با او. در صفحه 291 گوید: اگر اصحاب به وی می‌گفتند این کوره راه و این رشته سردرگم آخرش به کجا منتهی می‌شود می‌فرمود: «لا ندري علام تنصرف بنا و بهم الأمور»؛ «نمی‌دانم پایان این کار به کجا منتهی می‌شود». بااینکه ثابت کرده‌ایم این سخن مال جای دیگری است یا اینکه حضرت وقتی که به کربلا رسید و نام پرسید فرمود: هان، حالا به خاطرم آمد 25 سال قبل که با پدرم به صفین می‌رفتم، آن حضرت به‌عنوان پیشگویی فرمود: «هذا مناخ ركابهم» و امام(ع) را آن اندازه عاری از علم و (العیاذبالله) بی‌هوش فرض کند که بااین‌همه نام و نشان و اخبار و احادیث و تذکرات ام‌سلمه و [[ابن‌عباس، عبدالله بن عباس|ابن عباس]] و محمد حنفیه و دیگران هنوز هم بهوش نیامده و نمی‌داند اینجا کجاست و با این تهمتی که می‌زند، حدود پنجاه حدیث را حاشا می‌کند و آن حضرت را تا این اندازه نادان به سرنوشت معرفی می‌نماید و...»<ref>ر.ک: همان، صفحه هفتادونه - هشتاد</ref>

فهرست مطالب در ابتدای کتاب آمده است.

==پانویس==