۴۲۵٬۲۲۵
ویرایش
لینک درون متنی
جز (جایگزینی متن - 'فارسي' به 'فارسی') برچسب‌ها: ویرایش همراه ویرایش از وبگاه همراه |
(لینک درون متنی) |
||
| خط ۹: | خط ۹: | ||
[[هاشمي، سعيد]] (گردآورنده) | [[هاشمي، سعيد]] (گردآورنده) | ||
| زبان = | | زبان =فارسي | ||
| کد کنگره = | | کد کنگره = | ||
| موضوع = | | موضوع = | ||
| خط ۲۸: | خط ۲۸: | ||
}} | }} | ||
'''دیوان اشعار حسن‌زاده آملی'''، مجموعه اشعار حسن حسن‌زاده آملی است که توسط سید سعید | '''دیوان اشعار حسن‌زاده آملی'''، مجموعه اشعار [[حسن‌زاده آملی، حسن|حسن حسن‌زاده آملی]] است که توسط [[هاشمي، سعيد|سید سعید هاشمی]]، تحقیق شده است. | ||
استاد مهدی الهی قمشه‌ای در تقریظ خویش، در مورد دیوان علامه حسن‌زاده بیان میدارد که: استاد دانشمند، اشعار آبداری برای نشر معارف الهی و ترغیب نفوس شیّق به کمال و روحهای عالی طالب حقایق، این اشعار را که مضامینش همه طبق اخلاق فاضله و توحید و تزکیه و تربیت روح است بدین مقصد عالی سروده و از طبع وقّاد خداداد گوهرفشانی کرده است<ref>ر.ک: کتاب، ص27</ref>. | استاد مهدی الهی قمشه‌ای در تقریظ خویش، در مورد دیوان [[حسن‌زاده آملی، حسن|علامه حسن‌زاده]] بیان میدارد که: استاد دانشمند، اشعار آبداری برای نشر معارف الهی و ترغیب نفوس شیّق به کمال و روحهای عالی طالب حقایق، این اشعار را که مضامینش همه طبق اخلاق فاضله و توحید و تزکیه و تربیت روح است بدین مقصد عالی سروده و از طبع وقّاد خداداد گوهرفشانی کرده است<ref>ر.ک: کتاب، ص27</ref>. | ||
==ساختار== | ==ساختار== | ||
کتاب، مشتمل است بر مقدمه محقق، تقریظ مهدی الهی قمشه‌ای و مجموعه اشعار متشکل از صدوچهلودو غزل، هجده قصیده، بیستوچهار مثنوی، قطعه، تعدادی رباعی و دوبیتی، ترجیعبند، منظومه بلند دفتر دل، اشعار عربی، سایر موارد و ابیات تبری. | کتاب، مشتمل است بر مقدمه محقق، تقریظ [[الهی قمشه‌ای، مهدی|مهدی الهی قمشه‌ای]] و مجموعه اشعار متشکل از صدوچهلودو غزل، هجده قصیده، بیستوچهار مثنوی، قطعه، تعدادی رباعی و دوبیتی، ترجیعبند، منظومه بلند دفتر دل، اشعار عربی، سایر موارد و ابیات تبری. | ||
==گزارش محتوا== | ==گزارش محتوا== | ||
«اشعار علامه یگانه، آیتالله حسن حسن‌زاده | «اشعار علامه یگانه، [[حسن‌زاده آملی، حسن|آیتالله حسن حسن‌زاده آملی]]، نمونه کاملی از آمیختگی عرفان و ادب است. علامه در شعرهایش نشان داده است که با سابقه ادبیات پارسی آشناست. شاعران را میشناسد و سرودههای آنان را مطالعه کرده است. همچنین با عرفان همدم بوده، از محضر عرفای بزرگ همچون [[طباطبایی، محمدحسین|علامه فرزانه طباطبایی]] و دانشمند عظیمالشأن علامه شعرانی فیض برده است. همچنین از اشعار ایشان میشود پی برد که این شاعر فرهیخته با علوم شعری آشنایی کامل دارد و شاعران را شناخته، دیوان آنها را مطالعه کرده است»<ref>مقدمه محقق، ص13</ref>. | ||
با مطالعه دیوان علامه نکات قابل توجهی به دست میآید و معلوم میشود که ایشان در اشعارشان به چه موضوعات و مباحثی اهتمام ورزیده است. اولین و بارزترین موضوع مد نظر ایشان عرفان است که میتوان گفت در واقع، دیوان او چیزی جز عرفان نیست؛ علامه با دیده خدانگر، همه هستی را عرفان میبیند: | با مطالعه دیوان علامه نکات قابل توجهی به دست میآید و معلوم میشود که ایشان در اشعارشان به چه موضوعات و مباحثی اهتمام ورزیده است. اولین و بارزترین موضوع مد نظر ایشان عرفان است که میتوان گفت در واقع، دیوان او چیزی جز عرفان نیست؛ علامه با دیده خدانگر، همه هستی را عرفان میبیند: | ||
| خط ۵۸: | خط ۵۸: | ||
{{ب|''همان کافی که از پیغمبر و آل''|2='' بود میراث اهل علم کامل''<ref>ر.ک: همان، ص16</ref>}}{{پایان شعر}}. | {{ب|''همان کافی که از پیغمبر و آل''|2='' بود میراث اهل علم کامل''<ref>ر.ک: همان، ص16</ref>}}{{پایان شعر}}. | ||
از جمله اشارات ایشان در اشعارش، اشاره به بزرگان اهل ادب است. اینکه نام بعضی از بزرگان ادب را از زبان عارفان بشنویم عجیب نیست. عجیب این است که عارفی، نام شاعرانی را بیاورد که جز شاعران، کسان دیگر آنها را نمیشناسد؛ مثلا شما در میان افراد دوروبر خود حتی کسانی که کتابخوان هستند چند نفر را میشناسید که نام عمعق بخارایی یا باباافضل کاشانی یا قاآنی و پریشانش را بشناسند؟ معلوم است که علامه با ادبیات انس دیرینه و عمیقی دارد که این نامها را شنیده و از بسیاری از آنها بهنیکی یاد میکند. او حتی منوچهری دامغانی را که ظاهرا بهخاطر مسائل شخصیاش از جو مذهبی دور مانده، گرامی میدارد: | از جمله اشارات ایشان در اشعارش، اشاره به بزرگان اهل ادب است. اینکه نام بعضی از بزرگان ادب را از زبان عارفان بشنویم عجیب نیست. عجیب این است که عارفی، نام شاعرانی را بیاورد که جز شاعران، کسان دیگر آنها را نمیشناسد؛ مثلا شما در میان افراد دوروبر خود حتی کسانی که کتابخوان هستند چند نفر را میشناسید که نام عمعق بخارایی یا [[باباافضل کاشانی، محمد بن حسین|باباافضل کاشانی]] یا قاآنی و پریشانش را بشناسند؟ معلوم است که علامه با ادبیات انس دیرینه و عمیقی دارد که این نامها را شنیده و از بسیاری از آنها بهنیکی یاد میکند. او حتی منوچهری دامغانی را که ظاهرا بهخاطر مسائل شخصیاش از جو مذهبی دور مانده، گرامی میدارد: | ||
{{شعر}} | {{شعر}} | ||
| خط ۶۹: | خط ۶۹: | ||
از دیگر ویژگیهای ایشان که در اشعار وی بروز کرده است، آشنایی با دواوین شاعران و استقبال از شعرهای آنها است. این انس دیرینه و عمیق علامه با شاعران را میتوان از شعرهایی که ایشان در استقبال از بزرگان سرودهاند نیز فهمید؛ برخلاف بعضی از بزرگان حوزه که طبع شعر داشتهاند، اما دوری آنها از پشتوانه ادبی باعث شده در شعر و ادب درجا بزنند و باعث فاصله بیشتر ادب و ادبا از حوزه شوند. علامه از این پشتوانه غنی برخوردار است. | از دیگر ویژگیهای ایشان که در اشعار وی بروز کرده است، آشنایی با دواوین شاعران و استقبال از شعرهای آنها است. این انس دیرینه و عمیق علامه با شاعران را میتوان از شعرهایی که ایشان در استقبال از بزرگان سرودهاند نیز فهمید؛ برخلاف بعضی از بزرگان حوزه که طبع شعر داشتهاند، اما دوری آنها از پشتوانه ادبی باعث شده در شعر و ادب درجا بزنند و باعث فاصله بیشتر ادب و ادبا از حوزه شوند. علامه از این پشتوانه غنی برخوردار است. | ||
در استقبال از قصیده معروف میرفندرسکی که فرمودهاند: | |||
در استقبال از قصیده معروف [[میرفندرسکی، ابوالقاسم|میرفندرسکی]] که فرمودهاند: | |||
{{شعر}} | {{شعر}} | ||