۴۲۵٬۲۲۵
ویرایش
فراتر از روش «آزمون - خطا»: تفاوت میان نسخه‌ها
جز
جایگزینی متن - 'میکند' به 'میکند'
جز (جایگزینی متن - '==پانویس == <references />' به '==پانویس== <references/>') |
جز (جایگزینی متن - 'میکند' به 'میکند') |
||
| خط ۴۷: | خط ۴۷: | ||
در بخش سوم تا هفتم کتاب، به اعضای خانواده و فرزندان سید، اندیشه ژرف، صفات اخلاقی، زهد و پارسایی و مردم‌داری و دیگر موضوعات پیرامون این شخصیت پرداخته شده است<ref>ر.ک: همان، ص121-212</ref>. | در بخش سوم تا هفتم کتاب، به اعضای خانواده و فرزندان سید، اندیشه ژرف، صفات اخلاقی، زهد و پارسایی و مردم‌داری و دیگر موضوعات پیرامون این شخصیت پرداخته شده است<ref>ر.ک: همان، ص121-212</ref>. | ||
عنوان بخش هشتم، همان عنوان کتاب، «فراتر از روش آزمون – خطا» است. نویسنده در قسمتی از این بخش بر این مطلب تأکید | عنوان بخش هشتم، همان عنوان کتاب، «فراتر از روش آزمون – خطا» است. نویسنده در قسمتی از این بخش بر این مطلب تأکید میکند که مشکله بزرگ مردم ما، به‌ویژه بخشى از مدیران جامعه، اتخاذ روش «آزمون - خطا» است. بسا اوقات، «بدون مطالعه و پژوهش»، آن‌هم پژوهشى «جامع و استوار»، «بدون حساب‌رسى کافى و کارشناسانه»، «بدون محاسبه دقیق سود و هزینه»، «بدون برنامهریزى پخته و حسابشده» و...، دست به کار مىزنیم و راهى که دیگران - کورانه، یا کژاندیشانه - در آن سوى آب‌ها در پیش گرفتهاند، ما نیز افتان و خیزان تعقیب میکنیم. این مشکل، به‌ویژه در عصر «غرب‌گرفتگى»، سخت گریبان‌گیر من و ما است؛ یک روز مفتون سوسیالیسمیم، دیگر روز شیفته لیبرالیسم، سوم روز افسونشده پلورالیسم و... هرگاه هم مشکلى پیشآمد، راه دیگر و در واقع، چاه دیگر...! | ||
[[یزدی، محمدکاظم بن عبدالعظیم|صاحب عروه]]، امّا - چنان‌که حیات سیاسی‌اش نشان مىدهد - چنین نبود. او پیش از برداشتن هر گام، نخست نیک مىاندیشید که: کجاییم و چه داریم و به کجا مىرویم و چگونه مىرویم؟... از روش «آزمون - خطا»، سکه رایج در عرصه اجتماع و سیاست این ملک، به‌دور بود و به‌جاى آن، «اندیشه و دانش و درایت و توفیق» را نشانده بود؛ لاجرم از «حسرت و ندامت» فرجام کار، دور بود و از آنان نبود که احیاناًً در پایان عمر، نه‌تنها از «سیئات» خود، بلکه ناگزیرند از برخى از به‌ظاهر «حسنات» خویش نیز «استغفار» کنند. | [[یزدی، محمدکاظم بن عبدالعظیم|صاحب عروه]]، امّا - چنان‌که حیات سیاسی‌اش نشان مىدهد - چنین نبود. او پیش از برداشتن هر گام، نخست نیک مىاندیشید که: کجاییم و چه داریم و به کجا مىرویم و چگونه مىرویم؟... از روش «آزمون - خطا»، سکه رایج در عرصه اجتماع و سیاست این ملک، به‌دور بود و به‌جاى آن، «اندیشه و دانش و درایت و توفیق» را نشانده بود؛ لاجرم از «حسرت و ندامت» فرجام کار، دور بود و از آنان نبود که احیاناًً در پایان عمر، نه‌تنها از «سیئات» خود، بلکه ناگزیرند از برخى از به‌ظاهر «حسنات» خویش نیز «استغفار» کنند. | ||