پرش به محتوا

صحیفه کامله سجادیه با ترجمه فارسی (غرویان): تفاوت میان نسخه‌ها

جز
جایگزینی متن - ' ' به ' '
بدون خلاصۀ ویرایش
جز (جایگزینی متن - ' ' به ' ')
خط ۴۶: خط ۴۶:
#:بنابراین، يكى از مهم‌ترين ويژگى‌هاى انسان كه منشأ بروز رفتارهاى انسان مى‌شود، خوددوستى است. خوددوستى، غريزه‌اى است كه اگر در مسير صحيحى قرار داده شود، منشأ عزت‌خواهى، سعادت و... مى‌شود. اما اگر غريزه خوددوستى به انحراف كشانده شود، روح استكبار و طغيان بر انسان چيره مى‌شود و منشأ رفتارهاى ناپسندى از قبيل خودپرستى، عجب و غرور و حرص مى‌شود<ref>ر.ک: همان</ref>
#:بنابراین، يكى از مهم‌ترين ويژگى‌هاى انسان كه منشأ بروز رفتارهاى انسان مى‌شود، خوددوستى است. خوددوستى، غريزه‌اى است كه اگر در مسير صحيحى قرار داده شود، منشأ عزت‌خواهى، سعادت و... مى‌شود. اما اگر غريزه خوددوستى به انحراف كشانده شود، روح استكبار و طغيان بر انسان چيره مى‌شود و منشأ رفتارهاى ناپسندى از قبيل خودپرستى، عجب و غرور و حرص مى‌شود<ref>ر.ک: همان</ref>
#خداخواهى و خداجويى: اين ويژگى در فطرت همه انسان‌ها نهفته است. انسان‌ها حتى كسانى كه در پيدا كردن مصداق حقيقى خداوند به اشتباه و انحراف رفته‌اند، هميشه به سراغ خدا و پرستش اويند. امام(ع) در نخستين دعا، بيانى دارد كه به فطرت خداجوى انسان اشاره مى‌كند: «به قدرت و توانايى خود آفريدگان را آفريد و آنان را به اراده و خواست خويش به وجود آورد، بى‌اينكه از روى مثال و نمونه‌اى باشد، سپس آنان را در راه اراده و خواست خويشتن روان گردانيد و در راه محبت و دوستى به خود بر انگيخت»<ref>ر.ک: همان</ref>
#خداخواهى و خداجويى: اين ويژگى در فطرت همه انسان‌ها نهفته است. انسان‌ها حتى كسانى كه در پيدا كردن مصداق حقيقى خداوند به اشتباه و انحراف رفته‌اند، هميشه به سراغ خدا و پرستش اويند. امام(ع) در نخستين دعا، بيانى دارد كه به فطرت خداجوى انسان اشاره مى‌كند: «به قدرت و توانايى خود آفريدگان را آفريد و آنان را به اراده و خواست خويش به وجود آورد، بى‌اينكه از روى مثال و نمونه‌اى باشد، سپس آنان را در راه اراده و خواست خويشتن روان گردانيد و در راه محبت و دوستى به خود بر انگيخت»<ref>ر.ک: همان</ref>
#دنيادوستى: امام(ع) در اين صحيفه، بيانات فراوانى در مورد نگرش به دنيا دارد كه از مجموع آنها دو نوع نگرش به دست مى‌آيد: نخست، مذمت دنيادوستى به‌خاطر زيان‌هاى آن؛ نظير: «و دوستى دنياى پست را كه از آنچه (سعادت و نيك‌بختى كه) نزد تو است، منع مى‌نمايد و از طلبيدن وسيله و دستاويز به‌سوى تو بازمى‌دارد و از تقرب و نزدیک شدن به (طاعت) تو غافل و بى‌خبر مى‌گرداند، از دلم بركن». در اين فراز، امام(ع) به يكى از مهم‌ترين زيان‌هاى دنيادوستى كه همان جلوگيرى از تقرب به خداست، اشاره مى‌كند و از اين جهت دنيادوستى را مورد مذمت قرار مى‌دهد<ref>ر.ک: همان</ref>
#دنيادوستى: امام(ع) در اين صحيفه، بيانات فراوانى در مورد نگرش به دنيا دارد كه از مجموع آنها دو نوع نگرش به دست مى‌آيد: نخست، مذمت دنيادوستى به‌خاطر زيان‌هاى آن؛ نظير: «و دوستى دنياى پست را كه از آنچه (سعادت و نيك‌بختى كه) نزد تو است، منع مى‌نمايد و از طلبيدن وسيله و دستاويز به‌سوى تو بازمى‌دارد و از تقرب و نزدیک شدن به (طاعت) تو غافل و بى‌خبر مى‌گرداند، از دلم بركن». در اين فراز، امام(ع) به يكى از مهم‌ترين زيان‌هاى دنيادوستى كه همان جلوگيرى از تقرب به خداست، اشاره مى‌كند و از اين جهت دنيادوستى را مورد مذمت قرار مى‌دهد<ref>ر.ک: همان</ref>
#:نگرش دوم، درخواست دنيا براى عبادت و بندگى خدا؛ امام(ع) در اين زمينه مى‌فرمايد: «و مرا از كسب و روزى به دست آوردن با رنج، بى‌نياز كن و بى‌حساب روزى ده، تا از عبادت و بندگى تو براى به دست آوردن روزى بازنمانم و زير بار سنگينى زيان‌ها و بدى عواقب كسب نروم»<ref>ر.ک: همان، ص31-32</ref>
#:نگرش دوم، درخواست دنيا براى عبادت و بندگى خدا؛ امام(ع) در اين زمينه مى‌فرمايد: «و مرا از كسب و روزى به دست آوردن با رنج، بى‌نياز كن و بى‌حساب روزى ده، تا از عبادت و بندگى تو براى به دست آوردن روزى بازنمانم و زير بار سنگينى زيان‌ها و بدى عواقب كسب نروم»<ref>ر.ک: همان، ص31-32</ref>
#غفلت: امام(ع) در دعاهاى فراوان و با بيانات مختلف، به اين ويژگى انسان پرداخته و با بيان موارد و مصاديق غفلت، انسان‌هاى غفلت‌زده را بيدار مى‌كند. ايشان موارد غفلت را بدين صورت بيان مى‌كند: غفلت از خود، غفلت از انجام وظايف و واجبات الهى، غفلت از عالم پس از مرگ، غفلت از وعيد، غفلت از نعمت‌ها و از همه مهم‌تر غفلت از خداست. در اين زمينه مى‌فرمايد: «و ما را از جانب خود به غفلت و نادانى گرفتار مكن؛ چون ما به‌سوى تو خواهان و از گناهان توبه‌كننده‌ايم»<ref>ر.ک: همان</ref>
#غفلت: امام(ع) در دعاهاى فراوان و با بيانات مختلف، به اين ويژگى انسان پرداخته و با بيان موارد و مصاديق غفلت، انسان‌هاى غفلت‌زده را بيدار مى‌كند. ايشان موارد غفلت را بدين صورت بيان مى‌كند: غفلت از خود، غفلت از انجام وظايف و واجبات الهى، غفلت از عالم پس از مرگ، غفلت از وعيد، غفلت از نعمت‌ها و از همه مهم‌تر غفلت از خداست. در اين زمينه مى‌فرمايد: «و ما را از جانب خود به غفلت و نادانى گرفتار مكن؛ چون ما به‌سوى تو خواهان و از گناهان توبه‌كننده‌ايم»<ref>ر.ک: همان</ref>
۴۲۵٬۲۲۵

ویرایش