۴۲۵٬۲۲۵
ویرایش
تشیع: تفاوت میان نسخه‌ها
جز
جایگزینی متن - ' ' به ' '
جز (جایگزینی متن - 'شيعيان' به 'شیعیان ') |
جز (جایگزینی متن - ' ' به ' ') |
||
| خط ۳۳: | خط ۳۳: | ||
== ساختار == | == ساختار == | ||
كتاب حاضر مشتمل بر يادداشتى از ويراستار، پيشگفتارى از مؤلف و متن اثر است. مطالب متن در پنج فصل تنظيم شده كه عناوين آن به ترتيب عبارت است از: 1. در مورد منشاء شيعه، 2. در مورد مذهب شيعه اثناعشرى يا اماميه، 3. در مورد غلو، و غاليان كوفى، 4. پيرامون مذهب اسماعيليه يا شیعیان | كتاب حاضر مشتمل بر يادداشتى از ويراستار، پيشگفتارى از مؤلف و متن اثر است. مطالب متن در پنج فصل تنظيم شده كه عناوين آن به ترتيب عبارت است از: 1. در مورد منشاء شيعه، 2. در مورد مذهب شيعه اثناعشرى يا اماميه، 3. در مورد غلو، و غاليان كوفى، 4. پيرامون مذهب اسماعيليه يا شیعیان هفت امامى، 5. مذهب زيديه. | ||
== گزارش محتوا == | == گزارش محتوا == | ||
| خط ۴۶: | خط ۴۶: | ||
نويسنده در اين فصل ابتدا غلات كوفى را معرفى و سپس اعتقادات غلات امروزى را كه مشهور به اهل حق و نصيريه هستند را مورد بررسى قرار مى‌دهد. او درباره اهل حق مى‌نويسد: «اساساً مذهب اهل حق يك عقيده اساطيرى شرك‌آميز و داراى ظاهرى اسلامى كه ريشه هندو-ايرانى دارد».<ref>همان، ص281</ref> | نويسنده در اين فصل ابتدا غلات كوفى را معرفى و سپس اعتقادات غلات امروزى را كه مشهور به اهل حق و نصيريه هستند را مورد بررسى قرار مى‌دهد. او درباره اهل حق مى‌نويسد: «اساساً مذهب اهل حق يك عقيده اساطيرى شرك‌آميز و داراى ظاهرى اسلامى كه ريشه هندو-ايرانى دارد».<ref>همان، ص281</ref> | ||
وى در فصل چهارم در مورد اسماعيليه و امامت فاطميان و فرقه‌هاى اسماعيليه مورد بررسى قرار داده است. وى بيان مى‌كند كه نام‌هاى معمول براى دومين شاخه تشيع، غيردقيق و گمراه‌كننده است. واژه سبعيّه (از لغت عربى سبع، به معنى هفت)- در قياس با «شيعه اثنی‌عشر يه» (دوازده‌امامى)- اين تصور را پديد مى‌آورد كه اين گروه از شیعیان | وى در فصل چهارم در مورد اسماعيليه و امامت فاطميان و فرقه‌هاى اسماعيليه مورد بررسى قرار داده است. وى بيان مى‌كند كه نام‌هاى معمول براى دومين شاخه تشيع، غيردقيق و گمراه‌كننده است. واژه سبعيّه (از لغت عربى سبع، به معنى هفت)- در قياس با «شيعه اثنی‌عشر يه» (دوازده‌امامى)- اين تصور را پديد مى‌آورد كه اين گروه از شیعیان به سلسله‌اى فقط متشكل از هفت امام معتقداند. درحالى‌كه اين تصوّر بى‌ترديد در دوران آغازين نهضت، و پس از آن براى معتقدان پيشين موسوم به قرمطيان صادق بود، اما ساير گروه‌ها، دودمان امامان را ادامه دادند؛ بدين ترتيب آغاخان فعلى را پيروانش امام چهل و نهم مى‌دانند.<ref>همان، ص289</ref> | ||
نويسنده در فصل پنجم در مورد زيديه چنين مى‌نويسد كه: سنت فقهى زيديان به زيد بن على، نوه امام حسين(ع) و برادر ناتنى امام پنجم شیعیان | نويسنده در فصل پنجم در مورد زيديه چنين مى‌نويسد كه: سنت فقهى زيديان به زيد بن على، نوه امام حسين(ع) و برادر ناتنى امام پنجم شیعیان دوازده امامى، محمد باقر(ع) که در سال 122ق740/م در جريان يك شورش نافرجام عليه هشام خليفه اموى در كوفه به قتل رسيد باز مى‌گردد. با وجود اين، آثار فقهى منسوب به زيد موثق نيستند. آنها حاصل عقايد مذهب زيدى كه در نيمه دوم قرن دوم/ هشتم در كوفه توسعه يافت محسوب مى‌شوند. در ميان قديمى‌ترين شعبه‌هاى زيدى كه مورد توجه عالمان ملل و نحل عرب قرار گرفت، جارودى‌هاى دقيق و سخت‌گير هستند كه شايسته است مورد اشاره خاص قرار گيرند. اينان تنها افرادى هستند كه على(ع) را جانشين برحق تعيين شده پيامبر(ص) مى‌شناسند (درصورتى كه بُتريه ابوبكر و عمر را خليفه مى‌شناختند). آنها در انتظار آن بودند كه امام راستين با توسل به شمشير، حقوق خود را از غاصبان خواهد گرفت.<ref>همان، ص357</ref> | ||
== وضعيت كتاب == | == وضعيت كتاب == | ||