تاریخ سیاسی غیبت امام دوازدهم(عج): تفاوت میان نسخه‌ها

وى، احاديثى را كه مربوط به امام دوازدهم(عج) و غيبت آن حضرت مى‌باشد، بررسى مى‌كند و معتقد است رقابت سياسى موجود در ميان مسلمين، افرادى را تشجيع مى‌كرد تا از اين اميد بزرگ، سوء استفاده كنند و احاديث نبوى را به نفع خود منحرف سازند.

نويسنده، معتقد است از شهادت امام حسين(ع) به بعد، امامان شيعه(ع) سياستى كم‌وبيش انفعالى نسبت به خلفاى حاكم دنبال كردند؛ اما او اين امر را هرگز بدان معنى نمى‌داند كه ائمه(ع) حقوق امويان يا عباسيان را به خلافت، پذيرفته باشند، بلكه آنان معتقد بودند كه چون اين خاندان با ابزار طبيعى به قدرت رسيده‌اند، سقوط ايشان نيز با اراده خداوند خواهد بود.

به نظر وى، ارائه دعاوى عمده اين فرق در مورد درك مفهوم روشنى از امامت از اهميت شايانى برخوردار است و لذا مبناى مباحث كلامى و حديثى مورد استفاده در ادعاهاى پنج فرقه واقفيه، جعفريه، محمديه، قطعيه وانقطاع امامت را مورد بررسى و مطالعه قرار داده است.

نويسنده، پس از بررسى اجمالى وكالت قبل از امام دوازدهم(عج)، وظايف اصلى وكالت را برشمرده و بر اين باور است كه موقعيت ممتاز نخستين سفير و رهبرى سازمان وكالت در زمان امام دهم و يازدهم(ع)، برجستگان اماميه، از اعضاى سازمان را قانع كرد كه امام دوازدهم(عج) در پرده غيبت به سر برده و آنان را متقاعد ساخت كه خود، نماينده راستين حضرت است؛ بدون اينكه او را مورد سؤال قرار دهند و معجزه يا حجتى از وى خواستار باشند.

در ادامه، به فعاليت‌ها و اقدامات ابن روح اشاره شده و اينكه وى به‌صورت تقيه و با هشيارى كامل، وظايف محوله را به‌نحو احسن پيگيرى مى‌كرده است.

نويسنده در ادامه، به نگرش فضلاى اماميه نسبت به غيبت كبرى پرداخته و از اين دوران به دوران «حيرت و امتحان» ياد كرده است.