۴۲۵٬۲۲۵
ویرایش
جز (جایگزینی متن - 'براي' به 'برای') |
جز (جایگزینی متن - 'فعاليتهاى' به 'فعالیتهای') |
||
خط ۴۶: | خط ۴۶: | ||
جعفرى، فصل چهارم كتاب را «نوشكوفايى نهضت تشيع» ناميده و در آن ضمن پرداختن به عواملى كه زمينهساز شكوفايى نهضت تشيع در اين دوره بودهاند، شيوه رسيدن عثمان به خلافت و ماجراهاى دوره خلافت او را كه موجب نارضايتى گرديد، مورد بررسى قرار داده است. او در تحليل حوادث دوران خلافت [[امام على(ع)|اميرمؤمنان على(ع)]] مىگويد: «بايد به خاطر داشت كه جانشينى او با مقاومت زياد بعضى از اصحاب پيامبر روبهرو شد و اولين جنگ داخلى در اسلام را نتيجه داد، ولى درعينحال، همين به اصطلاح «شكستها» در تاريخ تكوين تشيع، نقطه تحول و آغاز فصل جديد مىگردد. جگرسوزى حاميان على(ع) از شكستها... بنياد تاريخى بسط تمايلات فرقهاى شيعه را فراهم ساخت و اعمال تخريبى انجامشده نسبت به شيعيان، ماده لازم جهت تشكيل نظام مستقلى در داخل اسلام را به او داد».<ref>همان، ص114-115</ref> | جعفرى، فصل چهارم كتاب را «نوشكوفايى نهضت تشيع» ناميده و در آن ضمن پرداختن به عواملى كه زمينهساز شكوفايى نهضت تشيع در اين دوره بودهاند، شيوه رسيدن عثمان به خلافت و ماجراهاى دوره خلافت او را كه موجب نارضايتى گرديد، مورد بررسى قرار داده است. او در تحليل حوادث دوران خلافت [[امام على(ع)|اميرمؤمنان على(ع)]] مىگويد: «بايد به خاطر داشت كه جانشينى او با مقاومت زياد بعضى از اصحاب پيامبر روبهرو شد و اولين جنگ داخلى در اسلام را نتيجه داد، ولى درعينحال، همين به اصطلاح «شكستها» در تاريخ تكوين تشيع، نقطه تحول و آغاز فصل جديد مىگردد. جگرسوزى حاميان على(ع) از شكستها... بنياد تاريخى بسط تمايلات فرقهاى شيعه را فراهم ساخت و اعمال تخريبى انجامشده نسبت به شيعيان، ماده لازم جهت تشكيل نظام مستقلى در داخل اسلام را به او داد».<ref>همان، ص114-115</ref> | ||
عنوان فصل پنجم، «كوفه پايگاه | عنوان فصل پنجم، «كوفه پايگاه فعالیتهای شيعيان» است. نويسنده در اين فصل به ماهيت و تركيب شهر كوفه و ويژگى و گرايشهاى مردم آن پرداخته است. او در مورد مردمشناسى كوفه معتقد است: «عوامل پيچيده فراوانى چون جغرافيايى، تاريخى، قومى، نژادى و اقتصادى، با هم تركيب شده و باعث گرديد كه تشريح شهر و شهروندان را مشكل كند. آنچه مىبايست در بادى امر در نظر گرفت، جمعيت شهر بود كه تقريبا از دو گروه متفاوت تشكيل يافته بود: اعراب و پارسيان».<ref>همان، ص138</ref> | ||
نويسنده فصل ششم را با عنوان «صلح امام حسن(ع)» نوشته است و در آن به معرفى شخصيت امام حسن(ع)مىپردازد و با ذكر دلايل انتخاب ايشان از سوى مردم، به زمينهسازىهاى معاويه براى وادار كردن ايشان به صلح اشاره مىكند. | نويسنده فصل ششم را با عنوان «صلح امام حسن(ع)» نوشته است و در آن به معرفى شخصيت امام حسن(ع)مىپردازد و با ذكر دلايل انتخاب ايشان از سوى مردم، به زمينهسازىهاى معاويه براى وادار كردن ايشان به صلح اشاره مىكند. |
ویرایش