۴۲۵٬۲۲۵
ویرایش
جنگ‌های ایران و روم: تفاوت میان نسخه‌ها
جز
جایگزینی متن - 'جنگ‌هاي' به 'جنگ‌های'
جز (جایگزینی متن - ' | تعداد جلد =' به '| تعداد جلد =') |
جز (جایگزینی متن - 'جنگ‌هاي' به 'جنگ‌های') |
||
| خط ۳۱: | خط ۳۱: | ||
== گزارش محتوا == | == گزارش محتوا == | ||
پروكوپيوس كه در جوانى سمت مشاور قضايى و منشى مخصوص بليزاريوس فرمانده سپاه ژوستينين امپراطور روم را داشت، در همه | پروكوپيوس كه در جوانى سمت مشاور قضايى و منشى مخصوص بليزاريوس فرمانده سپاه ژوستينين امپراطور روم را داشت، در همه جنگ‌هایى كه سردار مزبور در افريقا با واندل‌ها و ايتاليا با گوت‌ها و در مشرق با ايرانيان كرده است، همراه او بود و حوادثى را كه در اين كتاب شرح مى‌دهد، همه را به چشم ديده است. خود او مى‌گويد، اهليت من در نوشتن تاريخ اين دوره بيش از هر كس ديگر بوده است. | ||
پروكوپيوس تاريخ «جنگ‌ها» را در هشت كتاب نوشته و عمدتاً شرح | پروكوپيوس تاريخ «جنگ‌ها» را در هشت كتاب نوشته و عمدتاً شرح جنگ‌هایى است كه خود شاهد عينى آن‌ها بوده و سه بخش از اين تاريخ اختصاص به سه جنگ «ژوستى نى ان» با ايران دارد. بخش‌هاى ديگر مربوط به جنگ‌هاى روم با «گوت‌ها» و جنگ‌هاى شمال آفريقاست. پروكوپيوس در همه جنگ‌هایى كه ژنرال «بلى ساريوس» در آن‌ها شركت داشت، همراه او بود. | ||
با اين كه اين مورخ كوشيده است تا ضعف روميان را ظاهر نسازد، در چندين مورد از انضباط و ايستادگى سربازان ايران ستايش كرده و نوشته است؛ سرباز ايرانى بدون تصميم فرمانده خود، محال است دست به عقب نشينى و فرار بزند. وى درباره تاكتيك واحدهاى ارتش ايران نوشته است كه ايرانيان تلاش مى‌كنند كه ميدان جنگ را گسترده كنند. آنان پيادگان را در دسته‌هاى كوچك در سنگرها مستقر مى‌كنند و سواران نيز در دسته‌هاى كوچك و متعدد مى‌كوشند كه سرباز طرف ديگر را به كمينگاه پيادگان بكشانند و در دست آنان رها سازند. روميان از اين تاكيتيك بيزارند و اصولا از ميدان جنگ كه گستردگى زياد داشته باشد، واهمه دارند و.... | با اين كه اين مورخ كوشيده است تا ضعف روميان را ظاهر نسازد، در چندين مورد از انضباط و ايستادگى سربازان ايران ستايش كرده و نوشته است؛ سرباز ايرانى بدون تصميم فرمانده خود، محال است دست به عقب نشينى و فرار بزند. وى درباره تاكتيك واحدهاى ارتش ايران نوشته است كه ايرانيان تلاش مى‌كنند كه ميدان جنگ را گسترده كنند. آنان پيادگان را در دسته‌هاى كوچك در سنگرها مستقر مى‌كنند و سواران نيز در دسته‌هاى كوچك و متعدد مى‌كوشند كه سرباز طرف ديگر را به كمينگاه پيادگان بكشانند و در دست آنان رها سازند. روميان از اين تاكيتيك بيزارند و اصولا از ميدان جنگ كه گستردگى زياد داشته باشد، واهمه دارند و.... | ||