۴۲۵٬۲۲۵
ویرایش
آیتی، عبدالمحمد: تفاوت میان نسخه‌ها
جز
جایگزینی متن - 'براى' به 'برای'
جز (جایگزینی متن - 'پايان' به 'پایان') |
جز (جایگزینی متن - 'براى' به 'برای') |
||
| خط ۵۵: | خط ۵۵: | ||
در مهر ماه سال 1323 به مدرسۀ آقا يا مدرسۀ نوربخش بروجرد رفت. در مهر ماه سال 1324 در قم بود.در مهر ماه سال 1325 از قم عازم تهران شد و با گرفتن تصديق مدرسى كه آن وقت معادل ديپلم بود در كنكور دانشكدۀ معقول و منقول شركت كرد و قبول شد. | در مهر ماه سال 1323 به مدرسۀ آقا يا مدرسۀ نوربخش بروجرد رفت. در مهر ماه سال 1324 در قم بود.در مهر ماه سال 1325 از قم عازم تهران شد و با گرفتن تصديق مدرسى كه آن وقت معادل ديپلم بود در كنكور دانشكدۀ معقول و منقول شركت كرد و قبول شد. | ||
در خرداد سال 1328 به اخذ درجۀ ليسانس نائل آمد و چون دورۀ علوم تربيتى و روانشناسى را هم ديده بود، | در خرداد سال 1328 به اخذ درجۀ ليسانس نائل آمد و چون دورۀ علوم تربيتى و روانشناسى را هم ديده بود، برای تدريس در دبيرستانها به استخدام وزارت فرهنگ(آموزش و پرورش) در آمد و در مهرماه سال 1328 به دبيرى دبيرستانهاى بابل منصوب شد.دو سال در بابل تدريس كرد و به خرم آباد لرستان منتقل شد. | ||
در مهر ماه سال 1330 از خرم آباد به تهران منتقل شد، ولى چون پنج سال تعهد دبيرى داشت، پس از چند سال كه در تهران بود، او را به ساوه فرستادند. | در مهر ماه سال 1330 از خرم آباد به تهران منتقل شد، ولى چون پنج سال تعهد دبيرى داشت، پس از چند سال كه در تهران بود، او را به ساوه فرستادند. | ||
| خط ۶۸: | خط ۶۸: | ||
ترجمۀ غزلهاى ابونواس، ترجمۀ الغارات، ترجمۀ علویات سبع، نوشتن شكوه قصيده و شكوه سعدى در غزل و گنجور پنج گنج و پير نيشابور هم از ديگر آثار ایشان است. ترجمۀ قرآن مجيد و صحيفۀ سجاديه و نهج البلاغه و ترجمۀ کتاب حجاز در صدر اسلام بر تارك آثار او مى‌درخشند. | ترجمۀ غزلهاى ابونواس، ترجمۀ الغارات، ترجمۀ علویات سبع، نوشتن شكوه قصيده و شكوه سعدى در غزل و گنجور پنج گنج و پير نيشابور هم از ديگر آثار ایشان است. ترجمۀ قرآن مجيد و صحيفۀ سجاديه و نهج البلاغه و ترجمۀ کتاب حجاز در صدر اسلام بر تارك آثار او مى‌درخشند. | ||
ترجمۀ قرآن مجيد را در سال 1356 آغاز كرد و پس از سه سال به پایان برد. او مى‌خواست ترجمه‌اى روان و امروزى، ترجمه‌اى كه در عين صحت و فصاحت و بلاغت و در عين زيبايى عبارات خواندنش | ترجمۀ قرآن مجيد را در سال 1356 آغاز كرد و پس از سه سال به پایان برد. او مى‌خواست ترجمه‌اى روان و امروزى، ترجمه‌اى كه در عين صحت و فصاحت و بلاغت و در عين زيبايى عبارات خواندنش برای همگان آسان باشد به وجود آورد. ترجمه‌هايى را كه تا آن روز منتشر شده بودند، مانند ترجمۀ مرحوم الهى قمشه‌اى و ترجمۀ مرحوم پاينده و مرحوم رهنما را خواند و فراز و فرود و حسن و عيب هر كدام را در نظر گرفت. مى‌خواست چيزى به وجود آورد كه از حسن‌هاى همه آنها بهره‌مند و از عيبهاى آنها (اگر داشته باشند) مبرّا باشد. | ||
در هنگام ترجمه از تفاسير غافل نبود.همواره به تفسير ابو[[الفتوح]]، كشف الاسرار، [[مجمع البيان في تفسير القرآن|مجمع البيان]]، ترجمۀ تفسير [[طبری آملی، محمد بن جریر|طبرى]]، كشّاف و تفسير كبير امام فخر مراجعه مى‌كرد.در تجديد نظر چاپ بعد در [[الميزان في تفسير القرآن|تفسير الميزان]] و [[تفسیر نمونه]] هم مینگريست.. | در هنگام ترجمه از تفاسير غافل نبود.همواره به تفسير ابو[[الفتوح]]، كشف الاسرار، [[مجمع البيان في تفسير القرآن|مجمع البيان]]، ترجمۀ تفسير [[طبری آملی، محمد بن جریر|طبرى]]، كشّاف و تفسير كبير امام فخر مراجعه مى‌كرد.در تجديد نظر چاپ بعد در [[الميزان في تفسير القرآن|تفسير الميزان]] و [[تفسیر نمونه]] هم مینگريست.. | ||