۴۲۵٬۲۲۵
ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش |
جز (جایگزینی متن - 'تبرك' به 'تبرک') |
||
خط ۵۷: | خط ۵۷: | ||
مؤلف «روضات الجنان» او را به چندين سلسله منتسب مىداند: از يك طريق به سعدالدين حموى و از او به شيخ نجمالدين كبرى، از طريق ديگر به [[صدرالدین قونیوی، محمد بن اسحاق|صدرالدين قونوى]] و از طريق او به شيخ محىالدين بن عربى و از طريق [[اوحدالدین کرمانی، حامد بن ابیالفخر|اوحدالدين کرمانى]] به ابوالنجيب سهروردى و نيز از طريق شيخ اسماعيل سيسى به شيخ نجمالدين كبرى. | مؤلف «روضات الجنان» او را به چندين سلسله منتسب مىداند: از يك طريق به سعدالدين حموى و از او به شيخ نجمالدين كبرى، از طريق ديگر به [[صدرالدین قونیوی، محمد بن اسحاق|صدرالدين قونوى]] و از طريق او به شيخ محىالدين بن عربى و از طريق [[اوحدالدین کرمانی، حامد بن ابیالفخر|اوحدالدين کرمانى]] به ابوالنجيب سهروردى و نيز از طريق شيخ اسماعيل سيسى به شيخ نجمالدين كبرى. | ||
او را از پيروان طريقه سهرورديه مىدانند كه به احتمال زياد، خرقه ارادت خود را از مشايخ اين فرقه گرفته و آنچه از كبرويه و قونويه گرفته، خرقه | او را از پيروان طريقه سهرورديه مىدانند كه به احتمال زياد، خرقه ارادت خود را از مشايخ اين فرقه گرفته و آنچه از كبرويه و قونويه گرفته، خرقه تبرک بوده است. | ||
از شاگردان وى، احمد بن موسى رشتى را مىتوان نام برد. مغربى، از شعراى پيشين، به دو عارف بزرگ؛ يعنى سنايى و عطار نظر داشته و غالباً شعرش به نام آنان اشاره كرده است. او با حافظ نيز معاصر بوده است و احتمال دارد كه از او تأثير پذيرفته باشد. او همچنين از همام تبريزى نيز بىتأثير نبوده است. برخى تذكرهها، شيخ عبدالله شطارى، مؤسس شطاريه را از شاگردان و جانشينان او مىدانند كه مغربى وى را به هند فرستاد. | از شاگردان وى، احمد بن موسى رشتى را مىتوان نام برد. مغربى، از شعراى پيشين، به دو عارف بزرگ؛ يعنى سنايى و عطار نظر داشته و غالباً شعرش به نام آنان اشاره كرده است. او با حافظ نيز معاصر بوده است و احتمال دارد كه از او تأثير پذيرفته باشد. او همچنين از همام تبريزى نيز بىتأثير نبوده است. برخى تذكرهها، شيخ عبدالله شطارى، مؤسس شطاريه را از شاگردان و جانشينان او مىدانند كه مغربى وى را به هند فرستاد. |
ویرایش