تفسیر سوره حمد: تفاوت میان نسخه‌ها

#تفسير سوره حمد از كتاب «سرّ الصلاة»: اين بخش، بسيار مختصر (ده صفحه) است. نگارش«سرّ الصلاة»، در 19 خرداد 1318ش، پايان يافته است ..<ref>[http://www.noorlib.ir/View/fa/Book/BookView/Image/13814/2/117 سرّ الصلاة، ج 2، ص117]</ref>؛

#تفسير سوره حمد از كتاب «آداب الصلاة»: اين بخش، شامل بيش از هفتاد صفحه مى‌شود. تأليف «آداب الصلاة»، در 30 فروردين سال 1321ش، به پايان رسيده است ..<ref>[http://www.noorlib.ir/View/fa/Book/BookView/Image/13812/2/381 آداب الصلاة، ص381]</ref>؛

#دروس تفسير سوره حمد: اين درس‌ها متن گفتارهاى [[خ‍م‍ی‍ن‍ی‌، روح‌الله، رهبر انقلاب و بنیانگذار جمهوری اسلامی ایران|امام خمينى]] است كه در پى درخواست‌هاى مكرر مردم حقيقت‌جوى ايران، به‌صورت پنج جلسه سخنرانى در سال 1358ش، از تلويزيون پخش شد، ولى با كمال تأسف به سبب بيمارى ايشان و هم‌چنين مخالفت برخى از جاهلان و ساده‌لوحان مقدس‌نما إدامه نيافت ..<ref>تفسير سوره حمد، مقدمه ناشر، صفحه هیجده</ref>؛

«صحيفه نور»، در زمان و مكان‌هاى گوناگون، «شرح چهل حديث»، در چهارم محرم 1358ق..<ref>[http://www.noorlib.ir/View/fa/Book/BookView/Image/4216/1/661 شرح چهل حديث، ص661]</ref>؛ «شرح دعاى سحر»، در 1347ق ..<ref>[http://www.noorlib.ir/View/fa/Book/BookView/Image/13815/2/154 شرح دعاء السحر، ص154]</ref>؛ «شرح حديث جنود عقل و جهل»، در دوم رمضان 1363ق، در محلات ..<ref>[http://www.noorlib.ir/View/fa/Book/BookView/Image/4257/1/429 شرح حديث جنود عقل و جهل، ص429]</ref>و «طلب و إراده»، در 25 رمضان 1371ق، در همدان ..<ref>[http://www.noorlib.ir/View/fa/Book/BookView/Image/13791/1/89 الطلب و الإرادة، ص89]</ref>به انجام رسيده است.

برخى از مطالب اين بخش، از آثار مكتوب امام به زبان عربى انتخاب شده و براى رعايت امانت، اصل عربى با حروف تيره و ترجمه آن با حروف معمولى آمده و ترجمه فارسى اين موارد را مؤسسه تنظيم و نشر آثار [[خ‍م‍ی‍ن‍ی‌، روح‌الله، رهبر انقلاب و بنیانگذار جمهوری اسلامی ایران|امام خمينى]](ره) انجام داده است ..<ref>تفسير سوره حمد، مقدمه ناشر، ص4</ref>

نكته اول: اهل معرفت، بسم الله هر سوره را متعلق به خود آن سوره مى‌دانند و لذا معناى بسم الله هر سوره، غير از سوره ديگر است و بلكه بسم الله هر گوينده‌اى در هر قول و فعلى با بسم الله ديگرش فرق دارد ..<ref>[http://www.noorlib.ir/View/fa/Book/BookView/Image/13790/2/3 تفسير سوره حمد، ص3]</ref>؛

نكته دوم: اسم الله به حسب اصل تحقق، مقدم بر مظاهر و مقوم و قيوم آنهاست و از اين لحاظ، در سوره‌هاى قرآن، اسمى جامع‌تر و محيطتر از بسم الله در سوره مبارکه حمد نيست ..<ref>[http://www.noorlib.ir/View/fa/Book/BookView/Image/13790/2/4 همان، ص4]</ref>؛

نكته سوم: با ظهور اسم الله كه مقام مشيت مطلقه و اسم أعظم إلهى است، حمد مطلق و مقام ربوبيت براى او ثابت است. ربوبيت إلهى با رحمانيت و رحيميت آشكار مى‌گردد و به مواد مستعد فيض مى‌دهد ..<ref>[http://www.noorlib.ir/View/fa/Book/BookView/Image/13790/2/5 همان، ص5]</ref>؛

نكته چهارم: براى رسيدن به مقام قرب، بايد از خود و إنيت و انانيت گذشت و فقط خدا را عبادت كرد ..<ref>[http://www.noorlib.ir/View/fa/Book/BookView/Image/13790/2/6 همان، ص6 - 8]</ref>؛

نكته پنجم: نماز، وسيله عروج مؤمن و مظهر معراج نبوت است ..<ref>[http://www.noorlib.ir/View/fa/Book/BookView/Image/13790/2/8 همان، ص8]</ref>

نكته اول: اسم، در بسم الله عبارت از نفسِ تجلى فعلى است كه همه دار تحقق به‌وسيله آن، متحقق است. سالك إلى الله بايد به قلب خود در وقت «تسميه» بفهماند كه تمام موجودات ظاهر و باطن و همه عوالِم غيب و شهادت، در تحت تربيت أسماء الله هستند، بلكه به ظهور أسماء الله ظاهرند و جميع حركات و سكنات او و تمام عالَم، به قيوميت اسم الله الأعظم است، پس حمد و عبادت او نيز همه به قيوميت اسم الله است ..<ref>[http://www.noorlib.ir/View/fa/Book/BookView/Image/13790/2/17 همان، ص17 - 20]</ref>؛

نكته دوم: اگر كسى لطايف و حقايق جمله شريف «الحمد لله» را به‌درستى درك كرده و حق تعالى را با آن ستايش كند، حق حمد را به‌قدرى كه در طاقت انسان است، به‌جا آورده است، زيرا «الحمد لله»، جامع توحيد نيز هست؛ چنان‌كه رسول‌الله(ص)، فرمود: «لا إله إلا الله» نصف ميزان است و «الحمد لله» پُر كند ميزان را ..<ref>[http://www.noorlib.ir/View/fa/Book/BookView/Image/13790/2/31 همان، ص31 - 35]</ref>؛

نكته سوم: عالم محقِّق وعارف مدقِّق بايد به ظاهر و باطن هر دو قيام كند و به ادب‌هاى صورى و معنوى متأدب گردد؛ همان‌طور كه ظاهر را به نور قرآن منور مى‌كند، باطن را نيز به أنوار معارف و توحيد و تجريد آن نورانى سازد ..<ref>[http://www.noorlib.ir/View/fa/Book/BookView/Image/13790/2/76 همان، ص76]</ref>

جلسه اول: تفسير به رأى ممنوع است و ميدان، چنان باز نيست كه هر كسى هر چه به نظرش رسيد، به قرآن نسبت بدهد. من هم به‌صورت احتمال مطالبى مى‌گويم و مقصودم تفسير جزمى نيست ..<ref>[http://www.noorlib.ir/View/fa/Book/BookView/Image/13790/2/96 همان، ص96]</ref>؛

جلسه دوم: «الحمد لله»؛ يعنى تمام أقسام حمد و تمام حيثيت حمد از خداست. اگر انسان باورش بيايد كه همه حمدها مال اوست، تمام شرك‌ها از قلب انسان مى‌رود. همه پيامبران إلهى براى اين آمده‌اند كه انسان را از چاه عميق نفسانيت خارج كنند و جلوه حق را به او نشان دهند ..<ref>[http://www.noorlib.ir/View/fa/Book/BookView/Image/13790/2/112 همان، ص112-113]</ref>؛

جلسه سوم: دور كردن مردم از كتب أدعيه أهل بيت(ع)، جهالت است؛ همان‌طور كه كسروىِ خبيث چون تأثير دعا را در نفوس نمى‌فهميد، روزِ آتش‌سوزى داشت و كتاب‌هاى عرفانى و أدعيه را آتش مى‌زد! ..<ref>[http://www.noorlib.ir/View/fa/Book/BookView/Image/13790/2/152 همان، ص152]</ref>؛

جلسه چهارم: فاعليت حق از باب عليت نيست. بهترين تعبير، همان است كه در قرآن آمده؛ يعنى ظهور: '''«هو الأول و الآخر و الظاهر و الباطن»''' ..<ref>[[http://www.noorlib.ir/View/fa/Book/BookView/Image/304/1/537|سوره حديد، آيه 3]]</ref>؛ و تجلى: '''«فلما تجلى ربه للجبل جعله دكاً...»'''، ..<ref>[[http://www.noorlib.ir/View/fa/Book/BookView/Image/304/1/167|سوره أعراف، آيه 143]]</ref>؛ پس بر خلاف آنچه اديبان مى‌گويند، باى بسم الله، باى سببيت نيست؛ مگر آنكه سببيت را شامل تجلى و ظهور هم بدانيم ..<ref>[http://www.noorlib.ir/View/fa/Book/BookView/Image/13790/2/156 تفسير سوره حمد، ص156-157]</ref>؛

جلسه پنجم: گاهى اختلاف فقيهان، حكيمان و عارفان به جهت آن است كه با زبان و اصطلاحِ يك‌ديگر آشنا نيستند، در حالى كه مقصودشان يكى است، ..<ref>[http://www.noorlib.ir/View/fa/Book/BookView/Image/13790/2/175 همان، ص175-176]</ref>؛ ولى برخى از أفراد، مطالب عرفانى را إنكار مى‌كنند، چون درس نخوانده و قدرت درك انديشه‌هاى ژرف را ندارند. كسروى، تاريخ‌نويس بود و اطلاعات تاريخى و قلمش بد نبود، ولى جاهل بود و گرفتار غرور شد و از حد خودش تجاوز كرد، پس كارش به آنجا رسيد كه إدعاى پيامبرى كرد! قرآن را قبول داشت، لكن أدعيه را كنار گذاشت! منزلت پيامبرى را تا اندازه خودش پايين آورده بود! به آن مقام بالا نمى‌توانست برسد، آن را پايين آورده بود! در حالى كه قرآن و عترت و أدعيه با هم هستند و جدايى ندارند؛ هرگز نبايد مردم را از اين بركات الهى دور كرد

 ..<ref>[http://www.noorlib.ir/View/fa/Book/BookView/Image/13790/2/192 همان، ص192 - 193]</ref>

نكته اول: همه معارف، در سوره حمد وجود دارد، ولى بايد شخص نكته‌سنجى باشد تا در آن تأمل كند و دريابد. اگر همين سوره حمد فهميده شود، تمام مشكلات حل مى‌شود. ما كه از قدرت‌ها مى‌ترسيم براى آن است كه خيال مى‌كنيم آنها قدرتى دارند. اگر انسان بداند كه همه چيز از خداست و هر قدرتى از اوست، ديگر از هيچ قدرتى نمى‌ترسد ..<ref>[http://www.noorlib.ir/View/fa/Book/BookView/Image/13797/2/354 صحيفه امام، ج 19، ص354 - 355] و [http://www.noorlib.ir/View/fa/Book/BookView/Image/13790/2/200 تفسير سوره حمد، ص200 - 201]</ref>؛

 ..<ref>[http://www.noorlib.ir/View/fa/Book/BookView/Image/13790/2/208 تفسير سوره حمد، ص208 - 209]</ref>؛

نكته سوم: مجاهده كن كه دل را به خدا بسپارى و جز او را مؤثر ندانى. نماز، سرشار از توحيد و معارف إلهى است و همه مسلمانان متعبدهر شبانه روز چند بار نماز مى‌خوانند و'''«إياك نعبدو إياك نستعين»''' مى‌گويند و إعانت و إستعانت را مخصوص خدا مى‌شمارند، ولى جز مؤمنان واقعى، ديگران از هر كسى إستمداد مى‌كنند و إستعانت مى‌جويند و در برابر هر قدرت‌مندى سر خم مى‌كنند و از قدرت حق غافلند. البته از فعاليت هرگز دست نكش و لكن همه چيز را از خدا بدان و هيچ‌كس را مستقل نشمار! ..<ref>[http://www.noorlib.ir/View/fa/Book/BookView/Image/13790/2/232 همان، ص232 - 233]</ref>