تبصرة الأدلة في أصول‌الدين علی طريقة الإمام أبي‌منصور الماتريدي: تفاوت میان نسخه‌ها

رزق در لغت، اسم است برای قوت مقدّر؛ ازاین‎رو مرزدارانی را که هر ماه چیزی مقدر را از سلطان دریافت می‎کنند، مرتزقة نامیده‎اند. گاهی لفظ رزق به‎کار رفته و «ملک مطلق» از آن اراده شده است و گاهی منظور از این لفظ در کلمه، غذاء است؛ قال الله تعالی '''مَا مِن دَابَّةٍ فِي الْأَرْضِ إِلَّا عَلَى اللَّـهِ رِزْقُهَا''' ﴿هود: ٦﴾» و از آنجایی که جنبندگان (حیوانات) به‎لحاظ اسباب شرعی ملکیتی ندارند، منظور از کلمه رزق در آیه شریفه امری خواهد بود که غذا از آن حاصل می‎شود. اگر رزق در این آیه را به معنی ملک بگیریم، امر حرام رزق نخواهد بود؛ درحالی‎که گاهی انسان رزق غیرش، یعنی ملک او را می‎خورد و گاهی دیگری، رزق او را. اگر رزق را بر غذا حمل کنیم، حرام نیز داخل محدوده رزق خواهد بود؛ زیرا خدای متعال ما را تغذیه می‎کند؛ به این معنی که تغذّی و نمو را در بدن‎های ما خلق کرده است و خدای متعال در خلقتش متفرّد است و بندگانش را به این وادی راهی نیست. پس محال است که اسم رزق را تنها بر ملک (بدون غذا) حمل کنیم، بلکه رزق بر هر دوی آنها واقع می‎شود. در کل، قبیح است بگوییم: «فلانی صد سال عمر کرد و هیچ‎‍گاه از رزق الهی نخورد»...<ref>ر.ک: همان</ref>.