ثواب الأعمال و عقاب الأعمال (ترجمه غفاری): تفاوت میان نسخه‌ها

وى در ترجمه كتاب به روش قدما استناد جسته، زيرا به نظر وى قدما در عين اينكه قداست كلام امام(ع) را حفظ مى‌كردند، كاملا رعايت باز گرداندن مفاهيم جمله‌هاى عربى را به پارسى مى‌نمودند و همان مفهوم كه جمله عربى داشت، عينا جمله فارسى نيز دارا بود، و ديگر اين كه از ذكر تمام سند، چون ملال‌آور بود، خوددارى كرده است؛ مثلا در هر كجا گفته «از فلان كس روايت شده است» يا «روايت كرده‌اند» نشانه آنست كه سند چندان معتبر نبوده است. و آن جا كه گفته «فلان كس گويد: امام(ع) چنين فرمود» علامت آنست كه سند قابل اعتماد بوده، و در پاره‌اى از موارد باعتبار سند تصريح كرده است، چنان كه به مرفوع بودن يا مرسل بودن و يا موقوف بودنش تصريح نموده و معنى هر كدام از اين اصطلاحات را در يكى دو جا در پاورقى‌ها تذكّر داده، و هر كجا كه راويان سند از اهل سنّت بودند و بالأخص آنجا كه راوى كه خود از امام(ع) نقل مى‌كند، سنّى بود، چنين آورده كه فلان كس از امام چنين روايت كرده است، نه اينكه فلان گويد، امام چنين فرمود، و نيز قرينه ديگرش اينكه راوى سند را از امام تجاوز داده و به رسول خدا(ص) رسانيده است؛ مثلا سكونى يا طلحه بن زيد يا غياث ابن ابراهيم آنچه نقل كرده‌اند، اين طور است؛ «جعفر بن محمّد يا محمّد بن على عليهما السّلام از پدرانش از رسول خدا(ص) چنين روايت كرده» و اين خود قرينه سنّى بودن راوى است، اگر چه توثيق شده باشد، گاهى راوى شيعه است، لكن دوازده امامى نيست، در اين گونه موارد هم سند را طورى نقل كرده كه به قرينه معلوم باشد، راوى غير امامى است.