الوجيز في تفسير القرآن العزيز: تفاوت میان نسخه‌ها

<div class='wikiInfo'>

[[پرونده:NUR01937J1.jpg|بندانگشتی|الوجیز فی تفسیر القرآن العزیز]]

|-

! نام کتاب!! data-type='bookName'|الوجیز فی تفسیر القرآن العزیز

|نام های دیگر کتاب

|data-type='otherBookNames'|

|data-type='authors'|[[محمودی، مالک]] (محقق)

[[ابن‌ابی‌جامع، علی بن حسین]] (نويسنده)

|زبان  

|data-type='language'|عربی

|کد کنگره  

|data-type='congeressCode' style='direction:ltr'|‏BP‎‏ ‎‏97‎‏/‎‏3‎‏ ‎‏/‎‏الف‎‏2‎‏و‎‏3‎‏

|موضوع  

|data-type='subject'|تفاسیر شیعه - قرن 12ق.

|ناشر  

|data-type='publisher'|دار القرآن الکريم

|مکان نشر  

|data-type='publishPlace'|قم - ایران

|سال نشر  

|data-type='publishYear'| 1413 هـ.ق  

 

مؤلف اين تفسير، عالم بزرگوار، على بن حسين بن محى‌الدين بن ابى‌جامع عاملى مى‌باشد.

مفسر در مقدمه كوتاه خود بر تفسير، انگيزه خويش را چنين مى‌نويسد: «علم تفسير از جهت موضوع، از شريف‌ترين علوم و برترين معارف دينى است؛ زيرا از انوار قرآن، كشف حجاب مى‌نمايد و در ضمن آن حقايق بسيارى از علوم و دقائق مهمى از فنون مختلف آشكار مى‌گردد؛ بدين جهت هميشه تأليف تفسيرى را آرزو داشتم كه مختصرى از معارف قرآن را بيان كند. پس از استعانت به فيض الهى و فضل او با وجود مشاغل فراوان، عزم جزم نموده، به تأليف آن اقدام كردم».

عنوان تفسير، «الوجيز في تفسير القرآن العزيز» و روش تفسيرى آن، روشى مزجى است كه مؤلف در نگارش آن گزيده‌گويى را پيشه ساخته و به بسيارى از وجوه تفسير و نكات بلاغى و ادبى اشاره نموده است؛ درعين‌حال از وجوه اعراب و قرائات صرف نظر نكرده است.

مفسر در مقدمه كوتاه خود مى‌نويسد: «در اين تأليف بنا را بر ايجاز در تعبير نهاده، درعين‌حال به اكثر اقوال و وجوه تفسيرى اشاره داشته و برخى نكات را كه فهم معنا بر آن متوقف بوده، متعرض گشته، در قرائت به ذكر قرائات سبعه اكتفا، نموده (در برخى موارد جزئى به ديگر قرائت‌ها اشاره كرده‌ام). در عدد آيات بنا را بر مشهور (كه از ''' «بسم الله الرحمن الرحيم» ''' غفلت مى‌نمايند)، نهادم؛ گرچه در اعتقاد بنا بر روايات متواتر صحيحه، آن را جزء هر سوره (جز سوره توبه) مى‌دانم».

برخى از ويژگى‌هاى اين تفسير را مرحوم دكتر عبد الرّزّاق محى‌الدين در مقدمه خود، چنين بيان كرده است:

 

 

3. مؤلف، بحث را نه‌چندان گسترده و وسيع مطرح كرده و نه آن را كوتاه و نارسا، رها ساخته، بلكه كوشيده است، مطالب را با فشردگى مناسبى بيان نمايد و بر اين اساس، قرائات، شأن نزول، لغت، قواعد نحوى، بلاغت، احكام فقهى، مسائل كلامى، حوادث تاريخى، همه و همه را يكسان مورد توجه قرار داده است و بى‌گمان در هنر نگارش، همگان از اين ويژگى برخوردار نيستند. اين شيوه بيان، گوياى اين حقيقت است كه مفسّر به علوم عربى و مباحث اسلامى، تسلط كامل داشته است؛ تسلّطى كه وى را در چيرگى بر قلم خويش توانا ساخته است.

 

4. اختصار از ديدگاه مؤلف، اختصار در انديشه‌ها و مطالب نيست، بلكه اختصار در رساندن مفاهيم و مطالب است؛ يعنى اختصار به‌گونه‌اى است كه اگر توضيح مطالب را در كتاب‌هاى مفصل جستجو كنيد، به بيش از آنچه در اين اثر به آن اشاره رفته، دست نخواهيد يافت.

1. تفسير مجمع البيان؛

 

2. تفسير التبيان؛

 

3. تفسير عياشى؛

 

4. تفسير البرهان؛

 

5. تفسير نور الثقلين؛

 

6. تفسير روح البيان؛

 

7. تفسير قرطبى؛

 

8. تفسير بيضاوى؛

 

9. تفسير كشاف؛

 

10. كنز العرفان؛

 

11. تفسير جوامع الجامع؛

 

12. تفسير ابن كثير.

 

2. توحيد صدوق؛

 

3. وسائل الشيعة؛

 

 

5. ثواب الأعمال؛

 

6. جامع أحاديث الشيعة؛

 

7. عوالي اللئالي؛

 

8. سنن ترمذى.

دار القرآن الكريم در مقدمه خود بر اين تفسير، ابتدا سيرى اجمالى از آغاز و تطور تفسير را ذكر كرده، به سابقه تاريخى موجزنويسى در تاريخ اشاره‌اى كوتاه دارد، سپس، اهداف دار القرآن را كه به امر آيت‌الله‌العظمى گلپايگانى(ره) تأسيس گرديد، بازگو نموده به انگيزه انتخاب اين كتاب مى‌پردازد. در پايان مقدمه يادآور مى‌شود كه محقق محترم شيخ مالك محمودى علاوه بر جزء دوم تفسير در نسخه مخطوط (كه از ابتداى سوره اسراء آغاز مى‌گردد)، تمام تفسير را نيز از ابتدا تا انتهاى آن مراجعه و تحقيق نموده است.

== منابع مقاله ==

 

 

4. دانشنامه قرآن و قرآن‌پژوهى به كوشش بهاءالدين خرمشاهى، ج2، ص1431.

[[رده:تفسیر]]

[[رده:متون تفاسیر]]