هفت کشور و سفرهای ابن تراب: تفاوت میان نسخه‌ها

[[مؤلف ناشناخته (قرن 10ق)]] (نويسنده)

| سال نشر = 1386 ش

| تعداد جلد =1

| کتابخانۀ دیجیتال نور =6870

نثر اديبانه آن ساده و عارى از تكلف و پيچيدگى است. طرح اصلى داستان بديع است و نسبت به متنهاى داستانى ديگر تازگى دارد و گذشته از اين وصف‌هاى نازك انديشانه نويسنده كتاب و واژگان و تركيبات آن براى پژوهندگان متون ادبى دل انگيز و سودمند تواند بود.

پيش از رسيدن به كشور اول، عقيل‌الدين براى اين تراب تعريف مى‌كند كه هفت منزل را بايد گذرانيد. به نخستين منزل كه مى‌رسند، عقيل‌الدين در پاسخ ابن‌تراب مى‌گويد، نام آنجا منزل وجود است، زيرا اولين منزلگاه از راه كاروانى ملك عدم است و نام منازل ديگر را بى‌خودى، لعب، شتاب، صلاح، فنا، بقا آورده است، در حقيقت خواسته است حالات آدمى را در دوران حيات به ابن تراب يادآور شود.

چو ابن‌تراب مى‌پرسيد، اين سعادت به كه روى مى‌آورد، عقيل‌الدين مى‌گويد آن كه داراى هفت صفت باشد: خدمت، ادب، تواضع، حلم، صلاح، قول راست، افعال حميده. به هر حال مجموع همين مراحل و صفات است كه مى‌توان گفت جنبه عرفانى دارد.

پس از مقدارى افتادگى از اواخر منزل ششم و بخشى از آن چه مرتبط به كشور اول است، سخنانى آغاز مى‌شود كه ابن‌تراب از كيوان بخت، پادشاه كشور اول، درباره اصناف اطرافيان او، رعايا، دزدان، گوكنان، قماربازان، گلخنيان، ملاحان، غلامان، دليران كارزار، مى‌پرسد و دلائل خود را درباره هر يك از آن رسته‌ها جدا جدا بر گفته است. باز در اين قسمت هر جا حكايتى آورده مى‌شود، مناسب مقام به قلم در آمده است.

كشور چهارم كه نگاه داشتن خاطره‌ها عنوان دارد و منظور نويسنده بيان استمالت مردم است، براى آن نام شهرهاى حلب، تبريز، همدان، مازندران، نيشابور، طوس، هرات و بدخشان را مى‌آورد و در مسافت چهارم، موضوع صحبت بين آنها فراست زنان است، زيرا شنيده‌اند كه پادشاه كشور پنجم زنى است به نام زهره. در اين بخش به قصر دختر ملك ضيزن قضاعى پادشاه مملكت حضر مى‌پردازد كه دل به شاپور ساسانى داده و ذكر اين واقعه در متون تاريخى؛ مانند مجمل التواريخ و القصص و جز آن مندرج است و ابن تراب از نقل آن واقعه به اين نتيجه مى‌رسد كه زنان ناقص عقل‌اند و سرير سلطنت را كه باز بسته به عقل و خرد است، نشايند. ولى عقيل‌الدين مى‌گويد همه زنان به يك طريق نيستند و نيك و بد در ميان همه طايفه‌اى مى‌باشند.

كشور پنجم كه در باب قضا و قدر عنوان دارد، نام شهرهايش اخلاط، دربند، شيروان، باكو، خوارزم، بخارا، سمرقند، و خجند است. مسافت پنجم، به آوردن صفت منشيان و مباشران عمال و حكايات مرتبط به آن موضوع تخصيص يافته است.

حاكمان و پادشاهان هفت كشور خياليند: كيوان بخت، برجيس، بهرام، سلطان بيضا، زهره بانو، سهم خوى. مراد نويسنده آن بوده كه به مباحث اصلى مربوط به اداره امور ممالك و آداب اخلاقى در جام مباحثه و مناظره و لابه لاى قصص و داستان‌هاى تاريخى يا ساختگى جلوه‌اى خاص بدهد.