۴۲۵٬۲۲۵
ویرایش
جز (جایگزینی متن - ' {{' به '{{') |
جز (جایگزینی متن - 'مبارك' به 'مبارک') |
||
خط ۵۹: | خط ۵۹: | ||
اين اثر، از نظر نظم مطالب و حسن سليقه در ترتيب و تبويب، در نوع خود بىنظير است. كتاب، انشايى فصيح و خالى از نقص و زبانى روشن، گويا و روان دارد و بهترين نمونه نثر فارسى است كه در آغاز قرن هشتم هجرى در هند رواج داشته است.<ref>همان</ref> | اين اثر، از نظر نظم مطالب و حسن سليقه در ترتيب و تبويب، در نوع خود بىنظير است. كتاب، انشايى فصيح و خالى از نقص و زبانى روشن، گويا و روان دارد و بهترين نمونه نثر فارسى است كه در آغاز قرن هشتم هجرى در هند رواج داشته است.<ref>همان</ref> | ||
امير حسن در ديوان خود، علاوه بر ملك محمد بن غياثالدّين، علاءالدّين محمد شاه خَلَجى (695 - 715) و جانشينانش (عمر شاه، | امير حسن در ديوان خود، علاوه بر ملك محمد بن غياثالدّين، علاءالدّين محمد شاه خَلَجى (695 - 715) و جانشينانش (عمر شاه، مبارک شاه و خسرو شاه) و سپس تُغْلَقْ شاه (720 - 725) و فرزند او محمد شاه را مدح كرده است.<ref>همان</ref> | ||
وى به سال 737 يا 738ق، در دهلى درگذشت و نزدیک دولتآباد، به خاک سپرده شد و گويا در آن ناحيه به «حسن شير» شهرت يافت.<ref>همان</ref> | وى به سال 737 يا 738ق، در دهلى درگذشت و نزدیک دولتآباد، به خاک سپرده شد و گويا در آن ناحيه به «حسن شير» شهرت يافت.<ref>همان</ref> |
ویرایش