دو سفر نامه از جنوب ایران: تفاوت میان نسخه‌ها

يكى از مهم‌ترين فصول كتاب به شيراز اختصاص يافته كه متضمّن نگاه نسبتا دقيقى به شهر، مردم، كوى‌ها، مساجد و جوامع و ديگر خصوصيات شهر است و هم در اينجا از بينوايى و پراكندگى كشاورزان و ويرانى روستاها ياد شده است. آنچه نويسنده از انگليسى‌ها، كه در كشاكش جنگ هرات به جنوب ايران يورش آوردند، در بوشهر ديده و نقل كرده نيز حاكى از همين نگاه دقيق و تيزبينانه است. وى در اينجا بر محمّدشاه خرده گرفته كه چرا به سلطه‌جويى انگلیسیان گردن نهاده است. از آنجا كه نويسنده سفرنامه نام روستاها و شهرك‌هاى اين مسير را به صورتى كه از مردم محلى مى‌شنيده ضبط مى‌كرده است، در بعضى موارد، در املاى نام درست دچار خطا شده است. هم چنين، آن چنان كه از عناوين سفرنامه پيداست، نويسنده گاه، در توصيف يك منطقه يا شهر يا روستا، به ذكر برخى حوادث تاريخى كه در آنجا واقع شده نيز پرداخته است.

به علاوه، اطلاعاتى درباره حيوانات شكارى هر منطقه، چگونگى تهيه آذوقه و آب، اوضاع جوّى در فصول گوناگون و محصولات قابل استفاده هر يك از شهرها و روستاها نيز به همين نيّت گردآورى شده است. مسير رفت و برگشت نويسندگان اين سفرنامه با صاحب سفرنامه اول متفاوت بوده است. اينان از تهران به قم و از آن جا به راهِ محلات و گلپايگان، كمره، خوانسار، فريدن، كرند، نجف‌آباد، اصفهان و نايين به شيراز رسيده‌اند و هنگام بازگشت از مسير قشلاقى شيراز استفاده كرده، نخست به زرقان و بند امير و تخت جمشيد رفته و از راه اصفهان به سمت نطنز و كاشان منحرف شده و از طريق قم به لنگرود، منزل شصت و چهارم، و سپس به تهران رسيده‌اند. اين دو تن، نقشه‌اى از مسير رفت و برگشت خود تهيه كرده‌اند كه به شمار منازل سفر (64) تقسيم شده و در حاشيه توضيحاتى كه مى‌توان آن را خلاصه همين سفرنامه دانست، به دست داده‌اند.