سنایی، مجدود بن آدم: تفاوت میان نسخه‌ها

|}

</div>

ابوالمجد بن آدم متخلّص به سنايى، شاعر و عارف در اواسط يا اوايل نيمه دوّم قرن پنجم هجرى در غزنين چشم به جهان گشود. پس از آگاهى از فنون زبان و سخنورى، به عادت شاعران زمانه به دربار رو آورد و در دستگاه غزنويان به جرگه شاعران مدّاح درآمد.زندگى سنايى در آغاز آميخته با آلودگى‌هاى اهل دربار بود، تا اين‌كه به جذبه حقّ متحوّل شد و يكباره دست از جهان و جهانيان شست. سنايى چند سالى از دوران جوانى را در شهرهاى بلخ و سرخس و هرات و نيشابور گذراند. مى‌گويند در زمانى كه در بلخ بود، به كعبه رفت. در همين سفر معنوى بود كه بسيارى از شيفتگان حقيقت و عرفان را شناخت و مقدمات انقلابى درونى در وى پيدا شد. به هر حال شاعر شوريده بقيّه عمر را در كنج خلوت و انزواى صوفيانه گذراند و به تدوين و تنظيم اشعارش پرداخت و از جمله، مثنوى مشهورش بنام «حديق الحقيق و شريع الطريق» را به اتمام رساند. سنايى در سال 535ق درگذشت و اكنون مقبره‌اش در غزنين زيارتگاه عام و خاص است. آثار سنايى عبارتند از: ديوان اشعار، حديق الحقيق و شريع الطريق، رساله سير العباد الى المعاد، طريق التحقيق، كارنامه بلخ، عشق نامه، دو مثنوى عقل نامه و تحريم القلم، مكاتيب سنايى.