فضائل أمیرالمؤمنين علي بن أبي‌طالب علیه‌السلام في القرآن الكريم: تفاوت میان نسخه‌ها

آیات «و أَقِيمُوا الصَّلاَةَ وَ آتُوا الزَّکَاةَ وَ ارْکَعُوا مَعَ الرَّاکِعِينَ‌»(بقره: 43)؛ و نماز را بر پا داريد و زكات را بدهيد و با ركوع‏كنندگان ركوع كنيد<ref>متن کتاب، ج1، ص47</ref>، «الَّذِينَ يَظُنُّونَ أَنَّهُمْ مُلاَقُو رَبِّهِمْ وَ أَنَّهُمْ إِلَيْهِ رَاجِعُونَ‌«(بقره: 46)؛ همان كسانى كه مى‏دانند با پروردگار خود ديدار خواهند كرد و به‌سوی او باز خواهند گشت)<ref>همان، ص65</ref>، «وَ إِذِ ابْتَلَى إِبْرَاهِيمَ رَبُّهُ بِکَلِمَاتٍ فَأَتَمَّهُنَّ قَالَ إِنِّي جَاعِلُکَ لِلنَّاسِ إِمَاماً قَالَ وَ مِنْ ذُرِّيَّتِي قَالَ لاَ يَنَالُ عَهْدِي الظَّالِمِينَ‌«(بقره: 124)؛ و چون ابراهيم را پروردگارش با كلماتى بيازمود و وى آن‌همه را به انجام رسانيد، [خدا به او] فرمود: «من تو را پيشواى مردم قرار دادم» [ابراهيم] پرسيد: «از دودمانم [چطور]؟» فرمود: «پيمان من به بيدادگران نمى‏‌رسد»<ref>همان، ص69</ref>، «وَ إِنْ يُرِيدُوا أَنْ يَخْدَعُوکَ فَإِنَّ حَسْبَکَ اللَّهُ هُوَ الَّذِي أَيَّدَکَ بِنَصْرِهِ وَ بِالْمُؤْمِنِينَ‌» (انفال: 62)؛ و اگر بخواهند تو را بفريبند، [يارى] خدا براى تو بس است. همو بود كه تو را با يارى خود و مؤمنان نيرومند گردانيد»<ref>همان، ص187</ref>، «فَإِنْ کُنْتَ فِي شَکٍّ مِمَّا أَنْزَلْنَا إِلَيْکَ فَاسْأَلِ الَّذِينَ يَقْرَءُونَ الْکِتَابَ مِنْ قَبْلِکَ لَقَدْ جَاءَکَ الْحَقُّ مِنْ رَبِّکَ فَلاَ تَکُونَنَّ مِنَ المُمْتَرِينَ»‌ (یونس: 94)؛ و اگر ازآنچه به‌سوی تو نازل كرده‏ايم در ترديدى، از كسانى كه پيش از تو كتاب [آسمانى] می‌‏خواندند بپرس. قطعاً حق از جانب پروردگارت به‌سوی تو آمده است. پس زنهار از ترديدكنندگان مباش<ref>همان، ص299</ref>بخشی از این آیات است.

«وَ إِذَا قِيلَ لَهُمْ آمِنُوا کَمَا آمَنَ النَّاسُ قَالُوا أَ نُؤْمِنُ کَمَا آمَنَ السُّفَهَاءُ أَلاَ إِنَّهُمْ هُمُ السُّفَهَاءُ وَ لٰکِنْ لاَ يَعْلَمُونَ‌ وَ إِذَا لَقُوا الَّذِينَ آمَنُوا قَالُوا آمَنَّا وَ إِذَا خَلَوْا إِلَى شَيَاطِينِهِمْ قَالُوا إِنَّا مَعَکُمْ إِنَّمَا نَحْنُ مُسْتَهْزِءُونَ‌«(بقره: 13- 14)؛ و چون به آنان گفته شود: «همان‌گونه كه مردم ايمان آوردند، شما هم ايمان بياوريد»، می‌‏گويند: «آيا همان‌گونه كه كم‏خردان ايمان آورده‏‌اند، ايمان بياوريم؟» هشدار كه آنان همان کم‌خردان‌اند ولى نمى‏دانند و چون با كسانى كه ايمان آورده‏‌اند برخورد كنند، می‌‏گويند: «ايمان آورديم»، و چون با شيطان‌هاى خود خلوت كنند، می‌‏گويند: «در حقيقت ما با شماييم، ما فقط [آنان را] ريشخند مى‏كنيم»<ref>همان، ج2، ص34- 37</ref>، «يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا لاَ تُحَرِّمُوا طَيِّبَاتِ مَا أَحَلَّ اللَّهُ لَکُمْ وَ لاَ تَعْتَدُوا إِنَّ اللَّهَ لاَ يُحِبُّ الْمُعْتَدِينَ» (مائده: 87)؛ اى كسانى كه ايمان آورده‏ايد، چيزهاىِ پاكيزه‏‌اى را كه خدا براى [استفاده] شما حلال كرده، حرام مشماريد و از حد مگذريد، كه خدا از حد گذرندگان را دوست نمى‌‏دارد. درباره شأن نزول این آیه شریفه به نقل از [[ابن‌عباس، عبدالله بن عباس|ابن عباس]] چنین نقل شده است: نزول این آیه زمانی اتفاق افتاد که [[امام على(ع)|حضرت علی(ع)]] و عثمان بن مظعون قصد داشتند که گوشه‌گیری دنیا را اختیار کنند و از زنان خود دوری گزینند<ref>همان، ص152</ref>

در هشتمین جلد، آیاتی آمده که علی(ع) را نفس رسول‌الله(ص) دانسته است مانند «ْوَ مَا ظَلَمُونَا وَلٰکِنْ کَانُوا أَنْفُسَهُمْ يَظْلِمُونَ» (بقره: 57)؛ بر ما ستم نكردند، بلكه بر خويشتن ستم روا مى‏داشتند<ref>همان، ج8، ص3</ref>