۴۲۵٬۲۲۵
ویرایش
خسی در میقات: تفاوت میان نسخه‌ها
جز
جایگزینی متن - 'نزديك' به 'نزدیک '
بدون خلاصۀ ویرایش |
جز (جایگزینی متن - 'نزديك' به 'نزدیک ') |
||
| خط ۴۵: | خط ۴۵: | ||
جلال در خسى در ميقات، چشم‌اندازهاى تازه‌اى در برابر چشم خواننده مى‌گشايد. با نگاهى تازه مى‌نگرد و خواننده را در سفر درونى و برونى با خود همراه مى‌سازد. در جاى‌جاى سفرنامه، انتقادهايى به وضع كاروان، رفتار همراهان و بى‌دقتى سازمان‌هاى سعودى به چشم مى‌خورد. نويسنده مى‌خواهد همه كارها به‌سامان باشد و نيست و همچنين به‌دشوارى در چهارچوب مناسك جا مى‌افتد. او پس از سال‌ها مبارزه در جناح‌هاى متفاوت سياسى، اكنون به‌سوى باور دينى آمده، اما نه به‌سوى باور عوام، بلكه بازگشت به باور عقلانى و بيدادستيز. در مثل در نماز تحولى مى‌بيند از تاريكى به روشنايى، از خواب به بيدارى و از سكون به حركت. دو روز پيش از اين حتى باورش نمى‌شده كه مانند ديگران مناسك دينى را به‌جاى مى‌آورد و امروز نيايش‌هايى مى‌خواند كه معانى آن‌ها بار سنگينى بر دوش وجدان آدمى مى‌نهند. سپس به بقيع مى‌رود تا نشانه‌هايى از رفتگان خاک، به‌ويژه نشانى از برادر ساليان‌پيش درگذشته‌اش پيدا كند. | جلال در خسى در ميقات، چشم‌اندازهاى تازه‌اى در برابر چشم خواننده مى‌گشايد. با نگاهى تازه مى‌نگرد و خواننده را در سفر درونى و برونى با خود همراه مى‌سازد. در جاى‌جاى سفرنامه، انتقادهايى به وضع كاروان، رفتار همراهان و بى‌دقتى سازمان‌هاى سعودى به چشم مى‌خورد. نويسنده مى‌خواهد همه كارها به‌سامان باشد و نيست و همچنين به‌دشوارى در چهارچوب مناسك جا مى‌افتد. او پس از سال‌ها مبارزه در جناح‌هاى متفاوت سياسى، اكنون به‌سوى باور دينى آمده، اما نه به‌سوى باور عوام، بلكه بازگشت به باور عقلانى و بيدادستيز. در مثل در نماز تحولى مى‌بيند از تاريكى به روشنايى، از خواب به بيدارى و از سكون به حركت. دو روز پيش از اين حتى باورش نمى‌شده كه مانند ديگران مناسك دينى را به‌جاى مى‌آورد و امروز نيايش‌هايى مى‌خواند كه معانى آن‌ها بار سنگينى بر دوش وجدان آدمى مى‌نهند. سپس به بقيع مى‌رود تا نشانه‌هايى از رفتگان خاک، به‌ويژه نشانى از برادر ساليان‌پيش درگذشته‌اش پيدا كند. | ||
در بين راه مكه و مدينه، در اتوبوسى بدون سقف مى‌نشيند و با نمودهاى طبيعت و آسمان پرستاره، مانند كودك يا شاعرى درگير مى‌شود... «مراسم مسجد و بعد سوار شدن و آمدن و آمدن. سقف آسمان بر سر و ستاره‌ها چه پايين و آسمان عجب | در بين راه مكه و مدينه، در اتوبوسى بدون سقف مى‌نشيند و با نمودهاى طبيعت و آسمان پرستاره، مانند كودك يا شاعرى درگير مى‌شود... «مراسم مسجد و بعد سوار شدن و آمدن و آمدن. سقف آسمان بر سر و ستاره‌ها چه پايين و آسمان عجب نزدیک ... و من هيچ شبى چنان بيدار نبوده‌ام و چنان هشيار به هيچى. زير سقف آن آسمان و ابديت، هرچه شعر از بر داشتم، خواندم - به‌زمزمه‌اى براى خويش - و... ديدم تنها «خسى» است كه به ميقات آمده است نه «كسى» و نه ميعادى و ديدم وقت ابديت است؛ يعنى اقيانوس زمان و «ميقات» در هر لحظه‌اى و هر جا، زمان همان ديدار است و تنها با خويش؛ چراكه «ميعاد» جاى ديدار توست با ديگرى، اما ميقات زمان همان ديدار است و تنها با خويشتن»<ref>همان</ref> | ||
در حوزه «بازگشت به خود»؛ يعنى به باورهاى دينى و به اصالت خود بازگشتن، كه از موضوع‌هاى عمده دوره دوم نويسندگى آل احمد است، گرايشى دينى - عرفانى مى‌بينيم. اين بازگشت، ناچار او را در برابر استعمار و نيز در برابر تمدن جديد و فن بنيادى قرار مى‌دهد كه وجه نظرى آن را او در «غرب‌زدگى» و «روشنفكران» به بحث گذاشته است، اما در اين كتاب، موضوع «بازگشت به خود»، به‌طور هنرى و تجسمى بيان مى‌شود<ref>ر.ک: همان</ref> | در حوزه «بازگشت به خود»؛ يعنى به باورهاى دينى و به اصالت خود بازگشتن، كه از موضوع‌هاى عمده دوره دوم نويسندگى آل احمد است، گرايشى دينى - عرفانى مى‌بينيم. اين بازگشت، ناچار او را در برابر استعمار و نيز در برابر تمدن جديد و فن بنيادى قرار مى‌دهد كه وجه نظرى آن را او در «غرب‌زدگى» و «روشنفكران» به بحث گذاشته است، اما در اين كتاب، موضوع «بازگشت به خود»، به‌طور هنرى و تجسمى بيان مى‌شود<ref>ر.ک: همان</ref> | ||