۵۳٬۳۲۷
ویرایش
الياقوت في علم الكلام: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش
جز (جایگزینی متن - 'قدس الله روحه الزكيه' به 'قدس‌الله‌روحه‌الزكيه') |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{جعبه اطلاعات کتاب | {{جعبه اطلاعات کتاب | ||
| تصویر =NUR01173J1.jpg | | تصویر =NUR01173J1.jpg | ||
| خط ۲۴: | خط ۲۳: | ||
| پیش از = | | پیش از = | ||
}} | }} | ||
«الياقوت في علم كتاب»، تألیف ابراهیم بن نوبخت | «الياقوت في علم كتاب»، تألیف ابراهیم بن نوبخت | ||
يكى از قديمى‌ترين و مشهورترين كتب كلامى شيعه، به حساب مى‌آيد. [[علامه حلی، حسن بن یوسف|علامۀ حلى]] در كتاب [[أنوار الملكوت في شرح الياقوت|انوار الملكوت]] در توصيف اين كتاب مى‌گويد: «و قد صنف شيخنا الاقدم و امامنا الاعظم، ابواسحق ابراهيم بن نوبخت قدس‌الله‌روحه‌الزكيه و نفسه العلمية مختصرا سماه الياقوت، قد احتوى من المسائل على اشرفها و اعلاها و من المباحث على اجلها و اسناها الا انه صغير الحجم كثير العلم مستصعب على الفهم في غاية الايجاز و الاختصار بحيث يعجز عن تفهمه اكثر النظار». اين كتاب از جهات مختلفى مورد توجه متكلمين قرار گرفته است و از آنجا كه مؤلف آن در نيمۀ اول قرن چهارم مى‌زيسته، از حيث قدمت نيز داراى ارزش فراوانى است. از اين رو علماى متعددى؛ مانند ابن ابى‌الحديد، [[علامه حلی، حسن بن یوسف|علامۀ حلى]] و سيد عميدالدين اعرجى به شرح اين كتاب پرداخته‌اند. علامه اقبال آشتيانى قائل است اين كتاب در سال 340ق تألیف شده است. | يكى از قديمى‌ترين و مشهورترين كتب كلامى شيعه، به حساب مى‌آيد. [[علامه حلی، حسن بن یوسف|علامۀ حلى]] در كتاب [[أنوار الملكوت في شرح الياقوت|انوار الملكوت]] در توصيف اين كتاب مى‌گويد: «و قد صنف شيخنا الاقدم و امامنا الاعظم، ابواسحق ابراهيم بن نوبخت قدس‌الله‌روحه‌الزكيه و نفسه العلمية مختصرا سماه الياقوت، قد احتوى من المسائل على اشرفها و اعلاها و من المباحث على اجلها و اسناها الا انه صغير الحجم كثير العلم مستصعب على الفهم في غاية الايجاز و الاختصار بحيث يعجز عن تفهمه اكثر النظار». اين كتاب از جهات مختلفى مورد توجه متكلمين قرار گرفته است و از آنجا كه مؤلف آن در نيمۀ اول قرن چهارم مى‌زيسته، از حيث قدمت نيز داراى ارزش فراوانى است. از اين رو علماى متعددى؛ مانند ابن ابى‌الحديد، [[علامه حلی، حسن بن یوسف|علامۀ حلى]] و سيد عميدالدين اعرجى به شرح اين كتاب پرداخته‌اند. علامه اقبال آشتيانى قائل است اين كتاب در سال 340ق تألیف شده است. | ||