۴۲۵٬۲۲۵
ویرایش
جز (جایگزینی متن - 'صافی، لطف الله' به 'صافی گلپایگانی، لطفالله') |
جز (جایگزینی متن - '،[' به '، [') |
||
خط ۵۱: | خط ۵۱: | ||
رساله اول | رساله اول | ||
مؤلف، در آغاز اين رساله مقدمهاى راجع به عدل و انصاف و اهميت آن بيان كرده و صلاح جامعه را بدون آن ناممكن مىداند. ايشان با اشاره به آيه 44 سوره مائده كه مىفرمايد: '''«و من لم يحكم بما انزل الله فاولئك هم الكافرون»''' و آيه 46 و 47 همين سوره كه با عبارات ديگرى به همين حكم پرداختهاند، اسلام را داراى عنايتى تام نسبت به مسائل قضايى معرف مىكند و دارا بودن پيامبر(ص) و جانشينان وى(ع) اين منصب را نشانه اهميت ويژه اين حكم برمىشمارد. ايشان در همين زمينه به چند روايت نيز اشاره كرده، وارد مسئله اول مىشود. مسئله به اين ترتيب است كه اگر مدعى عليه از قسم خوردن ابا كرد و در صدد رد ادعاى مدعى نيز برنيامد آيا حاكم بلا فاصله عليهش حكم مىكند يا قسم را برعهده مدعى مىگذارد كه اگر او قسم خورد به نفع وى حكم صادر مىشود و اگر او نيز از قسم خوردن شانه خالى كرد دعوا ساقط گردد. ايشان به نظر مالك، شافعى و فقهاى اهل حجاز اشاره مىكند كه به همراه طايفهاى از عراقيين قائلند كه اگر مدعى عليه نكول كرد، چيزى بر مدعى واجب نخواهد بود مگر اينكه مدعى قسم بخورد يا تنها يك شاهد داشته باشد. [[ابن حیون، نعمان بن محمد|ابوحنيفه]] و اصحابش و جمهور كوفيين نظرشان بر خلاف اين بوده و مىگويند به صرف نكول مدعى عليه از قسم خوردن، عليهش حكم مىشود. نظر شيخ در نهايه، نظر علامه در مختلف، نظر [[شيخ مفيد]]، سلار، ابى الصلاح، صدوق پدر و پسر، ابن جنيد، ابن حمزه،[[ابنادریس، محمد بن احمد| ابن ادريس]]، و چند نفر ديگر، از ديگر نظرياتى هستند كه مؤلف به نقل آنها پرداخته است. خلاصه نظريات هم طبق آنچه خود ايشان بازگو مىنمايند اين است كه با نفس نكول مدعى عليه، حكم عليه وى و به سود مدعى صادر مىگردد. ايشان در ادامه طبق آنچه اصل اقتضا مىكند، به بيان نظر خويش مىپردازد و مىگويد: آنچه از فقها نقل شده ناتمام است، زيرا نمىشود به مجرد نكول منكر، حكم عليهش داد. مؤلف، در ادامه تأسيس اصل را داراى مشكلاتى مىداند. ايشان در ميان ادله نيز اول به اصل مىپردازند، بعد آيه 108 مائده را كه مىفرمايد: '''«ذلك أدنى أن يأتوا بالشهاده على وجهها أو يخافوا أن ترد ايمان بعد ايمانهم»'''، دليل بر عدم جواز حكم به نكول مىشمارد. | مؤلف، در آغاز اين رساله مقدمهاى راجع به عدل و انصاف و اهميت آن بيان كرده و صلاح جامعه را بدون آن ناممكن مىداند. ايشان با اشاره به آيه 44 سوره مائده كه مىفرمايد: '''«و من لم يحكم بما انزل الله فاولئك هم الكافرون»''' و آيه 46 و 47 همين سوره كه با عبارات ديگرى به همين حكم پرداختهاند، اسلام را داراى عنايتى تام نسبت به مسائل قضايى معرف مىكند و دارا بودن پيامبر(ص) و جانشينان وى(ع) اين منصب را نشانه اهميت ويژه اين حكم برمىشمارد. ايشان در همين زمينه به چند روايت نيز اشاره كرده، وارد مسئله اول مىشود. مسئله به اين ترتيب است كه اگر مدعى عليه از قسم خوردن ابا كرد و در صدد رد ادعاى مدعى نيز برنيامد آيا حاكم بلا فاصله عليهش حكم مىكند يا قسم را برعهده مدعى مىگذارد كه اگر او قسم خورد به نفع وى حكم صادر مىشود و اگر او نيز از قسم خوردن شانه خالى كرد دعوا ساقط گردد. ايشان به نظر مالك، شافعى و فقهاى اهل حجاز اشاره مىكند كه به همراه طايفهاى از عراقيين قائلند كه اگر مدعى عليه نكول كرد، چيزى بر مدعى واجب نخواهد بود مگر اينكه مدعى قسم بخورد يا تنها يك شاهد داشته باشد. [[ابن حیون، نعمان بن محمد|ابوحنيفه]] و اصحابش و جمهور كوفيين نظرشان بر خلاف اين بوده و مىگويند به صرف نكول مدعى عليه از قسم خوردن، عليهش حكم مىشود. نظر شيخ در نهايه، نظر علامه در مختلف، نظر [[شيخ مفيد]]، سلار، ابى الصلاح، صدوق پدر و پسر، ابن جنيد، ابن حمزه، [[ابنادریس، محمد بن احمد| ابن ادريس]]، و چند نفر ديگر، از ديگر نظرياتى هستند كه مؤلف به نقل آنها پرداخته است. خلاصه نظريات هم طبق آنچه خود ايشان بازگو مىنمايند اين است كه با نفس نكول مدعى عليه، حكم عليه وى و به سود مدعى صادر مىگردد. ايشان در ادامه طبق آنچه اصل اقتضا مىكند، به بيان نظر خويش مىپردازد و مىگويد: آنچه از فقها نقل شده ناتمام است، زيرا نمىشود به مجرد نكول منكر، حكم عليهش داد. مؤلف، در ادامه تأسيس اصل را داراى مشكلاتى مىداند. ايشان در ميان ادله نيز اول به اصل مىپردازند، بعد آيه 108 مائده را كه مىفرمايد: '''«ذلك أدنى أن يأتوا بالشهاده على وجهها أو يخافوا أن ترد ايمان بعد ايمانهم»'''، دليل بر عدم جواز حكم به نكول مىشمارد. | ||
دليل سوم آن چيزى است كه دال بر منحصر بودن ميزان قضا به امورى است كه نكول از جمله آنها نمىباشد؛ مانند آنچه از پيامبر(ص) نقل شده كه مىفرمايد: «انما اقضى بينكم بالبينات و الأيمان» و روايت يونس و... | دليل سوم آن چيزى است كه دال بر منحصر بودن ميزان قضا به امورى است كه نكول از جمله آنها نمىباشد؛ مانند آنچه از پيامبر(ص) نقل شده كه مىفرمايد: «انما اقضى بينكم بالبينات و الأيمان» و روايت يونس و... |
ویرایش