زیارت: تفاوت میان نسخه‌ها

#نويسنده در مقدمه‌اش - كه مشخصات نگارش آن معلوم نشده - يادآور شده است: «... كدام دين، برنامه‌هايى چون احياى خاطره عاشورا و گراميداشت شهيدان و گريه بر مظلوميّت‌ها و يادآورى حماسه‌ها و فداكارى‌ها دارد؟! براى روز و شب و سفر و حضر و تجارت و عبادت و سياست و معاشرت و اخلاق انسان، در كدام فرهنگ، به اندازه اسلام، برنامه و دستور است؟ كدام مسلك، برنامه عظيم و شكوهمندى چون نماز جمعه و جماعت دارد؟ در كدام ملّت و ملّيّت، مراكز الهام‌بخش و سازنده و شورآفرين و پاك‌ساز چون «مكّه»، «مدينه»، «بقيع»، «كربلا»، «نجف»، «كاظمين»، «سامرا»، «زينبيه»، «مشهد» و «قم»، «غار حرا»، «جبل الرحمة»، «دامنه احد»، «كوفه»، «فرات و دجله»، «زمزم»، «مِنى»، «عرفات»، «مشعر» و... صدها از اين قبيل وجود دارد كه هركدام حامل فرهنگى و دربردارنده تاريخى و حاوى الهام و رهنمودى است؟!... «زيارت» در اسلام، به‌خصوص در فرهنگ شيعه، جايگاه والايى دارد. امامان و اولياى خدا، بسيار دعوت و تشويق به زيارت كرده‌اند. پاداش‌ها و ثواب‌هاى فراوانى براى «زاير» بيان شده است.

#: «زيارت»، در ارزش و پاداش، همپاى بسيارى از عبادات، بلكه برتر از حتّى جهاد و شهادت به حساب آمده است. «مزار»ها، در اسلام، از اعتبار خاصّى برخوردار است... «زيارت‌نامه»ها، يك دنيا تعليمات و فرهنگ و آموزش و تربيت را شامل است...»<ref>ر.ک: مقدمه كتاب، ص4-5</ref>{{شعر}}

#:زاير ديارِ يار... در آستانه زيارت خانه خداييم. سفرى مى‌بايد و هجرتى... و گشودنِ بندِ «عادت» از پاىِ «روزمرّه‌گى»، چشيدن آب، از چشمه حيات و پرواز به آنجا كه دل‌ها به عشقش مى‌طپد؛ پس در «حج»، زيارت است و سفر؛ سفر به‌سوى نبض ايمان و مهدِ قرآن و مهبط وحى. سير و سفر در اسلام، بسيار پسنديده است و مفيد، ولى بايد در جهت خوب و با انگيزه و هدفى سالم باشد. رسول خدا(ص) فرموده است: مسافرت كنيد تا صحّت بدن يابيد. جهاد كنيد تا غنيمت به دست آريد. حج نماييد تا بى‌نياز گرديد<ref>ر.ک: همان، ص31-32</ref>

#اسلام، هيچ زاويه‌اى را از ديد خود، دور نگه نداشته است و به هر زمينه‌اى، به‌عنوانِ سازندگى، نگاهى عميق كرده و برنامه‌اى خاص دارد... مسئله سرپرستىِ حجّاج و «امير الحاج» بودن و تعيين كسى كه سرپرستى زايران خدا را به عهده داشته باشد و هماهنگ‌كننده اعمال و هدايتگر مناسك و امامِ جمعه و جماعتِ حجّاج بيت‌اللَّه الحرام و نظم‌دهنده كوچ و وقوفِ مسلمانان در آن ايام باشد، يكى از شئون حكومت اسلامى و از مسائل مربوط به امامت و رهبرى جامعه بوده و بُعد سياسى و تبليغى داشته است؛ به‌صورتى كه در صدر اسلام، همه ساله، يا خود خليفه يا نماينده‌اى مخصوص از سوى خليفه، اين سِمَت و منصب را عهده‌دار مى‌شده و سرپرستى زايران خدا در ايام حج و روز عيد قربان و حركت به‌سوى عرفات و مِنى و قربانگاه و نماز خواندن بر آنان، به او واگذار مى‌شده است...<ref>ر.ک: متن كتاب، ص111-112</ref>