۴۲۵٬۲۲۵
ویرایش
قیسی دمشقی، محمد بن عبدالله: تفاوت میان نسخه‌ها
جز
جایگزینی متن - 'جالدين' به 'جالدين'
جز (جایگزینی متن - 'خاك' به 'خاک') |
جز (جایگزینی متن - 'جالدين' به 'جالدين') |
||
| خط ۴۲: | خط ۴۲: | ||
==کسب علم و دانش== | ==کسب علم و دانش== | ||
وی حديث، فقه و قرآن را نزد جمعى از مشايخ شام و مكه از جمله داوودبن احمد بقاعى، | وی حديث، فقه و قرآن را نزد جمعى از مشايخ شام و مكه از جمله داوودبن احمد بقاعى، سراجالدين بلقينى، صلاح‌الدين اقفهسى و جمال‌الدين لبن ظهيره فراگرفت. نام نزديك به 60 تن از مشايخ او در «لحظ الالحاظِ» ابن فهد مكى و مقدم توضيح المشتبه ذكر شده است. از مهم‌ترين راويان ابن ناصرالدين مى‌توان به [[ابن حجر عسقلانی، احمد بن علی|ابن حجر عسقلانى]]، علاءالدين مرداوى و ابن فهد مكى اشاره كرد. وى چندان در مراتب علمى ارتقا يافت كه در 837ق به رياست مشايخ دارالحديث اشرفى دمشق تعيين شد. بزرگانى چون [[ابن حجر عسقلانی، احمد بن علی|ابن حجر عسقلانى]] و برهان‌الدين حلبى مقام علمى او را ستوده‌اند. وى به مكه، مدينه، بعلبك و حلب مسافرت نمود و در برخى از اين سفرها شاگردش ابن فهد وى را همراهى مى‌كرد. او در تاريخ نيز دست داشته است. از ويژگى‌هاى او، طرفدارى از [[ابن تیمیه، احمد بن عبدالحلیم|ابن تيميه]] است، چنانكه در پاسخ كسانى كه [[ابن تیمیه، احمد بن عبدالحلیم|ابن تيميه]] را كافر و اهل بدعت مى‌دانستند، رديّه‌اى نوشت كه موجب شد برخى چون علاءالدين بخارى بر ضدّ او برخاسته، نزد سلطان شكايت برند. شايد به همين دليل بود كه افكار عمومى بر ضدّ او برانگيخته شد و در يكى از روستاهاى دمشق به قتل رسيد و در گورستان باب الفراديس به خاک سپرده شد. | ||
== آثار== | == آثار== | ||