۶۱٬۱۸۹
ویرایش
المقصد الثالث؛ في الخلل الواقع في الصلوة: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش
(صفحه‌ای تازه حاوی «<div class="wikiInfo"> پرونده:NUR34905J1.jpg|بندانگشتی|المقصد الثالث؛ في الخلل الواقع في ال...» ایجاد کرد) |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱۴: | خط ۱۴: | ||
|- | |- | ||
|زبان | |زبان | ||
| data-type="language" | | | data-type="language" |عربی | ||
|- | |- | ||
|کد کنگره | |کد کنگره | ||
| خط ۲۰: | خط ۲۰: | ||
|- | |- | ||
|موضوع | |موضوع | ||
| data-type="subject" | | | data-type="subject" |فقه | ||
|- | |- | ||
|ناشر | |ناشر | ||
| خط ۳۰: | خط ۳۰: | ||
||سال نشر | ||سال نشر | ||
| ata-type="publishYear" | | | ata-type="publishYear" | | ||
|- class="articleCode" | |- class="articleCode" | ||
| خط ۳۸: | خط ۳۷: | ||
|} | |} | ||
</div> | </div> | ||
''' المقصد الثالث؛ فی الخلل الواقع فی الصلوة''' نسخه خطی بخشی از یک کتاب (ظاهراً کتاب الصلوة) با موضوع فقه (مشخصاً بحث نماز و شکیات آن) است که به قلم آیتالله علی ایروانی و به زبان عربی نوشته شده است. نویسنده در این اثر به بیان، شرح و توضیحِ خلل (اشکالات) واقع در نماز پرداخته است. | ''' المقصد الثالث؛ فی الخلل الواقع فی الصلوة''' نسخه خطی بخشی از یک کتاب (ظاهراً کتاب الصلوة) با موضوع فقه (مشخصاً بحث نماز و شکیات آن) است که به قلم [[ایروانی، علی|آیتالله علی ایروانی]] و به زبان عربی نوشته شده است. نویسنده در این اثر به بیان، شرح و توضیحِ خلل (اشکالات) واقع در نماز پرداخته است. | ||
==ساختار== | ==ساختار== | ||
| خط ۴۴: | خط ۴۳: | ||
==گزارش محتوا== | ==گزارش محتوا== | ||
نویسنده منظور از خلل واقع در نماز را اینگونه بیان میکند: «و المراد من الخلل في المقام هو النقص و هو تارة يكون في المأمور به الشرعي بترك شيء مما أخذ فيه وجودياَ كان أو عدمياَ و أخری في المأمور به العقلي بالإخلال باليقين و الإتيان بما يشك في اندراجه في المأمور به...»؛ منظور از خلل در این بحث، نقص است. این نقص، گاهی در مأمور به شرعی پیش میآید یعنی مکلف یک امر وجودی یا عدمی را که در مأمور به دخالت دارد، ترک میکند. گاهی هم نقص، در مأمور به عقلی است مثل اخلال در یقین به فراغ از عبادت و انجام دادن امری که در اندراج آن تحت مأمور به شک داریم.<ref>ر.ک: متن کتاب، ص1</ref> صفحه 15 کتاب به بعد درباره رفتن به سجده قبل از انجام رکوع صحبت میکند. نویسنده در صفحه 71 با ذکر دو روایت از حفص بختری و ابراهیم بن هاشم، به بحث از سهو امام و مأموم میپردازد. او بحث از سهو را در سه جنبه، خود سهو و ماده آن و هیئتش مطرح میکند.<ref>ر.ک: همان، ص71-85</ref> وی پس از مباحث شک یا سهو امام و مأموم، به توضیح مسائل کثیرالشک میپردازد و چنین بیان میدارد: «النصوص و الفتاوی متطابقة علی عدم العبرة بشك كثير الشك ففي الصحيح عن أبي جعفر(ع) اذا كثر عليك السهو فامض في صلوتک فانه يوشك أن يدعك انما هو من الشيطان» یعنی: نصوص و فتاوای علما در حکم عدم اعتبار شک شخص کثیر الشک همسانند. در روایتی از امام باقر(ع) آمده: هنگامیکه سهو در نمازت زیاد شد [به آن اعتنا ننما و] نمازت را ادامه بده زیرا ممکن است این امر از طرف شیطان باشد. <ref>ر.ک: همان، ص85</ref> ادامه مباحث کتاب درباره مباحث ادا و قضاء و... است. نویسنده دراینباره مینویسد: «هل الأصل و قضية القواعد الأولية في الفوائت، هو وجوب القضاء حتی یقوم دليل علی العدم و بالعکس...» یعنی: آیا مقتضای اصول و قواعد اولیه این است که قضای عبادت فائته، واجب است تا زمانی که دلیل برخلاف این اصول و قواعد بیاید یا قضیه برعکس است؛ یعنی فینفسه قضا واجب نیست تا زمانی که دلیلی بر وجوب قضا بیابیم؟<ref>ر.ک: همان، ص102</ref> | نویسنده منظور از خلل واقع در نماز را اینگونه بیان میکند: «و المراد من الخلل في المقام هو النقص و هو تارة يكون في المأمور به الشرعي بترك شيء مما أخذ فيه وجودياَ كان أو عدمياَ و أخری في المأمور به العقلي بالإخلال باليقين و الإتيان بما يشك في اندراجه في المأمور به...»؛ منظور از خلل در این بحث، نقص است. این نقص، گاهی در مأمور به شرعی پیش میآید یعنی مکلف یک امر وجودی یا عدمی را که در مأمور به دخالت دارد، ترک میکند. گاهی هم نقص، در مأمور به عقلی است مثل اخلال در یقین به فراغ از عبادت و انجام دادن امری که در اندراج آن تحت مأمور به شک داریم.<ref>ر.ک: متن کتاب، ص1</ref> صفحه 15 کتاب به بعد درباره رفتن به سجده قبل از انجام رکوع صحبت میکند. نویسنده در صفحه 71 با ذکر دو روایت از حفص بختری و ابراهیم بن هاشم، به بحث از سهو امام و مأموم میپردازد. او بحث از سهو را در سه جنبه، خود سهو و ماده آن و هیئتش مطرح میکند.<ref>ر.ک: همان، ص71-85</ref> | ||
وی پس از مباحث شک یا سهو امام و مأموم، به توضیح مسائل کثیرالشک میپردازد و چنین بیان میدارد: «النصوص و الفتاوی متطابقة علی عدم العبرة بشك كثير الشك ففي الصحيح عن أبي جعفر(ع) اذا كثر عليك السهو فامض في صلوتک فانه يوشك أن يدعك انما هو من الشيطان» یعنی: نصوص و فتاوای علما در حکم عدم اعتبار شک شخص کثیر الشک همسانند. در روایتی از امام باقر(ع) آمده: هنگامیکه سهو در نمازت زیاد شد [به آن اعتنا ننما و] نمازت را ادامه بده زیرا ممکن است این امر از طرف شیطان باشد. <ref>ر.ک: همان، ص85</ref> ادامه مباحث کتاب درباره مباحث ادا و قضاء و... است. نویسنده دراینباره مینویسد: «هل الأصل و قضية القواعد الأولية في الفوائت، هو وجوب القضاء حتی یقوم دليل علی العدم و بالعکس...» یعنی: آیا مقتضای اصول و قواعد اولیه این است که قضای عبادت فائته، واجب است تا زمانی که دلیل برخلاف این اصول و قواعد بیاید یا قضیه برعکس است؛ یعنی فینفسه قضا واجب نیست تا زمانی که دلیلی بر وجوب قضا بیابیم؟<ref>ر.ک: همان، ص102</ref> | |||
==وضعیت کتاب== | ==وضعیت کتاب== | ||