الإفصاح عن أحوال رواة الصحاح: تفاوت میان نسخه‌ها

در ادامه، تعريف علم حديث و معناى لغوى و اصطلاحى و مصطلحات جرح و تعديل و سپس شرح حال مؤلف به قلم شيخ [[شیخ راضی، طاهر|طاهر شيخ راضى]]، اساتيد و شاگردان، ويژگى‌هاى اخلاق و وفات و مدفنش ذكر شده است.<ref>ر.ك: همان، ص34-8</ref>

محقق همچنين شيوه تحقيق كتاب را كه عبارت از: استنساخ، مقابله نسخه چاپى با خطى، استخراج آيات قرآنى و روايات و اقوال رجالى از مصادر اصلى، تقويم نص و فهرست‌نگارى است، ذكر كرده است.<ref>ر.ك: همان، ص38-35</ref>

وى در بخشى از مقدمه به نقل از [[حاكم نيشابورى]] در كتاب [[معرفة علوم الحديث]] به اسلوب خاص [[اميرالمؤمنين على(ع)]] در تحقيق و تثبيت در روايت حديث اشاره كرده است؛ آن حضرت زمانى كه حديثى را شخصاً از [[پيامبر(ص)]] نمى‌شنيد، سپس آن را از ديگرى مى‌شنيد، آن محدث را اگرچه ثقه و مورد اعتماد بود، قسم مى‌داد؛ براى آنكه با آن قسم علم پيدا كند كه بر رسول‌الله(ص) دروغى بسته نشده است.<ref>ر.ك: همان، ص12</ref>

[[ابوحمزه ثمالى، ثابت بن ابى‌صفيه]] از جمله راويان مطرح‌شده در كتاب است. نويسنده ابتدا با اصطلاحاتى از منابع اهل سنت كه در علم رجال، حاكى از ضعف راوى است، چون «ليس بشيء»، «ليّن الحديث»، «ليس بثقة» از وى ياد مى‌كند، سپس در نقد اين ديدگاه‌ها برخى كلمات اهل سنت را تعصب نسبت به باطل و براى مخالفت با اهل‌بيت(ع) دانسته كه رسول‌الله(ص) تمسك به آنها را بر امتش واجب كرده است. [[نجاشى]] چنين نقل مى‌كند كه [[امام جعفر صادق(ع)|امام صادق(ع)]] فرمودند: «ابوحمزه در زمان خود مانند سلمان در زمانش بوده است»؛ البته در كشّى اين روايت به [[امام رضا(ع)]] منتسب و به [[لقمان]] تشبيه شده است.<ref>ر.ك: متن كتاب، ج 1، ص222-221</ref>

محقق كتاب، آدرس اقوال كتاب را با ذكر شماره جلد و صفحه آورده است. اگر موردى را هم مانند ابن حيان نيافته است، به آن اشاره كرده است.<ref>ر.ك: پاورقى ص163، شماره 9</ref>