۶۱٬۱۸۹
ویرایش
أسماء الأدوية: تفاوت میان نسخه‌ها
جز
جایگزینی متن - 'ر.ك:' به 'ر.ک:'
جز (جایگزینی متن - 'پزشك' به 'پزشک') |
جز (جایگزینی متن - 'ر.ك:' به 'ر.ک:') |
||
| خط ۴۸: | خط ۴۸: | ||
چنان كه مؤلف در مقدمه بيان كرده اين اثر بر اساس ترتيب حروف الفبا تدوين يافته است، يعنى از حرف الف شروع شده و با حرف ياء پايان مى‌پذيرد. مؤلف در هر حرف علاوه بر نظر داشتن به حرف اول به حرف دوم نيز توجه دارد، يعنى علاوه بر رعايت ترتيب حروف در اول كلمه، در حرف دوم هر كلمه نيز ترتيب حروف رعايت مى‌شود. البته در بسيارى از موارد حرف سوم و حرف‌هاى بعدى هم مورد توجه قرار مى‌گيرد ولى لزوماً اين‌گونه نيست. | چنان كه مؤلف در مقدمه بيان كرده اين اثر بر اساس ترتيب حروف الفبا تدوين يافته است، يعنى از حرف الف شروع شده و با حرف ياء پايان مى‌پذيرد. مؤلف در هر حرف علاوه بر نظر داشتن به حرف اول به حرف دوم نيز توجه دارد، يعنى علاوه بر رعايت ترتيب حروف در اول كلمه، در حرف دوم هر كلمه نيز ترتيب حروف رعايت مى‌شود. البته در بسيارى از موارد حرف سوم و حرف‌هاى بعدى هم مورد توجه قرار مى‌گيرد ولى لزوماً اين‌گونه نيست. | ||
مؤلف در اين اثر ابتدا نام مشهور ادويه مفرده را مى‌نويسد و در ادامه نام معادل در زبان‌هاى ديگر را بيان مى‌كند. از آنجا كه اين اثر براى دانش‌پژوهان هندى زبان به رشته تحرير درآمده است، مؤلف متعهد است كه هميشه معادل هندى مفردات را ذكر كند، ولى علاوه بر اين، معادل فارسى، عربى، تركى، سريانى، يونانى، رومى، قبطى، مصرى، شامى، عبرانى، سندى و گاه گويش‌هاى مختلف و لغات محلى يك كلمه از شهرهايى مانند: شيراز، اصفهان، بخارا، گرگان، تنكابن، طبرستان .<ref>ر. | مؤلف در اين اثر ابتدا نام مشهور ادويه مفرده را مى‌نويسد و در ادامه نام معادل در زبان‌هاى ديگر را بيان مى‌كند. از آنجا كه اين اثر براى دانش‌پژوهان هندى زبان به رشته تحرير درآمده است، مؤلف متعهد است كه هميشه معادل هندى مفردات را ذكر كند، ولى علاوه بر اين، معادل فارسى، عربى، تركى، سريانى، يونانى، رومى، قبطى، مصرى، شامى، عبرانى، سندى و گاه گويش‌هاى مختلف و لغات محلى يك كلمه از شهرهايى مانند: شيراز، اصفهان، بخارا، گرگان، تنكابن، طبرستان .<ref>ر.ک: اسماء الادويه، ص59 و 63 و 65</ref>را بيان مى‌كند. | ||
==گزارش محتوا== | ==گزارش محتوا== | ||
| خط ۵۵: | خط ۵۵: | ||
کتاب اسماء الادويه اثرى در نوع خود بسيار مفيد است. مؤلف در نگارش اين اثر - همانند شيوه و سبك او در نگارش آثار ديگرش - از منابع و اقوال پزشکان بسيارى استفاده مى‌كند كه از آن جمله‌اند: غافقى .<ref>همان، ص31</ref>، بغدادى .<ref>همان</ref>، حكيم على گيلانى شارح قانون .<ref>همان، ص33</ref>، حكيم عبدالحميد .<ref>همان، ص37</ref>، حكيم علوى خان .<ref>همان، ص38</ref>، حكيم مير محمد مؤمن .<ref>همان، ص42</ref>، ابن بيطار .<ref>همان، ص46</ref>، امين الدوله.<ref>همان، ص104</ref>، مؤلف اختيارات بديعى .<ref>همان، ص104</ref>، [[ابن‌سینا، حسین بن عبدالله|ابوعلى سينا]] .<ref>همان، 116</ref>، عقيلى خراسانى .<ref>همان، ص155</ref>، داود انطاكى .<ref>همان، ص176</ref>، حكيم غلام امام .<ref>همان، ص178</ref>و يوسفى .<ref>همان، ص179</ref> | کتاب اسماء الادويه اثرى در نوع خود بسيار مفيد است. مؤلف در نگارش اين اثر - همانند شيوه و سبك او در نگارش آثار ديگرش - از منابع و اقوال پزشکان بسيارى استفاده مى‌كند كه از آن جمله‌اند: غافقى .<ref>همان، ص31</ref>، بغدادى .<ref>همان</ref>، حكيم على گيلانى شارح قانون .<ref>همان، ص33</ref>، حكيم عبدالحميد .<ref>همان، ص37</ref>، حكيم علوى خان .<ref>همان، ص38</ref>، حكيم مير محمد مؤمن .<ref>همان، ص42</ref>، ابن بيطار .<ref>همان، ص46</ref>، امين الدوله.<ref>همان، ص104</ref>، مؤلف اختيارات بديعى .<ref>همان، ص104</ref>، [[ابن‌سینا، حسین بن عبدالله|ابوعلى سينا]] .<ref>همان، 116</ref>، عقيلى خراسانى .<ref>همان، ص155</ref>، داود انطاكى .<ref>همان، ص176</ref>، حكيم غلام امام .<ref>همان، ص178</ref>و يوسفى .<ref>همان، ص179</ref> | ||
هر چند از آنجا كه مؤلف قصد دارد نوشته‌اش دراز دامن و مطول شود تا مراجعه به آن سخت نباشد، در بيشتر موارد نقل قول‌ها را بدون ذكر قائلين آنها متذكر مى‌شود.<ref>ر. | هر چند از آنجا كه مؤلف قصد دارد نوشته‌اش دراز دامن و مطول شود تا مراجعه به آن سخت نباشد، در بيشتر موارد نقل قول‌ها را بدون ذكر قائلين آنها متذكر مى‌شود.<ref>ر.ک: اسماء الادويه، ص68 و 69 و 70 و 71</ref> | ||
البته اين اثر براى كسانى كه آشنايى با زبان و گويش هندى ندارند چندان قابل استفاده نيست، ولى در كل مى‌توان آن را فرهنگ‌نامه‌اى جامع و سودمند براى پژوهشگران طب سنتى و نيز فرهنگ‌نامه‌نويسان دانست. | البته اين اثر براى كسانى كه آشنايى با زبان و گويش هندى ندارند چندان قابل استفاده نيست، ولى در كل مى‌توان آن را فرهنگ‌نامه‌اى جامع و سودمند براى پژوهشگران طب سنتى و نيز فرهنگ‌نامه‌نويسان دانست. | ||