دوستی در قرآن و حدیث: تفاوت میان نسخه‌ها

# تلاش شده تمامى روايات مربوط به يك موضوع، از مصادر روايى شيعه و اهل سنّت گرد آيند و سپس جامع‌ترين، استوارترين و كهن‌ترين مصدر، گزينش شود.

# از تكرار روايات، پرهيز شده، مگر در مواردى كه متن‌ها كاملاً متفاوت و مَروىٌّ‌عنه، متعدد باشد؛ نكته مهمى در تفاوت الفاظ، نهفته باشد؛ تفاوت لفظى در متون شيعى و سنّى وجود داشته باشد؛ متن روايت، كمتر از يك سطر و مربوط به دو باب باشد.

# متن‌هاى واحدى، هم از پيامبر(ص) و هم از يكى از معصومان(ع) نقل شده باشد، كه حديث پيامبر اكرم(ص) در متن مى‌آيد و روايت ساير معصومان(ع) در پاورقى اشاره مى‌شود.

# پس از ذكر آيات در هر موضوع، روايات به ترتيب معصومان(ع) از پيامبر اسلام تا امام دوازدهم، نقل مى‌گردد، مگر آن‌كه روايتى در تفسير آيه وارد شده باشد كه بر تمامى روايات، مقدّم مى‌شود.

# البته گاه، هماهنگى چند روايت، موجب مى‌شود كه ترتيب مذكور در بند چهار، رعايت نشود.

# در ابتداى روايات، فقط نام پيامبر(ص) و معصوم(ع) ذكر مى‌شود، مگر آن‌كه راوى، نقل كننده فعل معصوم باشد، يا سؤال و جوابى در ميان باشد، و يا آن‌كه راوى، لفظى را در متن آورده باشد كه سخن مروىٌّ‌عنه نيست.

# با توجه به تعدّد اسامى معصومان(ع)، نام واحدى براى آنها انتخاب شده كه در ابتداى روايت، ذكر مى‌شود.

# مصادر روايات، در پاورقى و به ترتيب معتبرترين مصدر، تنظيم شده است.

# در غير مسائل اصولى، به ارائه مصدر در پاورقى اكتفا مى‌شود.

# در صورتى‌كه دسترسى به مصادر اوّليه ممكن باشد، حديث از مصادر اوّليه نقل مى‌گردد، به‌جز نشانى [[بحار الأنوار الجامعة لدرر أخبار الأئمة الأطهار(ع)|بحارالأنوار]] در احاديث شيعه و كنزالعمّال در احاديث اهل سنت كه در پايان نشانى‌ها خواهد آمد.

# پس از ذكر مصادر، گاه با تعبير «ر. ك: (رجوع كنيد:)»، ارجاعاتى به برخى از منابع داده شده است. در چنين مواردى، متن ارجاعى تفاوت زيادى با متن نقل شده داشته است.

# گاه، ارجاعات، به ابواب ديگر همان كتاب است كه تناسب محتوايى ميان پاره‌اى از روايات آنها وجود داشته است.

# در «درآمد» كتاب و نيز در توضيحات و جمع‌بندى‌هايى در پايان برخى فصول و ابواب آمده‌اند، چشم‌انداز كلّى روايات كتاب و باب و گاه، حلّ پاره‌اى از دشوارى‌هاى موجود در احاديث را نشان مى‌دهد.

# و مهم‌ترين نكته، اينكه تلاش شده است تا در حدّ امكان، از طريق تأييد مضمون احاديث باب به وسيله قرائن عقلى و نقلى، تحصيل وثوق نوعى به صدور مجموعه آنها امكان‌پذير باشد<ref>پيش‌گفتار، ص14 و 15</ref>