منطق تفسیر قرآن (4)؛ زبان قرآن، هرمنوتیک، فرهنگ زمانه: تفاوت میان نسخه‌ها

منطق تفسیر قرآن، «مبانى، قواعد، سنجه‌ها، روش‌ها، گرایش‌ها و شیوه تحقیق در تفسیر قرآن و مباحث جدید تفسیر (فلسفه تفسیر) که مراعات آن‌ها مى‌تواند از خطاى مفسران جلوگیرى کند» است. به‌عبارت‌دیگر، قواعد، ضوابط‍‌ و روش‌هاى استنباط‍‌ از قرآن کریم است که راه برداشت صحیح از قرآن را به جویندگان مى‌آموزد. بنابراین منطق تفسیر قرآن شامل موارد ذیل است: مبانى تفسیر؛ قواعد تفسیر؛ روش‌هاى تفسیرى؛ گرایش‌هاى تفسیرى؛ روش پژوهش در تفسیر و علوم قرآن و مباحث جدید دانش تفسیر(فلسفه تفسیر). نویسنده در «منطق تفسیر قرآن (1)» به موارد اول و دوم، در «منطق تفسیر قرآن (2)» به مورد سوم و چهارم و در«منطق تفسیر قرآن (3)» به مورد پنجم پرداخته و در «منطق تفسیر (4)»، کتاب پیش رو، به مورد ششم پرداخته است<ref>پیشگفتار، ص19- 20</ref>

# تبیین مباحث جدید تفسیر و علوم قرآن (فلسفه تفسیر)؛

# نقد و بررسى دیدگاه‌ها؛

در مقدمه اول دوم، به تألیف متون درسی توسط جامعة المصطفی(ص) و نیز موضوع اثر حاضر اشاره شده <ref>مقدمات، ص5- 9</ref> و در پیشگفتار، مفهوم‌شناسی منطق تفسیر و شیوه کتاب، توضیح داده شده است<ref>پیشگفتار، ص19- 22</ref>

# کاوش‌هایى درباره رابطه قرآن و فرهنگ زمانه، که در پاسخ به شبهات این حوزه شکل گرفت.

# مطالعاتى درباره رابطه تفسیر قرآن و هرمنوتیک که در اثر ترجمه آثار دانشمندان حوزه هرمنوتیک از غرب، سازمان یافت.

به اعتقاد نویسنده، مبحث هرمنوتیک و رابطه آن با تفسیر قرآن، نیاز به بررسى دارد و لذا در فصل آخر، به‌صورت خلاصه، به برخى مباحث هرمنوتیک و پیامدهاى قابل قبول و پیامدهاى منفى و باطل آن پرداخته شده است<ref>ر.ک: همان، ص332</ref>

# تعریف و بررسى مباحث جدید دانش تفسیر و جداسازى آن‌ها و تبیین مرزهاى هر کدام؛

# بهره‌گیرى از مطالب جدید مطرح‌شده در دانش تفسیر مانند نشانه‌شناسى، زبان‌شناسى، زبان قرآن، قرآن و فرهنگ زمانه و هرمنوتیک؛