۴۲۵٬۲۲۵
ویرایش
جز (جایگزینی متن - 'قديمي' به 'قدیمی') |
جز (جایگزینی متن - 'هاند' به 'هاند') |
||
| خط ۴۶: | خط ۴۶: | ||
در این مجموعه، علاوه بر ترجمه متن رسالهها، براى هر رساله مقدمه مستقلى نیز در آغاز نگاشته شده است که مضمون و محتواى آن، عمدتاً متخذ از مقدمههایى است که مصحح خود بر رسالهها نگاشته است و مترجم کوشیده است تا نکات عمده آنها را بهصورت جمع و تلخیص، در آغاز رساله بیاورد. ضمناً سه مکتوب دیگر از کندى که در مجموعهاى از رسالههاى او آمده است و در مجموعه رسائل کندى به تصحیح ابوریده نیامده، در پایان افزوده شده و منابع اصلى آنها نیز در آغاز هر مکتوب مشخص گردیده است<ref>ر.ک: همان، صفحه نه - ده</ref>؛ از آن جملهاند: | در این مجموعه، علاوه بر ترجمه متن رسالهها، براى هر رساله مقدمه مستقلى نیز در آغاز نگاشته شده است که مضمون و محتواى آن، عمدتاً متخذ از مقدمههایى است که مصحح خود بر رسالهها نگاشته است و مترجم کوشیده است تا نکات عمده آنها را بهصورت جمع و تلخیص، در آغاز رساله بیاورد. ضمناً سه مکتوب دیگر از کندى که در مجموعهاى از رسالههاى او آمده است و در مجموعه رسائل کندى به تصحیح ابوریده نیامده، در پایان افزوده شده و منابع اصلى آنها نیز در آغاز هر مکتوب مشخص گردیده است<ref>ر.ک: همان، صفحه نه - ده</ref>؛ از آن جملهاند: | ||
# درباره ماهیت خواب و رؤیا: این رساله از مهمترین رسالههاى کندى است که ابن ندیم و ابن ابىاصیبعه از آن با عنوان «رسالة في علة النوم و الرؤيا و ما يرمز به النفس» یاد | # درباره ماهیت خواب و رؤیا: این رساله از مهمترین رسالههاى کندى است که ابن ندیم و ابن ابىاصیبعه از آن با عنوان «رسالة في علة النوم و الرؤيا و ما يرمز به النفس» یاد کردهاند<ref>ر.ک: متن کتاب، ص159</ref>. | ||
# گفتار کندى به نقل از صوان الحكمة: در آغاز این مکتوب چنین آمده است: «از آن جمله است سخن او: اگر علت اولى – تعالى – بهواسطه فیضش بر ما، با ما مرتبط است و ما با او جز از ناحیه فیضش ارتباط نداریم، تنها به اندازهاى که فیضگیرنده مىتواند فیضدهنده را درک کند، مىتوانیم او را درک کنیم. پس لازم است که اندازه احاطه او بر خودمان را با اندازه درک خود از او مقایسه نکنیم؛ زیرا او عزیزتر و در فروگرفتن ما شاملتر و شدیدتر است. پس چون چنین است، آنکه گمان کند که علت اولى از جزئیات آگاه نیست، از حق بسیار دور است»<ref>ر.ک: همان، ص207</ref>. | # گفتار کندى به نقل از صوان الحكمة: در آغاز این مکتوب چنین آمده است: «از آن جمله است سخن او: اگر علت اولى – تعالى – بهواسطه فیضش بر ما، با ما مرتبط است و ما با او جز از ناحیه فیضش ارتباط نداریم، تنها به اندازهاى که فیضگیرنده مىتواند فیضدهنده را درک کند، مىتوانیم او را درک کنیم. پس لازم است که اندازه احاطه او بر خودمان را با اندازه درک خود از او مقایسه نکنیم؛ زیرا او عزیزتر و در فروگرفتن ما شاملتر و شدیدتر است. پس چون چنین است، آنکه گمان کند که علت اولى از جزئیات آگاه نیست، از حق بسیار دور است»<ref>ر.ک: همان، ص207</ref>. | ||
ویرایش