مکاشفات رضوی: تفاوت میان نسخه‌ها

[[منصوري، کوروش]] (مصحح)

|-

| data-type="language" | فارسی

مولوی، جلال‌الدین محمد بن محمد، 604 - 672ق. مثنوي - نقد و تفسير  

'''مکاشفات رضوی'''، اثر ادبی و عرفانی «[[لاهوری، محمدرضا|مولوی محمدرضا لاهوری]]» – از عالمان قرن یازدهم هجری - ‌و شرح ترتیبی بر [[مثنوی معنوی|مثنوی مولوی]] است. این شرح، یکى از شروح بسیار ممتاز و پرمایه و کهن شبه قاره هند است که در آن، مطالب [[مثنوی معنوی|مثنوی]] به‌صورت کوتاه و روان شرح و گزارش و ابیات مشکل هر شش دفتر به‌دقت بررسى و حلّ شده است. شرح مذکور، کامل است و شامل همه ابیات هر شش دفتر مثنوی می‌شود.

#:پس ماهى کنایت باشد از شخص غافل که از قرب حقّ بى‏‌خبر است و حاصل معنى آنکه، غیر غافل هرکه به‌قدر آگاهى داشت، به کام دل رسید و آنکه بى‏‌روزیست، بى‏‌رو بى‏‌مروّت را گویند؛ یعنى، هر کاملى که مروّت با نفس نگردد، محکوم او نگردید و به پیروى زندگانى کرد، روزش دیر پایید؛ یعنى عمر باقى و حیات جاوید یافت<ref>ر.ک: همان، صفحه دوازده</ref>.

# ‌شارح براى جمع‌‏بندى سخن خود با کلماتى مانند: «یعنى»، «أي»، «حاصل کلام آنکه» و «مى‌گوید که»، شرح ابیات را آغاز کرده و به پایان رسانده است؛ البته این‌گونه سبک و روش از دیرباز، به‌ویژه در نزد شارحان، حواشى‏‌نویسان و مفسران شبه قاره هند، رسمى معهود بوده است<ref>ر.ک: همان</ref>.

# ‌شارح در داستان برخاستن مخالفت و عداوت از میان نصارى...، از امام دوازدهم(‌ع)، ‌سخن ‏گفته و احتمال داده که مراد مولوی، ظهور حضرت صاحب‌الامر باشد<ref>ر.ک: متن کتاب، ص452</ref>.

# ‌همو در شرح بیتى دیگر، از [[امام سجاد(ع)|حضرت زین‌العابدین(‌ع)]]، ‌به‌عنوان امام و سیدالمتقین یاد کرده است<ref>ر.ک: مقدمه مصحح، صفحه پانزده</ref>.

[[مثنوی معنوی]]

   

[[رده:کتاب‌شناسی]]