فصول: تفاوت میان نسخه‌ها

<div class='wikiInfo'>

|+ |

! نام کتاب!! data-type='bookName'|فصول

|data-type='otherBookNames'|

|data-type='authors'|[[نصيرالدين طوسي، محمد بن محمد]] (نويسنده)

[[دانش‌پژوه، محمدتقي]] (گردآورنده)

|data-type='language'| فارسي عربي

|data-type='congeressCode' style='direction:ltr'|

|data-type='subject'|

|data-type='publisher'|دانشگاه تهران  

|data-type='publishPlace'| ايران - تهران

|ata-type='publishYear'|مجلد1: 1335ش ,  

|-class='articleCode'

|data-type='automationCode'|AUTOMATIONCODE37551AUTOMATIONCODE

'''فصول'''، اثر خواجه نصیرالدین طوسی، رساله نسبتا کوچکی است به زبان فارسی در باب کلام و اعتقادات شیعی که به‎همراه ترجمه تازی آن از رکن‎الدین محمد بن علی گرگانی استرآبادی (زنده در 697 و 728ق)، توسط محمدتقی دانش‎پژوه، چاپ و عرضه شده است.

خواجه این فصول را چنانکه از دیباچه ترجمه تازی و دیباچه گزارش سیوری برمی‎آید، به نام «الفصول في الأصول» نامیده، ولی در فهرست‎ها همان فصول خوانده شده است<ref>دائرةالمعارف طهور</ref>.

آنچه باعث اهمیت کتاب می‎شود، این است که می‎توان آراء کلامی خواجه را‎ در آن جستجو نمود<ref>سلیمانی بهبهانی، عبدالرحیم؛ کیایی، سید قاسم، ص136</ref>.

این اثر، رساله‎ای است در اثبات پنج اصل اعتقادی که در چهار فصل تنظیم شده است: فصل اول: توحید؛ فصل دوم: عدل؛ فصل سوم: نبوت و امامت و فصل چهارم: معاد. خواجه ابتدا همان فصل نخستین را که در توحید است نگاشته، سپس به درخواست دوستی، دیگر فصل‎ها را بر آن افزوده است. هر فصل نیز به عناوین جزئی‎تری مانند: اصل، تقسیم، هدایه، تبصره، فایده و لطیفه، تقسیم می‎شود<ref>ر.ک: محمودی، ملیحه، ص36</ref>.

خواجه در این کتاب از فیلسوفان و اشعریان جبری خرده گرفته و اندیشه معتزلیان و امامیان را استوار بداشت. این کتاب همانند کتاب «قواعد العقائد» خواجه است که یک دوره کلام شیعی در آن آورده، اما کوچک‎تر از آن می‎باشد. خواجه در این کتاب درست به روش کلامیان رفته و رشته آشنایی خویش را با فیلسوفان گسسته است<ref>دائرةالمعارف طهور</ref>.

طوسی، گذشته از بسیاری از مسائل در زمینه آفریده شدن عقول از خداوند و مسئله صدور کثیر از واحد، بر فیلسوفان تاخته است... یکی از شاهکارهای او در آن، یاری از آیین دوازده امامیان می‎باشد و گرچه پیش از او ابواسحاق ابراهیم نوبختی دانشمند نیمه نخستین سده چهارم در «الياقوت» و شیخ مفید و سید مرتضی و شیخ طوسی و کراجکی و ابن زهره و دیگران کتاب‎ها نوشته و این آیین را مدلل ساخته‎اند، ولی گویا نوشته‎های آنان به‎روشنی و گزیدگی نگارش‎های طوسی نباشد<ref>ر.ک: دیباچه، ص4-5</ref>.