۴۲۵٬۲۲۵
ویرایش
جز (جایگزینی متن - ' (ع)' به '(ع)') |
جز (جایگزینی متن - ')گ' به ') گ') |
||
خط ۷۳: | خط ۷۳: | ||
همچنين [[ابن تیمیه، احمد بن عبدالحلیم|ابن تیمیه]] به اعتقاد شيعه در مورد افعال بندگان خدا خرده گرفته كه مىگويد: دلالتهاى فراوانى وجود دارد كه هر حادثى، خالقش خداست و فعل بندگان گنهكار از جمله حوادث است و هر ممكنى، وجود و عدم را مىپذيرد، پس اگر خدا بخواهد صورت مىپذيرد و اگر نخواهد نمىشود و فعل بنده از جمله ممكنات است. | همچنين [[ابن تیمیه، احمد بن عبدالحلیم|ابن تیمیه]] به اعتقاد شيعه در مورد افعال بندگان خدا خرده گرفته كه مىگويد: دلالتهاى فراوانى وجود دارد كه هر حادثى، خالقش خداست و فعل بندگان گنهكار از جمله حوادث است و هر ممكنى، وجود و عدم را مىپذيرد، پس اگر خدا بخواهد صورت مىپذيرد و اگر نخواهد نمىشود و فعل بنده از جمله ممكنات است. | ||
مؤلف از [[ابن تیمیه، احمد بن عبدالحلیم|ابن تیمیه]] نقل مىكند كه درباره عصمت ائمه(ع)گفته است: «عصمت انبياء بدعت است و اولين كسى كه اين بدعت را گذاشت، ابن سباء بود و اين قول از ابن سباء و تابعينش معروف است.» سپس [[ابن تیمیه، احمد بن عبدالحلیم|ابن تیمیه]] ادامه مىدهد كه عصمت ابوبكر و عمر، برتر از عصمت على(ع) است. در مورد تقيه گفته است كه رافضه انسانهاى منافقى هستند كه با مجوز تقيه، چيزى مىگويند كه به آن اعتقاد ندارند اما نويسنده به تمامى اين شبهات، به خوبى پاسخ داده است. | مؤلف از [[ابن تیمیه، احمد بن عبدالحلیم|ابن تیمیه]] نقل مىكند كه درباره عصمت ائمه(ع) گفته است: «عصمت انبياء بدعت است و اولين كسى كه اين بدعت را گذاشت، ابن سباء بود و اين قول از ابن سباء و تابعينش معروف است.» سپس [[ابن تیمیه، احمد بن عبدالحلیم|ابن تیمیه]] ادامه مىدهد كه عصمت ابوبكر و عمر، برتر از عصمت على(ع) است. در مورد تقيه گفته است كه رافضه انسانهاى منافقى هستند كه با مجوز تقيه، چيزى مىگويند كه به آن اعتقاد ندارند اما نويسنده به تمامى اين شبهات، به خوبى پاسخ داده است. | ||
مؤلف مىگويد كه [[ابن تیمیه، احمد بن عبدالحلیم|ابن تیمیه]]، منكر شفاعت نيست بلكه از ظاهر عبارات او استفاده مىشود كه شفاعت بعد از دخول جهنم حاصل مىشود و مخصوص پيامبر است و افرادى را كه ذرهاى از ايمان در قلبشان باشد از جهنم خارج مىكند. | مؤلف مىگويد كه [[ابن تیمیه، احمد بن عبدالحلیم|ابن تیمیه]]، منكر شفاعت نيست بلكه از ظاهر عبارات او استفاده مىشود كه شفاعت بعد از دخول جهنم حاصل مىشود و مخصوص پيامبر است و افرادى را كه ذرهاى از ايمان در قلبشان باشد از جهنم خارج مىكند. |
ویرایش