۴۲۵٬۲۲۵
ویرایش
جز (جایگزینی متن - ' ،' به '،') |
جز (جایگزینی متن - ' .' به '.') |
||
خط ۴۵: | خط ۴۵: | ||
نویسنده، منابع کتاب را در چهار بخش مجزا ذکر کرده است؛ قرآن کریم، کتابهای تفسیری قرآن کریم مانند تفسیرهای [[أنوار التنزيل و أسرار التأويل (تفسير البيضاوي)|بیضاوی]]، [[تفسير القرآن العظيم (ابن كثير)|ابن کثیر]]، المنار [[رضا، محمد رشید|رشید رضا]]، [[جامع البيان في تفسير القرآن (تفسير الطبري)|جامع البیان]] [[طبری، محمد بن جریر|طبری]]، [[روح المعاني في تفسير القرآن العظيم و السبع المثاني|روح المعاني]] [[آلوسی، محمود بن عبدالله|آلوسی]]، [[تفسير البغوي|معالم التنزيل]] [[بغوی، حسین بن مسعود|بغوی]] و...، کتابهای روایی مانند [[صحيح البخاري|جامع بخاری]]، [[سنن ابن ماجة|سنن ابن ماجه]]، [[سنن أبيداود|سنن ابو داود]]، [[صحيح مسلم|صحیح مسلم]]، صحیح ابن حبان، مجمع الزوائد هیثمی، [[النهاية في غريب الحديث و الأثر|النهاية في غريب الحديث]] [[ابن اثیر، مبارک بن محمد|جزری]] و... و منابع عام مانند [[احياء علوم الدين]] [[غزالی، محمد بن محمد|غزالی]]، أدب المفتی و المستفتی [[ابن صلاح، عثمان بن عبدالرحمن|عثمان شهروزی]]، [[أساس البلاغة]] [[زمخشری، محمود بن عمر|زمخشری]]، اسلوب المحاورة في القرآن الکریم عبدالکریم حنفی، [[إعجاز القرآن]] [[باقلانی، محمد بن طیب|باقلانی]]، البیان في أقسام القرآن، البیان و التبيين [[جاحظ، عمرو بن بحر|جاحظ]] و... .<ref>ر.ک: فهرست منابع کتاب، ص483-491</ref> | نویسنده، منابع کتاب را در چهار بخش مجزا ذکر کرده است؛ قرآن کریم، کتابهای تفسیری قرآن کریم مانند تفسیرهای [[أنوار التنزيل و أسرار التأويل (تفسير البيضاوي)|بیضاوی]]، [[تفسير القرآن العظيم (ابن كثير)|ابن کثیر]]، المنار [[رضا، محمد رشید|رشید رضا]]، [[جامع البيان في تفسير القرآن (تفسير الطبري)|جامع البیان]] [[طبری، محمد بن جریر|طبری]]، [[روح المعاني في تفسير القرآن العظيم و السبع المثاني|روح المعاني]] [[آلوسی، محمود بن عبدالله|آلوسی]]، [[تفسير البغوي|معالم التنزيل]] [[بغوی، حسین بن مسعود|بغوی]] و...، کتابهای روایی مانند [[صحيح البخاري|جامع بخاری]]، [[سنن ابن ماجة|سنن ابن ماجه]]، [[سنن أبيداود|سنن ابو داود]]، [[صحيح مسلم|صحیح مسلم]]، صحیح ابن حبان، مجمع الزوائد هیثمی، [[النهاية في غريب الحديث و الأثر|النهاية في غريب الحديث]] [[ابن اثیر، مبارک بن محمد|جزری]] و... و منابع عام مانند [[احياء علوم الدين]] [[غزالی، محمد بن محمد|غزالی]]، أدب المفتی و المستفتی [[ابن صلاح، عثمان بن عبدالرحمن|عثمان شهروزی]]، [[أساس البلاغة]] [[زمخشری، محمود بن عمر|زمخشری]]، اسلوب المحاورة في القرآن الکریم عبدالکریم حنفی، [[إعجاز القرآن]] [[باقلانی، محمد بن طیب|باقلانی]]، البیان في أقسام القرآن، البیان و التبيين [[جاحظ، عمرو بن بحر|جاحظ]] و....<ref>ر.ک: فهرست منابع کتاب، ص483-491</ref> | ||
==گزارش محتوا== | ==گزارش محتوا== | ||
خط ۵۸: | خط ۵۸: | ||
مصطفی سعید، در تمهید به تعریف اعجاز تأثیری و قرآن کریم و مفهوم دعوت میپردازد. او در تعریف اعجاز تأثیری هرکدام از اعجاز و تأثیر را در لغت و اصطلاح تعریف میکند و در تعریف واژه ترکیبی اعجاز تأثیری اینچنین میگوید: «هو أن للقرآن الكريم تأثيرا بأسلوبه على سامعه و قارئه من خلال سلطانه العجيب الذي يؤثر في القلوب المؤمنة و الكافرة، فهو وجه مستقل من أوجه الإعجاز القرآني، قد أشار إليه السابقون، و يظهر هذا الإعجاز التأثيرى فيما يتركه من أثر على سامعه و قارئه ظاهرا و باطنا، فما أن يقرأ الإنسان آيات من الذكر الحكيم أو يسمعها تتلى عليه، إلا و يشعر في نفسه وقعا خاصا، و يحس فى قلبه تأثيرا خاصا، و سلطانا عجيبا، لا يكون أبدا لغير آيات القرآن الكريم، لأنه كلام رب العالمين؛ اساس روش قرآن کریم بهگونهای است که به دلیل سلطه عجیبی که در قلوب دارد، شنونده را تحت تأثیر قرار میدهد. این وجه از اعجاز قرآنی، وجه مستقلی از وجوه اعجاز قرآنی است که پیشینیان نیز به آن اشاره کردهاند. نمود این اعجاز تأثیری در اثر ظاهری و باطنیای است که بر شنونده میگذارد؛ یعنی انسان با خواندن این آیات و یا شنیدن آن در نفسش تأثیر ویژهای را میبیند و در قلبش احساس خاصی پیدا میکند که هیچگاه در جای دیگر (غیر آیات قرآن کریم) نمیتواند آن را بیابد. علت این امر این است که قرآن، کلام پروردگار عالمیان است». وی سپس به شرح بیشتر این تعریف میپردازد.<ref>ر.ک: همان، ص19-24</ref> او، قرآن و دعوت را هم تعریف میکند و شرح میدهد.<ref>ر.ک: همان، ص24-30</ref> | مصطفی سعید، در تمهید به تعریف اعجاز تأثیری و قرآن کریم و مفهوم دعوت میپردازد. او در تعریف اعجاز تأثیری هرکدام از اعجاز و تأثیر را در لغت و اصطلاح تعریف میکند و در تعریف واژه ترکیبی اعجاز تأثیری اینچنین میگوید: «هو أن للقرآن الكريم تأثيرا بأسلوبه على سامعه و قارئه من خلال سلطانه العجيب الذي يؤثر في القلوب المؤمنة و الكافرة، فهو وجه مستقل من أوجه الإعجاز القرآني، قد أشار إليه السابقون، و يظهر هذا الإعجاز التأثيرى فيما يتركه من أثر على سامعه و قارئه ظاهرا و باطنا، فما أن يقرأ الإنسان آيات من الذكر الحكيم أو يسمعها تتلى عليه، إلا و يشعر في نفسه وقعا خاصا، و يحس فى قلبه تأثيرا خاصا، و سلطانا عجيبا، لا يكون أبدا لغير آيات القرآن الكريم، لأنه كلام رب العالمين؛ اساس روش قرآن کریم بهگونهای است که به دلیل سلطه عجیبی که در قلوب دارد، شنونده را تحت تأثیر قرار میدهد. این وجه از اعجاز قرآنی، وجه مستقلی از وجوه اعجاز قرآنی است که پیشینیان نیز به آن اشاره کردهاند. نمود این اعجاز تأثیری در اثر ظاهری و باطنیای است که بر شنونده میگذارد؛ یعنی انسان با خواندن این آیات و یا شنیدن آن در نفسش تأثیر ویژهای را میبیند و در قلبش احساس خاصی پیدا میکند که هیچگاه در جای دیگر (غیر آیات قرآن کریم) نمیتواند آن را بیابد. علت این امر این است که قرآن، کلام پروردگار عالمیان است». وی سپس به شرح بیشتر این تعریف میپردازد.<ref>ر.ک: همان، ص19-24</ref> او، قرآن و دعوت را هم تعریف میکند و شرح میدهد.<ref>ر.ک: همان، ص24-30</ref> | ||
مصطفی سعید مصطفی خلیل، مطالب کتاب را بهصورت خلاصه در خاتمه کتاب آورده و چنین مینویسد: طبیعت این کتاب اقتضا میکرد که در دو باب واقع شود و مقدمه و تمهیدی داشته باشد و پایان آن خاتمهای. عنوان باب اول، اعجاز تأثیری قرآن کریم است و این امر در میان مباحثی درباره ریشه این اعجاز روشن میشود و در این باب از منشأ این اعجاز تأثیری و ریشه عملی آن و ارتباطش با دیگر وجوه اعجاز صحبت میشود. سپس از معلوماتی که علامت ممیزه آن هستند و به آن اختصاص دارند بحث میگردد، پسازآن، نویسنده، وسایل این امر را از میان آیات قرآنی را نشان میدهد و سپس موانع موجود بر این تأثیر قرآنی را ذکر و بررسی میکند. باب دوم، با عنوان اثر قرآن در دعوت به الله تعالی تبیین شده. این باب چهارفصل دارد که در فصل اول، اثر ظاهری و باطنی قرآن بر رسولالله(ص) را ذکر میکند تا خوانندگان بهسوی خدا، این امر را بیاموزند. فصل دوم درباره اثر قرآن بر دعوتگران بهسوی خداست. آنان محور این امر هستند و همانان ادوات رساندن این تأثیر به مردم هستند. نویسنده این بحث را بهصورت مستوفی این امر را بیان کرده است. عنوان فصل سوم، اثر قرآن بر دعوتشدگان است. ایشان در فصل پایانی از اثر قرآن بر غیر انسانها یعنی ملائکه و جن و جمادات و نباتات و ... صحبت میکند.<ref>ر.ک: خاتمه کتاب، ص479</ref> | مصطفی سعید مصطفی خلیل، مطالب کتاب را بهصورت خلاصه در خاتمه کتاب آورده و چنین مینویسد: طبیعت این کتاب اقتضا میکرد که در دو باب واقع شود و مقدمه و تمهیدی داشته باشد و پایان آن خاتمهای. عنوان باب اول، اعجاز تأثیری قرآن کریم است و این امر در میان مباحثی درباره ریشه این اعجاز روشن میشود و در این باب از منشأ این اعجاز تأثیری و ریشه عملی آن و ارتباطش با دیگر وجوه اعجاز صحبت میشود. سپس از معلوماتی که علامت ممیزه آن هستند و به آن اختصاص دارند بحث میگردد، پسازآن، نویسنده، وسایل این امر را از میان آیات قرآنی را نشان میدهد و سپس موانع موجود بر این تأثیر قرآنی را ذکر و بررسی میکند. باب دوم، با عنوان اثر قرآن در دعوت به الله تعالی تبیین شده. این باب چهارفصل دارد که در فصل اول، اثر ظاهری و باطنی قرآن بر رسولالله(ص) را ذکر میکند تا خوانندگان بهسوی خدا، این امر را بیاموزند. فصل دوم درباره اثر قرآن بر دعوتگران بهسوی خداست. آنان محور این امر هستند و همانان ادوات رساندن این تأثیر به مردم هستند. نویسنده این بحث را بهصورت مستوفی این امر را بیان کرده است. عنوان فصل سوم، اثر قرآن بر دعوتشدگان است. ایشان در فصل پایانی از اثر قرآن بر غیر انسانها یعنی ملائکه و جن و جمادات و نباتات و... صحبت میکند.<ref>ر.ک: خاتمه کتاب، ص479</ref> | ||
==وضعیت کتاب== | ==وضعیت کتاب== |
ویرایش