۴۲۵٬۲۲۵
ویرایش
جز (جایگزینی متن - ' ....<ref>' به '.<ref>') |
جز (جایگزینی متن - 'آنحضرت' به 'آن حضرت') |
||
خط ۶۹: | خط ۶۹: | ||
نويسنده معتقد است كه پيامبر(ص)، در محيطى پا به عرصه وجود نهاد كه از جهت زمانى و مكانى، نماد بارز جهل، عصبيت و عقبماندگى فرهنگى بود. به نظر وى، تببين ويژگىهاى اين دوران كه با نام دوران جاهليت توصيف مىشود، به منظور ترسيم دوران پس از بعثت و زحمات طاقبفرساى پيامبر(ص) براى بنا نهادن فرهنگى نو و متعالى، مفيد و ضرورى به نظر مىرسد، لذا در اين فصل، به اين مهم پرداخته شده است.<ref>همان</ref> | نويسنده معتقد است كه پيامبر(ص)، در محيطى پا به عرصه وجود نهاد كه از جهت زمانى و مكانى، نماد بارز جهل، عصبيت و عقبماندگى فرهنگى بود. به نظر وى، تببين ويژگىهاى اين دوران كه با نام دوران جاهليت توصيف مىشود، به منظور ترسيم دوران پس از بعثت و زحمات طاقبفرساى پيامبر(ص) براى بنا نهادن فرهنگى نو و متعالى، مفيد و ضرورى به نظر مىرسد، لذا در اين فصل، به اين مهم پرداخته شده است.<ref>همان</ref> | ||
در فصل دوم، به ميراث حديثى حضرت زهرا(س) پرداخته شده است. به نظر نويسنده، حضور كوتاه مدت حضرت زهرا(س) پس از پيامبر(ص)، سبب شد تا ميراث حديثى | در فصل دوم، به ميراث حديثى حضرت زهرا(س) پرداخته شده است. به نظر نويسنده، حضور كوتاه مدت حضرت زهرا(س) پس از پيامبر(ص)، سبب شد تا ميراث حديثى آن حضرت، محدود و معدود باشد. وى معتقد است علاوه بر رواياتى كه ايشان از پيامبر(ص) نقل كردهاند، سخنان شخص ايشان به عنوان حجت الهى حديث شمرده مىشود. خطبههاى سياسى حضرت فاطمه(س) به ويژه خطبه فدكيه، مشهور و زبانزد است. مصحف حضرت فاطمه(س) نيز مشهور بوده و مورد توجه است.<ref>همان، ص46</ref> | ||
در فصل سوم، حديث در عصر [[امام على(ع)|اميرالمؤمنين(ع)]] بررسى شده است. [[امام على(ع)]] راوى روايات نبوى، شخصيتى يگانه و بىهمتاست. نويسنده معتقد است ايشان به سبب ويژگىهاى منحصر به فرد، همچون همراهى با پيامبر(ص) در تمام عمر خويش و اهتمام پيامبر(ص) به آموزش وى، مخزن علم نبوى بودهاند. مدت طولانى حيات ايشان، پس از پيامبر(ص) بهويژه دوران پنج ساله خلافت ايشان، زمينه لازم را براى نشر و گسترش روايات نبوى، آماده ساخت.<ref>همان، ص72</ref> | در فصل سوم، حديث در عصر [[امام على(ع)|اميرالمؤمنين(ع)]] بررسى شده است. [[امام على(ع)]] راوى روايات نبوى، شخصيتى يگانه و بىهمتاست. نويسنده معتقد است ايشان به سبب ويژگىهاى منحصر به فرد، همچون همراهى با پيامبر(ص) در تمام عمر خويش و اهتمام پيامبر(ص) به آموزش وى، مخزن علم نبوى بودهاند. مدت طولانى حيات ايشان، پس از پيامبر(ص) بهويژه دوران پنج ساله خلافت ايشان، زمينه لازم را براى نشر و گسترش روايات نبوى، آماده ساخت.<ref>همان، ص72</ref> |
ویرایش