۴۲۵٬۲۲۵
ویرایش
پژوهشی در تاریخ حدیث شیعه: تفاوت میان نسخه‌ها
جز
جایگزینی متن - 'آنحضرت' به 'آن حضرت'
جز (جایگزینی متن - ' (س)' به '(س)') |
جز (جایگزینی متن - 'آنحضرت' به 'آن حضرت') |
||
| خط ۵۹: | خط ۵۹: | ||
دوره اول كتاب عصر [[امام على(ع)]]تا عصر [[امام سجاد(ع)]] را دربر گرفته و داراى چهار فصل زير است: | دوره اول كتاب عصر [[امام على(ع)]]تا عصر [[امام سجاد(ع)]] را دربر گرفته و داراى چهار فصل زير است: | ||
در فصل اول، به بررسى اوضاع سياسى، اجتماعى و فرهنگى شيعه در قرن اول پرداخته شده است. نويسنده معتقد است پس از رحلت پيامبر(ص)، نظر به بى‌توجهى امت اسلامى در عمل به وصيت رسول خدا(ص)- يعنى حديث ثقلين كه متضمن تمسك دو جانبه به قرآن و عترت | در فصل اول، به بررسى اوضاع سياسى، اجتماعى و فرهنگى شيعه در قرن اول پرداخته شده است. نويسنده معتقد است پس از رحلت پيامبر(ص)، نظر به بى‌توجهى امت اسلامى در عمل به وصيت رسول خدا(ص)- يعنى حديث ثقلين كه متضمن تمسك دو جانبه به قرآن و عترت آن حضرت است- و به دنبال قبضه خلافت توسط سه خليفه نخست، موضع [[علی بن ابیطالب(ع)، امام اول|حضرت على(ع)]] و ياران ايشان از نظر سياسى، به شدت ضعيف گرديد و چنانكه شواهد تاريخى نشان مى‌دهد، على(ع) به جهت پاره‌اى از ملاحظات در مقابل خلافت نوپاى اسلامى، مهر سكوت بر لب زده و از مخالفت با خلفا و تضعيف اركان خلافت، خوددارى فرمود. در همين دروان بود كه همسر گرامى او فاطمه زهرا(س) و به دنبال ايشان، برخى از ياران آن حضرت، همچون عمار ياسر و ابوذر غفارى، صدمه‌هاى فراوانى متحمل شده و بعضاً در تبعيد و ديار غربت، از دنيا رفتند<ref>متن كتاب، ص 23</ref> | ||
به نظر نويسنده با توجه به وجود عواملى چون: نوپايى جامعه اسلامى پس از رحلت رسول خدا(ص)، استيلاى مكتب خلفا و كوتاه شدن دست شيعيان از قدرت سياسى، تسلط همه جانبه بنى‌اميه بر مقدرات جامعه اسلامى و سرانجام وجود فشار و اختناق بر شيعيان و دوستداران على(ع)، طبعاً مجال فعاليت فرهنگى براى امامانى كه در اين دوران زندگى مى‌كرده‌اند، به حداقل رسيده و بر عكس، بنا به شرايط ذكر شده، مذهب شيعه از خود چهره‌اى حماسى به منصه ظهور رساند، به‌طورى پس از واقعه كربلا، عده‌اى از شيعيان- يعنى زيديه- تصور كردند يكى از اختصاصات امامت شيعه، قيام مسلحانه امام مى‌باشد و آنان به همين دليل، از امامت امام باقر(ع) و [[امام جعفر صادق(ع)]] روى برتافتند<ref>همان، ص28</ref> | به نظر نويسنده با توجه به وجود عواملى چون: نوپايى جامعه اسلامى پس از رحلت رسول خدا(ص)، استيلاى مكتب خلفا و كوتاه شدن دست شيعيان از قدرت سياسى، تسلط همه جانبه بنى‌اميه بر مقدرات جامعه اسلامى و سرانجام وجود فشار و اختناق بر شيعيان و دوستداران على(ع)، طبعاً مجال فعاليت فرهنگى براى امامانى كه در اين دوران زندگى مى‌كرده‌اند، به حداقل رسيده و بر عكس، بنا به شرايط ذكر شده، مذهب شيعه از خود چهره‌اى حماسى به منصه ظهور رساند، به‌طورى پس از واقعه كربلا، عده‌اى از شيعيان- يعنى زيديه- تصور كردند يكى از اختصاصات امامت شيعه، قيام مسلحانه امام مى‌باشد و آنان به همين دليل، از امامت امام باقر(ع) و [[امام جعفر صادق(ع)]] روى برتافتند<ref>همان، ص28</ref> | ||