۴۲۵٬۲۲۵
ویرایش
في أدب العراق الحديث دور الأدباء الشيعة (نمایش مبدأ)
نسخهٔ ۱۰ سپتامبر ۲۰۱۷، ساعت ۲۲:۱۴
، ۱۰ سپتامبر ۲۰۱۷جایگزینی متن - ')ا' به ') ا'
جز (جایگزینی متن - ' ' به ' ') |
جز (جایگزینی متن - ')ا' به ') ا') |
||
| خط ۵۹: | خط ۵۹: | ||
نويسنده در مقدمه بر اين نكته تأكيد مى‌كند كه اگر كسى بخواهد شعر شيعى عربى جديد را بررسى كند، عراق را خاستگاه طبيعى آن خواهد يافت؛ چرا كه عراق موطن تشيع اوليه است<ref>مقدمه مؤلف، ص 43</ref> | نويسنده در مقدمه بر اين نكته تأكيد مى‌كند كه اگر كسى بخواهد شعر شيعى عربى جديد را بررسى كند، عراق را خاستگاه طبيعى آن خواهد يافت؛ چرا كه عراق موطن تشيع اوليه است<ref>مقدمه مؤلف، ص 43</ref> | ||
وى سپس متن اثر را با تعريف لغوى و اصطلاحى «شيعه» آغاز مى‌كند. وى تصريح مى‌كند كه معاجم لغت اجماع دارند بر اينكه لفظ «شيعه» به معناى پيروى و يارى كردن است و بر تمامى كسانى كه ولايت على(ع) و اهل بيتش را پذيرفته‌اند، غلبه يافته، تا اينكه براى آنها اسم خاص شده است. تشيع به لحاظ اصطلاحى، اعتقاد به امامت على(ع) به وصيت رسول و به اراده خداوند است، بدون اينكه غلوى در حق ايشان يا كسانى كه نصى بر امامت آنها داريم باشد. نويسنده تأكيد مى‌كند كه آنچه در فِرَق شيعه مورد اختلاف است تعداد ائمه(ع)است و اصل نص و نفى غلوّ مورد اتفاق است<ref>متن كتاب، ص 51</ref> | وى سپس متن اثر را با تعريف لغوى و اصطلاحى «شيعه» آغاز مى‌كند. وى تصريح مى‌كند كه معاجم لغت اجماع دارند بر اينكه لفظ «شيعه» به معناى پيروى و يارى كردن است و بر تمامى كسانى كه ولايت على(ع) و اهل بيتش را پذيرفته‌اند، غلبه يافته، تا اينكه براى آنها اسم خاص شده است. تشيع به لحاظ اصطلاحى، اعتقاد به امامت على(ع) به وصيت رسول و به اراده خداوند است، بدون اينكه غلوى در حق ايشان يا كسانى كه نصى بر امامت آنها داريم باشد. نويسنده تأكيد مى‌كند كه آنچه در فِرَق شيعه مورد اختلاف است تعداد ائمه(ع) است و اصل نص و نفى غلوّ مورد اتفاق است<ref>متن كتاب، ص 51</ref> | ||
نويسنده، معتقد است كه معظم فرقه‌هاى منتسب به شيعه واقعيت ندارند و اكنون تنها سه فرقه اماميه اثناعشريه، زيديه و اسماعيليه باقى مانده است كه اثناعشريه در اين بحث مورد اهتمام ماست؛ چراكه شيعيانى كه در خلال نيمه اول از قرن دهم از آنها در اين كتاب بحث شده است، از شيعيان اثناعشرى هستند<ref>متن كتاب، ص 57 - 58</ref> | نويسنده، معتقد است كه معظم فرقه‌هاى منتسب به شيعه واقعيت ندارند و اكنون تنها سه فرقه اماميه اثناعشريه، زيديه و اسماعيليه باقى مانده است كه اثناعشريه در اين بحث مورد اهتمام ماست؛ چراكه شيعيانى كه در خلال نيمه اول از قرن دهم از آنها در اين كتاب بحث شده است، از شيعيان اثناعشرى هستند<ref>متن كتاب، ص 57 - 58</ref> | ||