كلمات علیه غرا: شرح منظوم کلمات امیرمؤمنان علی علیه‌السلام: تفاوت میان نسخه‌ها

كلمات علیه غرا: شرح منظوم کلمات امیرمؤمنان علی علیه‌السلام (نمایش مبدأ)

نسخهٔ ‏۲۳ اوت ۲۰۱۷، ساعت ۰۸:۳۵

۴ بایت حذف‌شده ، ‏۲۳ اوت ۲۰۱۷

جز

جایگزینی متن - ' ' به ' '

Hbaghizadeh@noornet.net

۴۲۵٬۲۲۵

ویرایش

@@ خط ۴۷: / خط ۴۷: @@
 '''كلمات علیه غرا: شرح منظوم کلمات امیرمؤمنان علی(علیه‌السلام)'''، تألیف [[مكتبى شيرازى]] به زبان فارسى ترجمه منظوم نهج‌البلاغه است كه به رشته تحرير درآمده است.
-اين اثر از آنجايى كه براساس سخنان [[علی بن ابی‎طالب(ع)، امام اول|اميرالمومنين على(ع)]]  مى‌باشد و سخنان حضرت را در قابل شعر آورده است؛ در نوع خود قابل توجه مى‌باشد.
+اين اثر از آنجايى كه براساس سخنان [[علی بن ابی‎طالب(ع)، امام اول|اميرالمومنين على(ع)]] مى‌باشد و سخنان حضرت را در قابل شعر آورده است؛ در نوع خود قابل توجه مى‌باشد.
 == ساختار كتاب ==
@@ خط ۶۵: / خط ۶۵: @@
 از روزگاران گذشته تاكنون مجموعه‌هايى از سخنان على(ع) به همت افراد گوناگون فراهم آمده و به اين وسيله، آن سخنان مجالِ بيش ترى براى ظهور و بروز يافته‌اند.
-يكى از اين مجموعه‌ها (كلمات عليّه غرّا) است كه شرحِ منظوم كلمات [[امام على(ع)|اميرالمؤمنين على(ع)]]  تأليف و سروده مكتبى شيرازى است. در ميان آشنايان با ادبيات فارسى شهرت مكتبى شيرازى (در گذشته پس از 895ق) بيش‌تر به خاطر ليلى و مجنونى است كه به تقليد از نظامى سروده است. گويا وى خمسه‌اى نيز به پيروى از نظامى به نظم آورده كه امروزه از آن بى‌خبريم؛ حتّى صحّت انتساب اين اثر به مكتبى مورد ترديد محققان قرار گرفته است.
+يكى از اين مجموعه‌ها (كلمات عليّه غرّا) است كه شرحِ منظوم كلمات [[امام على(ع)|اميرالمؤمنين على(ع)]] تأليف و سروده مكتبى شيرازى است. در ميان آشنايان با ادبيات فارسى شهرت مكتبى شيرازى (در گذشته پس از 895ق) بيش‌تر به خاطر ليلى و مجنونى است كه به تقليد از نظامى سروده است. گويا وى خمسه‌اى نيز به پيروى از نظامى به نظم آورده كه امروزه از آن بى‌خبريم؛ حتّى صحّت انتساب اين اثر به مكتبى مورد ترديد محققان قرار گرفته است.
 كلمات عليه غرا در ميان آثار تعليمى و اخلاقى، از زمرهء نصيحه الملوك‌ها و پندنامه‌هاى قرن چهارم محسوب مى‌شود.
@@ خط ۱۰۸: / خط ۱۰۸: @@
 اين اثر در پيروى از كار ابن السّاوجى (729ق) و به ويژه درويش اشرف مراغى (م:864) است و، مانند آنها، بر وزن هفت پيكر نظامى و به شيوه حديقه سنايى سروده شده است. مكتبى شيرازى، صد كلمه از نثر اللآلى را برگزيده و پس از ترجمه هر سخن در چند بيت، با حكايتى منظوم آن را شرح كرده است.
-اين رساله با صورتى كه اكنون در اختيار ماست، شامل 70 كلمه (سخن) و 1185 بيت است و آشكارا پيداست كه از آن بخش‌هايى، از جمله مقدمه آن، ساقط شده است، چرا كه از دير زمان، اغلب شاعران، بنا بر يك سنّت ادبى، در آغاز منظومه خود مقدمه‌اى در توحيد، ستايش پيشوايان دينى و معاصران خود و در سبب نظم كتاب آورده‌اند، چنانكه در ليلى و مجنون مكتبى نيز چنين است؛ امّا آيا سراينده ليلى و مجنون، در اينجا، از رعايت آن سنت سرباز زده است يا منظومه خود را نخست به نام ديگرى ساخته و به سبب تغيير احوال و روزگار خود آن را تغيير داده است يا كاتب ناامين و تنگ حوصله دوره صفوى، به دلايلى، در آن تصرف كرده است. در حال حاضر در باب هيچ يك از اين احتمالات به قطع نمى‌توان حكم كرد. آنچه هست اين است كه نظم كلمات عليه، در خراسان، به توصيه ملك على نامى انجام گرفته است كه پيرو و معتقد [[امام على(ع)|اميرمؤمنان(ع)]]  بوده، سال‌ها در ولايت كافران مى‌جنگيده و فرزندى ملقب به «خراسان خان» داشته است. اين ملك على معتقد به على ولى(ع)، با پسرى ملقب به «خراسان خان» كه در اوايل قرن دهم در خراسان حكومتى داشته باشد، براى ما شناخته شده نيست، جز آنكه در اكبر نامه ابوالفضل علّامى، ذيل حوادث 941، آمده است كه قواى همايون پادشاه گوركانى (م: 963)، براى تصرّف گجرات، با سيد على‌خان و ميرزا مقيم، ملقب به «خراسان خان»، جنگ كرده‌اند. اگر اين «ميرزا مقيم» فرزند سيد على‌خان باشد، مى‌توان پذيرفت كه «ملك على» مكتبى، همين سيد على‌خان است و البته «خراسان» او نيز خراسانى است كه با «خراسان خان» موافق شود و نه خراسانى كه محل حكومت اميران تيمورى و ازبكان بوده است.
+اين رساله با صورتى كه اكنون در اختيار ماست، شامل 70 كلمه (سخن) و 1185 بيت است و آشكارا پيداست كه از آن بخش‌هايى، از جمله مقدمه آن، ساقط شده است، چرا كه از دير زمان، اغلب شاعران، بنا بر يك سنّت ادبى، در آغاز منظومه خود مقدمه‌اى در توحيد، ستايش پيشوايان دينى و معاصران خود و در سبب نظم كتاب آورده‌اند، چنانكه در ليلى و مجنون مكتبى نيز چنين است؛ امّا آيا سراينده ليلى و مجنون، در اينجا، از رعايت آن سنت سرباز زده است يا منظومه خود را نخست به نام ديگرى ساخته و به سبب تغيير احوال و روزگار خود آن را تغيير داده است يا كاتب ناامين و تنگ حوصله دوره صفوى، به دلايلى، در آن تصرف كرده است. در حال حاضر در باب هيچ يك از اين احتمالات به قطع نمى‌توان حكم كرد. آنچه هست اين است كه نظم كلمات عليه، در خراسان، به توصيه ملك على نامى انجام گرفته است كه پيرو و معتقد [[امام على(ع)|اميرمؤمنان(ع)]] بوده، سال‌ها در ولايت كافران مى‌جنگيده و فرزندى ملقب به «خراسان خان» داشته است. اين ملك على معتقد به على ولى(ع)، با پسرى ملقب به «خراسان خان» كه در اوايل قرن دهم در خراسان حكومتى داشته باشد، براى ما شناخته شده نيست، جز آنكه در اكبر نامه ابوالفضل علّامى، ذيل حوادث 941، آمده است كه قواى همايون پادشاه گوركانى (م: 963)، براى تصرّف گجرات، با سيد على‌خان و ميرزا مقيم، ملقب به «خراسان خان»، جنگ كرده‌اند. اگر اين «ميرزا مقيم» فرزند سيد على‌خان باشد، مى‌توان پذيرفت كه «ملك على» مكتبى، همين سيد على‌خان است و البته «خراسان» او نيز خراسانى است كه با «خراسان خان» موافق شود و نه خراسانى كه محل حكومت اميران تيمورى و ازبكان بوده است.
 در كلمات عليه واژه‌هاى خاصى هست كه با اين معنى پيش از قرن نهم سابقه ندارند و بعضى از آنها را واژه‌هاى عصرى و احيانا محلى مى‌توان ناميد، از جمله آنهاست: اختلاط (همنشينى، صحبت):
@@ خط ۱۱۹: / خط ۱۱۹: @@
 {{پایان شعر}}
-ترجمه و شرح صد كلمه منسوب به [[امام على(ع)|اميرمؤمنان(ع)]]  بوده است؛ امّا نسخه‌اى كه در دست ماست؛ شامل 70 كلمه و 1185 بيت است. همه اين كلمات از نثر اللآلى گرفته شده‌اند و اغلب آنها به سبب لطف و جامعيت لفظ و معنى در حكم مثل سايرند و بيشترشان در زبان فارسى هم معادل‌هايى يافته‌اند.
+ترجمه و شرح صد كلمه منسوب به [[امام على(ع)|اميرمؤمنان(ع)]] بوده است؛ امّا نسخه‌اى كه در دست ماست؛ شامل 70 كلمه و 1185 بيت است. همه اين كلمات از نثر اللآلى گرفته شده‌اند و اغلب آنها به سبب لطف و جامعيت لفظ و معنى در حكم مثل سايرند و بيشترشان در زبان فارسى هم معادل‌هايى يافته‌اند.
 بعضى از داستان‌هايى كه شاعر در شرح كلمات پرداخته است، بازنويسى حكايت‌هايى از متون مشهور فارسى؛ مانند شاهنامه، مرزبان‌نامه و منطق‌الطيرند كه گاهى نيز در قياس با صورت نخستين خود بافت و ساخت خوش و استوارى نيافته‌اند؛ اما زبان ساده و بى‌پيرايه شاعر ماجراى داستان‌ها را آسان‌ياب كرده است و البته توافق و تناسب آنها با موضوع سخن نيز غالبا به لطف كار شاعر افزوده است.