وجود امام مهدی علیه‌السلام در پرتو عقل: تفاوت میان نسخه‌ها

#«برهان لطف»: وجود امام(ع) گرچه از ديدگان مردم غايب است؛ ولى داراى الطافى است كه نويسنده آن‌ها را توضيح داده است؛ از جمله:

#:- حراست از دين خداوند

#:- تربيت نفوس مستعد

#:- سبب بقاء مذهب

#:- تأثير وجود الگو در پيشرفت بشر

#«لطف»: براى اثبات امام زمان(عج) با اين برهان، سه مقدمه ذكر شده است:

#:- از جمله تمايلات غريزى و فطرى انسان، تمايلات عالى از قبيل حقيقت جويى و يافتن كمال مطلق است.

#:- براى رسيدن به كمال مطلق، احتياج به واسطه‌اى است كه خود، سفر كمال را طى كرده باشد.

#:- اگر ميل و غريزه به چيزى در انسان وجود دارد، بايد آن چيز در خارج موجود باشد.

#«مظهر جامع»: اين برهان نيز با ذكر مقدماتى تشريح شده است:

#:- انسان كامل داراى مقامى است كه هيچ موجودى هم وزن آن نيست.

#:- ذات واجب به هيچ وصفى محدود نمى‌شود.

#:- هويت مطلقه خداوند چون در مقام ظهور، احكام وحدت بر آن غلبه دارد، لذا كثرت نه تنها مقهور بلكه محو مى‌گردد.

#قبل از تبيين «علت غايى» به مسأله غيات‌مندى افعال خداوند كه دخالت تامى در اين برهان دارد، اشاره شده است.

#در «واسطه فيض»، نويسنده به دنبال اثبات اين است كه فيض الهى به موجودات، به جهت لزوم سنخيت بين مفيض و مفاض عليه، بدون واسطه انجام نمى‌پذيرد و واسطه فيض نيز فيض، بلكه حقيقت و جوهر فيض است.

#«امكان اشرف»: مؤلف معتقد است، حكما قاعده‌اى دارند به نام قاعده امكان اشرف كه در ابتدا توسط اشراقيين تأسيس گشت؛ ولى بعداً به دست مشائين رسيد و با اقامه دليل، برهانى شد؛ اما وى بر اين باور است كه بايد اين قاعده را ممكن اشرف ناميد؛ زيرا اشرفيت و اخسيت، عارض بر ممكن و از حالات آن است نه امكان.

#«عنايت»: خداوند براى كمال هر موجودى، همه نوع ابزار را در اختيارش قرار داده و چگونه ممكن است، انسان از اين قانون استثناء شده و ارتقاى معنوى او ناديده گرفته شود.