أمالي ابن الشجري: تفاوت میان نسخه‌ها

مؤلف، در این کتاب، 84 مجلس برای شاگردانش املا کرده است. ایشان، این کتاب را به سبک امالی [[علم‌الهدی، علی بن حسین|سید مرتضی]] نوشته است؛ بدین گونه که امالی را به مجالسی تقسیم نموده و در هر مجلس مسئله‌ای از مسائل نحو، صرف و یا مسئله‌ای برگرفته از آیات قرآن یا بیت شعری از شعرا را سرآغاز املای خود قرار داده، سپس از این طریق مباحث دیگری را در همان موضوع مطرح می‌نماید ....<ref>ر.ک: همان، ص191</ref>

مسائل مطرح‌شده در این کتاب را می‌توان به سه دسته تقسیم نمود: مسائلی که ابن شجری خود عنوان نموده است؛ مسائلی که در پاسخ به پرسش‌های شاگردان ابراز کرده است؛ مسائلی که در پاسخ به پرسش‌هایی که از نواحی مختلف به وی رسیده، مطرح نموده است ....<ref>ر.ک: همان</ref>

مؤلف در کتابش از از مصادر و منابعی چون کتب سیبویه و خطیب تبریزی در استفاده کرده است؛ علاوه بر این، از کتب مفقوده‌ای چون الأوسط اخفش، الواسط ابن انباری و برخی کتب ابوعلی فارسی نیز بهره جسته است ....<ref>ر.ک: همان</ref>

ابن شجری در آراء نحوی خود از میان سه مکتب بصری، کوفی و بغدادی، تابع مکتب بصری بوده است. او هرچند در مواردی خلاف این مکتب عمل نموده است، اما با نگاهی به کتاب او و مقایسه نظرات او با سه مکتب فوق درمی‌یابیم که ایشان مکتب بصری را برتر از دیگر مکاتب دانسته و آن را اختیار نموده است ....<ref>ر.ک: همان، ص183 و 184</ref>

امالی ابن شجری علاوه بر اینکه حاوی مطالبی از قبیل لغت، صرف، نحو، معانی، بیان و بدیع است، حاوی مطالبی در موضوع بلاغت، ادب (حدیث)، عروض و قافیه، تاریخ و وقایع تاریخی، جغرافیا و موقعیت شهرهاست ....<ref>ر.ک: همان، ص196 تا 204</ref>

ابن شجری متعرض اصلی از اصول یا قاعده‌ای از قواعد نشده مگر اینکه از قرآن شاهدی بر مدعای خود آورده است. او از شواهدی دیگری چون احادیث، آثار دیگر نویسندگان و اشعار نیز بهره برده است ....<ref>ر.ک: همان، ص7</ref>شواهد شعری او شامل اشعاری از دعبل خزاعی، مروان بن ابوحفصه، ابن معتز، ابوتمام، بختری و... است....<ref>همان</ref>

وی بخش وسیعى از امالى را به ذکر لغزش‌های مکى بن ابوطالب مغربى در کتاب مشكل إعراب القرآن اختصاص داده است. برخى از متأخران انگیزه این کار او را اختلافات مذهبى دانسته‌اند و گفته‌اند که چون مکى بن ابوطالب، مالکى‌مذهب بوده و در چند جا از نوشته‌هایش معتزله را مورد انتقاد قرار داده و آنان را ملحد دانسته، ابن شجری در مقام دفاع از معتزله به طرح این انتقادات پرداخته است، اما درباره این سخن باید اندکى تردید کرد؛ چه، همه موارد نیز چندان نابجا نیست. ....<ref>ر.ک: همان، ص69</ref>

تثنیه سه صورت دارد: تثنیه لفظی، تثنیه معنوی که با لفظ جمع آمده و تثنیه لفظی که حقش تکرار با عطف است. اولی مانند: رجلان، دومی مانند: ضربت رئوس الرجلين که مقصود رأسين است و سومی مانند: ابوین که حقش این است که گفته شود: اب و ام ....<ref>ر.ک: متن کتاب، ج1، ص15 تا 19</ref>

«أولئك» در آیه شریفه {{متن قرآن| إن السمع و البصر و الفؤاد كل أولئك كان عنه مسئولاً|سوره=الإسراء|آیه=36}}. جایگزین ضمیر شده است و در واقع «كلهن» است ....<ref>ر.ک: همان، ص103</ref>

کثیر به‌جای کثیرین و در کریمه: {{متن قرآن| قليلٌ من عبادي الشكور|سوره=سبأ|آیه=13}}، قلیل در محل قلیلون به کار برده شده است ....<ref>ر.ک: همان، ج2، ص212</ref>

محقق کتاب جناب آقای محمود محمد طناحی در تحقیق این کتاب از نسخه خطی که در سال 581ق (39 سال بعد از وفات مؤلف) نوشته شده و در کتابخانه راغب پاشا موجود بوده، استفاده کرده است و آن را نسخه اصل قرار داده است. ایشان همچنین از نسخ دیگری که در قرن ششم و هفتم نوشته شده برای مقابله و تصحیح نسخه اصل بهره برده است ....<ref>ر.ک: مقدمه محقق، ص9 و ص207</ref>