۴۲۵٬۲۲۵
ویرایش
نزهة الخاطر و بهجة الناظر: تفاوت میان نسخه‌ها
جز
جایگزینی متن - 'مولف' به 'مؤلف'
جز (جایگزینی متن - 'ابن طولون' به 'ابن طولون ') |
جز (جایگزینی متن - 'مولف' به 'مؤلف') |
||
| خط ۴۸: | خط ۴۸: | ||
كتاب مشتمل بر يك مقدمه و دو بخش به قلم محقق، آقاى عدنان محمد ابراهيم، مقدمه كوتاه | كتاب مشتمل بر يك مقدمه و دو بخش به قلم محقق، آقاى عدنان محمد ابراهيم، مقدمه كوتاه مؤلف و فاقد تبويب و تفصيل است. | ||
== گزارش محتوا == | == گزارش محتوا == | ||
| خط ۶۵: | خط ۶۵: | ||
جداولى نيز به اين بخش ملحق شده كه در دو جدول نخست، محقق به مقايسه تسلسل قضات شافعى از ديدگاه ابن يوسف انصارى و نعيمى و در سه جدول بعدى به نحوه تسلسل قضات حنفى و مالكى و حنبلى از ديدگاه [[ابن طولون، محمد بن علی|ابن طولون]] پرداخته است. | جداولى نيز به اين بخش ملحق شده كه در دو جدول نخست، محقق به مقايسه تسلسل قضات شافعى از ديدگاه ابن يوسف انصارى و نعيمى و در سه جدول بعدى به نحوه تسلسل قضات حنفى و مالكى و حنبلى از ديدگاه [[ابن طولون، محمد بن علی|ابن طولون]] پرداخته است. | ||
مؤلف از كتاب خود به عنوان تعليقه‌اى بر حوادث سال 999ه.ق. كه بر اساس وقايع يوميه و نيز ماهانه تنظيم شده، ياد مى‌كند. | |||
در سرآغاز سال 999ه.ق. | در سرآغاز سال 999ه.ق. مؤلف به معرفى سلطان مصر و شام و ساير ممالك اسلامى، سلطان ابوالمظفر مرادخان بن سلطان سليم عثمانى در اين سال و نيز وزير وى سنان باشا و نائب شام و قاضى القضات دمشق و نواب وى در محاكم دمشق و نيز ساير نواحى اين شهر پرداخته و به مذهب ايشان اشاره كرده است و وقايع روى داده در اين سال را روز به روز گزارش مى‌كند. سپس به معرفى قضاتى كه از ابتداى اسلام تا سال 999ق. در دمشق بر كرسى قضاوت نشسته‌اند، مى‌پردازد. به گفته مؤلف، نخستين كسى كه منصب قضاوت را در دمشق به عهده گرفت، ابوالدرداء عويمر بن عامر بن مالك بن زيد بن قيس بود. وى در سال دوم هجرى، در روز جنگ بدر، اسلام آورد. سپس به شام هجرت كرد و به عنوان قاضى دمشق منصوب گشت. برخى قضات ديگر كه بعد از ابوالدرداء اين منصب را عهده‌دار شده‌اند؛ عبارتند از: فضاله بن عبيد بن ناقد بن قيس اوسى انصارى، نعمان بن بشير بن سعد، ابوادريس خولانى، نمير بن اوس اشعرى، محمد بن يحيى بن حمزه بن واقد حضرمى، محمد بن هاشم بن ميسره، عمر بن جنيد، محمد بن احمد بن يحيى بين سنى الدوله(ابوبكر تغلبى)، احمد بن ابراهيم بن ابى‌بكر [[ابن خلکان، احمد بن محمد|ابن خلكان]] بن ناوك بن عبدالله بن شاكل و.... | ||
پس از معرفى قضات دمشق و نواحى آن، | پس از معرفى قضات دمشق و نواحى آن، مؤلف از اعيان و شخصيتهاى مهم دمشق و نقش ايشان در حيات اجتماعى مردم دمشق و نيز نوع روابطى كه بين اين شخصيتها برقرار بوده ياد مى‌كند. وى از برخى علما و شعراى دمشق نيز ياد مى‌كند. | ||
انصارى همچنين به موضوع حركت كاروانى از شام(قافلة الحج الشامى) به مقصد مكه مكرمه كه نقش مهمى در اجتماع آن روز دمشق از نظر دينى و تجارى و سياسى ايفا مى‌كرده، اشاره مى‌كند. | انصارى همچنين به موضوع حركت كاروانى از شام(قافلة الحج الشامى) به مقصد مكه مكرمه كه نقش مهمى در اجتماع آن روز دمشق از نظر دينى و تجارى و سياسى ايفا مى‌كرده، اشاره مى‌كند. مؤلف همچنين به مداخلى كه از سوى حجاج به خزانه قاضى القضات به جهت مديريت اعزام زائران بيت الله الحرام و در قبال حفظ و حمايت ايشان در مسير رفت و برگشت به مكه مكرمه، واريز مى‌شد سخن مى‌گويد. | ||
انصارى به نفوذ عثمانى‌ها در دستگاه قضاء دمشق نيز اشاره مى‌كند. به گفته وى اين نفوذ به حدى بوده كه در رأس هر محكمه‌اى از محاكم دمشق يك قاضى عثمانى نشسته كه تابع قاضى القضات عثمانى است و هيچ يك از دعاوى جز با ارائه و عرضه آن به قاضى عثمانى فيصله نميابد. | انصارى به نفوذ عثمانى‌ها در دستگاه قضاء دمشق نيز اشاره مى‌كند. به گفته وى اين نفوذ به حدى بوده كه در رأس هر محكمه‌اى از محاكم دمشق يك قاضى عثمانى نشسته كه تابع قاضى القضات عثمانى است و هيچ يك از دعاوى جز با ارائه و عرضه آن به قاضى عثمانى فيصله نميابد. | ||
مؤلف همچنين به روابط اجتماعى خوبى كه ميان مسلمانان و مسيحيان در اين برهه از زمان وجود داشته اشاره مى‌كند. | |||
در ادامه، پس از اشاره به وقايع سال 999ق.، | در ادامه، پس از اشاره به وقايع سال 999ق.، مؤلف از حوادث سال 1000ق. تا چهارمين ماه از اين سال(ماه ذى حجه) نيز به اختصار ياد مى‌كند. | ||
در پايان نيز به بيمارى عسر البول كه خود بدان مبتلا گشته و نيز جريان معالجه آن توسط خطيب جامع اموى اشاره كرده و به مناسبت از نقش طب در دمشق آن دوران و نيز روشهايى كه توسط اطبا در معالجه امراضى چون مرضى كه | در پايان نيز به بيمارى عسر البول كه خود بدان مبتلا گشته و نيز جريان معالجه آن توسط خطيب جامع اموى اشاره كرده و به مناسبت از نقش طب در دمشق آن دوران و نيز روشهايى كه توسط اطبا در معالجه امراضى چون مرضى كه مؤلف بدان دچار شده بود، به كار مى‌برده‌اند، ياد مى‌كند. | ||
== وضعيت كتاب == | == وضعيت كتاب == | ||