ترجمه فرحة الغری: تفاوت میان نسخه‌ها

گفته‌اند كه دوران ملّا محمّدتقى مجلسى(ره)، زمانى بود كه مردم آشنائى بسيار كمى با اخبار و احاديث اهل بيت عصمت و طهارت- عليهم السّلام- داشتند؛ از اين رو، او به ترويج و ترجمه و شرح احاديث همّت گماشت و شاگردان زيادى در اين زمينه تربيت كرد؛ فرزندش، محمّد باقر نيز راه پدر را با جدّيّت و تلاش پى گرفت.

از مقدّمه‌هائى كه در كتاب‌هاى فارسى [[مجلسی، محمدباقر بن محمدتقی|مرحوم مجلسى]] (ره) ديده مى‌شود، پيداست كه بر نگارش فارسى اديبانه عصر صفوى، با آرايه‌هاى مرسوم و صنايع لفظى و معنوى آن، توانا بوده؛ ولى چون هدفش ترويج معارف دينى در ميان عموم مردم بوده، بتعمّد متن كتاب‌ها را ساده نوشته و- به تعبير خود- «مقيّد به حسن عبارات و تنوّع استعارات» نشده و تجمّلات اديبانه را آن هم باز در حدّ اعتدال به خطبه و مقدّمه اثر وانهاده است. از اين رو، نثر مجلسى در مقايسه با نوشته‌هاى اثر عموم عالمان عصر صفوى، ساده‌تر و به فهم نزديك‌تر است.

آثار فارسى علّامه نيز بر دو گونه‌اند: برخى با دستگاه اقتدار صفوى بى‌ارتباط نيستند، چنان كه مقدّمه حقّ اليقين به نام سلطان حسين صفوى است؛ برخى هم ارتباطى ندارند، مانند ترجمه فرحة الغرى كه به استدعاى «بعضى از دوستان ايمانى و برادران روحانى» فراهم شده است.

هر چند خواننده عادى با مطالعه مقدّمه ترجمه فرحة الغرىّ علّامه مجلسى و در نگاه اوّل، آن را يك تلخيص فارسى كتاب سيّد عبدالكريم بن طاوس مى‌پندارد، پس از مطالعه كامل متن و به ويژه در صورت سنجيدن آن با متن عربى كتاب سيّد عبدالكريم، درخواهد يافت كه ترجمه علّامه مجلسى خود نوعى شرح است بر اين كتاب؛ گرچه شرحى مختصر؛ و آنچه مجلسى فرو انداخته،- اگر نه همه- عمدتا، مطالبى بوده كه مخاطب فارسى زبان كتاب نيازى بدان‌ها نداشته، بلكه از درج و ترجمه آنها ملول مى‌شده است.

فرحة الغرى يكى از منابع و مصادر [[بحار الأنوار]] بشمارست؛ و معظم مطالب آن در بحار هم هست.