معجم مقاييس اللغة: تفاوت میان نسخه‌ها

محقق در مقدمه‌اش ابتدا به زندگى مولف پرداخته و در ادامه مطالبى از قبيل معنى مقاييس، نسخه‌هاى كتاب و روش تحقيق كتاب را ذكر كرده است.

مولف نيز در مقدمه‌اش بعضى از كتب لغت كه از آنها در تألیفش استفاده كرده برشمرده است. او سعى نموده از تمامى منابع لغوى پيشينيان بهره گيرد؛ لذا كتاب‌هاى «[[العين]]» خليل، «غريب الحديث» ابوعبيده، «مصنف الغريب» ابوعبيده، «كتاب المنطق» ابن سكيت، و «الجمهرة» ابن دريد را پنج منبع اصلى براى جمع‌آورى و تدوين كتابش دانسته است.

مولف براى تدوين كتاب، براى هر واژه‌ى دو حرفى يا سه حرفى، يك يا چند حوزه‌ى معنايى در نظر گرفته است كه در همه‌ى واژه‌هاى هم ريشه مشترك است و معناى واژه‌هاى مختلفى كه از آن ريشه مشتق مى‌شوند، بر پايه‌ى همين حوزه‌ى معنايى مشخص مى‌گردد. اگرچه اين نظريه پيش از آن در كتاب [[العين]] خليل به گونه‌ى جابه‌جايى حروف يك واژه مطرح شده است؛ اما ابن فارس نخستين كسى است كه بر آن جامه‌ى يك نظريه‌ى مستقل پوشانده است. اين نظريه ابتدا در كتاب ثلاثة به صورت فشرده و خام مطرح شده، سپس در مهم‌ترين كتاب لغت وى معجم مقاييس اللغة بسط و گسترش يافته است. آنگاه وى بر پايه‌ى همين نظريه، به بحث ديگرى كه خود آن را «نحت» يا واژه‌تراشى خوانده است، كشيده شده كه بنابر آن واژه‌هاى رباعى و خماسى در اثر آميزش دو يا چند واژه و گاه يك جمله پديد آمده‌اند، چنانكه مثلاً واژه‌ى «حَيْعَلَ» از تركيب واژه‌هاى حى و على پديد آمده است.

مولف سعى كرده است براى هر ماده اصول معنايى آن را ذكر كند و مشتقات مختلف آن ماده را به آن اصول برگرداند، اين كار گرچه اجتهادى بوده و در بسيارى از موارد مى‌توان بر او اشكالاتى وارد كرد، اما در نوع خود بى‌نظير بوده و امروزه نيز كار او بسيار مورد نياز است؛ چه اين كه او اولين كسى است كه اين كار را در اين حجم وسيع انجام داده است. قبل از او ابن دريد چنين كارى را به صورت محدود و فقط در مورد اسماء قبايل و اسامى مرتبط با آنها انجام داده بود و پس از او نيز كتابى بدين قوت در اين زمينه نوشته نشده است.